|
| |
| |
| |
Tot lof van den Heyligen Geest
Antwoorde op de vraegh:
Door welcke deught men Godt het aldermeest behaegt,
En van welcke ondeught, dat het heyligh schrift gewaegt
Die d'hatelykste aen Godt, en menschen is gebleken:
Uytgegeven door de selve gilde.
Myn sangheldin, verhef uw stem met uw gedachten
Ten hemel, en ontleen den toon der Engelcrachten,
Om af te beelden, met een hoogverheven maet,
't Behagelykste goet, 't mishagelykste quaet.
Schep moedt: des hoogstens geest comt uyt de brugsche zaelen
U met een snellen vonk, van synen glans, bestralen;
Wel aen; voegh uwe lier te saem met uw gedicht,
Terwyl gy wort bestiert, door een soo helder licht.
De minnelykste deught, waer na de herten wenschen,
En die, ver boven al, behaegt aen Godt en menschen,
Ja, sonder welcke, geen, aen Godt, behagen can,
Is liefde, d'eerste bron, den gront, den oirsprongh, van
All'and're deught, uyt wie sy al syn voorts gecomen,
En, sonder wie, geen deught wort in waerdy genomen.
De liefde is het begin en 't eynde, van de wet,
Die aen de schriften en voorseggingh palen set,
De ziel haer schoonheyt leent en onderhout in 't leven,
All'ongerechtigheyt en boosheyt doet vergeven,
Aen 't menschen herte deelt 't waerachtigh Engels broot,
En hem de saligheyt doet erven voor syn doot.
| |
| |
Soo ras sy, in den mensch, heeft haeren brant ontsteken,
Hy is geheel uyt sigh naer synen Godt geweken;
Hy soekt geen eygendom, voldoeningh, noghte lust,
Maer stelt, in 't hoogste goet te minnen syne rust:
Met recht, want, naer ons Godt, uyt liefde, heeft erschapen,
Hy wilt ook syne vreught, in onse liefde, rapen,
Opdat syn liefde dus, door d'onse, sy erkent.
Dit maekt ons eerst Natuer, daerna de wet bekent,
Dit doen d'oudvaders, en voorseggers ons bemercken,
Door 't heyligh voorbeelt van hun schriften ende wercken.
Doorleest van Moises af, wat Job, wat David schryft
Waer na ons Salomon, en Jeremias dryft,
Doorbladert 't oudt verbont, gy sult daer niet ontdecken,
Dan 't gen tot Godes roem en liefde can verstrecken.
Maer in de nieuwe Wet pronkt liefde, met een licht,
Dat Godes hert bekoort en allen mensch verlicht;
Daer steygert sy, vol glans, tot op den troon van eeren,
Daer comt sy ons, voor goet, haer soetste plichten leeren.
O Heylant van myn Ziel! o Leeraer van de Min,
Gy, die uw kinderen bemint hebt, van 't begin,
Beminde tot uw eynd; gy, die ons in uw leven
Van onderlinge min het voorbeelt hebt gegeven;
Gy, die, uyt liefde, hebt verlaten Vaders Ryck,
Soo laegh vernedert syt, geworden ons gelyck,
Uw dierbaer leven liet voor onse schult verpanden,
Hoe can men u aensien, en niet door liefde branden?
O Liefde! o soetste lust van een verliefden Godt!
O aller herten wit, vernoegen, en genot!
Nu gy den mensch behaegt hoe moet gy Godt behagen,
Die sigh, om wedermin, aen hem heeft opgedragen!
Want Godt is liefde, en die in liefde blyft, hy blyft
| |
| |
In Godt, en Godt in hem, als t'samen ingelyft,
Vereenight, en versaemt, om nimmermeer te scheyden.
Gy smelt den mensch, in Godt, en maekt maer een van beyden
Soo dat hy niet, in sigh, maer in syn schepper leeft.
't Syt gy, die alle goet, die alle gaven geeft,
Gestadigh uytgestort om herten in te winnen:
Gy stilt beroerte en twist; behagen en beminnen,
Is alles wat gy leert, is alles wat gy doet:
Met goet vergelt gy quaet, voor bitter geeft gy soet,
Vervreemt van wederwraek, en van verongelycken:
Gy vordert door ootmoet, gy overwint al wycken,
Geduldigh sonder clacht, gemeensaem sonder last:
Gy syt aen eygen wil nogh eygen grootheyt vast;
Vry van onrechtigheyt, van achterdocht, en tooren
Gy stelt gheel uwe vreugt, in naer de waerheyt t'hooren.
Eylaes! den mensch is doodt, die sonder liefde leeft!
Schoon hy, tot syn gebruyk, een Engel-tonge heeft,
De Godtspraek openbaert, de bergen can versetten,
Syn vleys laet martelen, versengen, en verpletten,
En in der aermen schoot gheel synen schat uytgiet
Ontbreekt de liefde hem, hy is een enckel niet.
Siet daer de deught, die Godt can aldermeest behagen.
Maer, wat gedrocht verschynt hier op een gulden wagen,
Door trotse pauwen en eenhorens aengevoert?
'k Verken het snoo gebroet, dat gheel den Al beroert,
De Nyt en Tweedracht, uyt den hemel bracht op aerde,
En uyt syn helschen schoot al and're boosheyt baerde.
Soo noem ik d'hoveerdy, de hatelykste smet,
Waer tegen d'hoogste Godt al syn vermogen set,
Waer van geen menschen-oogh 't aenschouwen can verdragen.
O grousaem monsterdier! o oirsprong aller plagen?
| |
| |
O moêr der kettery en voester van den haet,
Die stoft op ydle pracht, en u beroemt van 't quaet!
Geveynstheyt is uw ampt, uw liefste lust, bedriegen;
Uw spel is eygen lof; uw oeffeninge, liegen;
Uw vrucht, weerstrevigheyt; uw ambacht snoode list:
Uw echt gebroetsel is hartneckigheyt, en twist,
Uw dagelyx bedryf, vercleenen, en versmaden.
O snoodste sond; vervloekt door al de heyl'ge bladen,
Door allen eeuw, gewest, volk, lantaert, en geslacht,
Welsal'ge ziel, die sigh van uw besmettingh wacht,
En, om aen haeren Godt, op 't hoogste, te behagen
Hem, met haer liefde, wil gheel haer begeirt opdragen!
Dael neder, waeren Godt van liefde, en reyne min;
Versaem ons' herten, met die suyvre koningin,
De bron van alle goet, den oirsprongh aller deughden:
Tot dat wy, endelyk ontfaen, in 't Ryk van vreughden,
Waer geenen tegenstryt, nogh hoogmoedt is bekent,
U, door volmaekte min, behagen, sonder end.
|
|
Auteursrecht onbekend