|
| |
| |
| |
Tweede antwoorde op de selve vraegh
Wanneer men 't samen den verduldigen en stercken
In eene weegschael schikt, en ernstigh wil bemercken
Waerom den eersten, voor den tweeden wort gestelt,
't Is hooglyx noodigh, eer het vonnis sy gevelt,
Den aert, en eygendom, van ieder deught t'ontvouwen.
De sterkheyt, in 't gemeen begrepen, wort gehouwen
Voor aller deughden gront, waerop sy syn gesticht.
Ook wiert sy (soo wy door d'aeloutheyt syn bericht)
Wel eer, de deught, genoemt, om haer uytnementheden.
En, met'er daet, al wat, in menschelycke zeden,
Voorsichtigh, billyk, recht, en matigh wort geacht,
Steunt op de sterkheyt, en ontleent, van haer, syn cracht.
Maer, als men dees wil, in 't bysonder, sien beschreven,
De sterkheyt is een deught, waerdoor ons wort gegeven
Bequaemheyt, om de vrees, en stoutheyt, in 't gevaer
Te breydelen: en, tot dit opsicht, dienen haer
De cracht om t'onderstaen, den moedt om aen te vangen.
Soo dat'er, sonder haer, geen saek van groot belangen,
Geen aenslagh wort volbracht; geen twistige beroert
Gestilt, geen helden-werk begost, nogh uytgevoert.
Sien wy van d'ander kant de lydsaemheyt daer tegen.
Sy is een deught, waerdoor de ziele wort genegen
Om, sonder tegenspraek, stil, en vreedsamelyk
Te dulden allen leet, verdriet, en ongelyk
't Sy dat men dit, met recht, of t'onrecht, moet verdragen.
Lankmoedigheyt en overgevingh onderschragen
| |
| |
't Lydsaemigh hert, in syn voornemen, eynde, en lust:
Gedogen is syn plicht, gehoorsaem syn, syn rust.
Dogh, om, in 't vonnis, vast te treden, niet te falen,
Dat ieder deught sy vry een voorbeelt op te halen
Waerdoor sy ondersteune en naekt bewys haer recht.
Spreek, sterkheyt; gy wiens cracht de vaste gronden leght
Van alle heerlykheyt, roem, grootheyt, en vermogen;
Gy, die ten hoogsten top, van glory, opgetoogen,
Door uw grootdadigheyt, en eernaem, segenpraelt,
En allen eeuwen, lant, en volckeren bestraelt
Met glanssen, die elk doen van uwe gaven roemen;
Seght ons, wat helden gy voor uwe saek wilt noemen,
Om tegen lydsaemheyt te treden in het perk.
Wat Vorst vertoont sy hier, op Famaes snelle vlerk
Gedreven, soo vol prael, hoogmoedigheyt en zegen?
'k Sie Alexander op syn oorloogskar gestegen,
Weghsleypende in triomph, met d'indiaensche macht,
De persiaensche kroon, het vorstelyk geslacht
Der Meden, en den roem van Memphys trotse rycken,
Die, onder syn gewelt, en heerschappy, beswycken.
'k Sie, nevens hem, dat kloek, en alverwinnend hooft,
't Gen Romens vryheyt, door syn daden, heeft verdooft,
Met al de helden, uyt haer grootheyt, voortsgecomen.
Met dit geselschap pronkt de sterkheyt, ingenomen
Door eygenachtingh, en betrouwen op haer macht.
Waer blyft gy lydsaemheyt? gy maekt uw saek verdacht
Met soo te samm'len en u selven te versteken?
Wel aen, vertoon ons ook wie voor uw Recht sal spreken,
Verbergh u niet om u geschuert en slecht gewaet.
Wat sie ik? eenen mensch vol weedom, smert en smaet
Van goet, en cracht ontbloot, ten huysen uyt gesmeten
| |
| |
Gelastert van syn wyf, in drek en mest geseten,
Van hoofde, tot de teen, vol etter, ende gal?
Is 't dien, die lydsaemheyts voorspreker wesen sal?
Heeft sy geen andre hulp sy magh vry hene treden.
Soo oordeelt 't menschen-oogh misleyt, door schyn, van reden;
Maer die dit krank gestel eens, met aendacht, besiet,
Naukeuriglyk bemerkt wat troost syn hert geniet,
En acht neemt op de rust, van syne ziele-crachten,
Hy sal hem, in dien staet, meer dan een Cesar achten,
En Alexanders roem verfoeyen voor syn lot.
O Job! wanneer myn geest, in al dien smaet, en spot,
In al die pynlykheyt, berovingh, ramp, en lyden,
U, met soo heldre stem hoort Godt gebenedyden,
U, met soo soeten troost en hope siet vervult,
U overlommert vindt met vrede en met gedult,
't Begryp ontbreekt my, om uw grootheyt t'overwegen.
O Wonderlyk vertoogh! o heerelyken zegen
Die d'engelen verbaest en Godes hert voldoet!
O toevingh van de ziel! o vrede van 't gemoet
Die alle d'aerdsche vreught en wellust doet verachten,
O lydsaemheyt! wie sal voortaen naer grootheyt trachten,
Wie sal naer sterkheyt sien, wanneer hy overleyt
De honingsoete rust, den troost, de vreedsaemheyt,
Waer mee gy herten pleegt en zielen te bekooren!
Sie daer, des Vaders soon verlaet de hemel-kooren
Verkiest behoeftigheyt, omhelst verdriet, en druk
Versaekt all'aerdsche vreugt, besittingh, en geluk,
Ontsiet niet alles wat syn grootheyt can beschamen,
Om syne ziel, met u, vrywilligh te versamen.
Ach! nu de wysheyt Godts sigh aen die keur verbindt
Wyk, sterkheyt, vlucht van hier, de lydsaemheyt verwint.
|
|
Auteursrecht onbekend