|
| |
| |
| |
Derde bedrijf
Joab, David, Abisay
Heer Koning, staek dien rouw, en toont u zelven kloek,
Het word op heden tijd van vegten, niet van klaegen.
Uw druk mogt haere smet in onze benden jaegen,
En brengen tot de vrees, die droefheyd ligt verzelt.
Het heer van Absolon verspreyd zig door het veld
Aen deez zij van den vlied, tot aen de stad gelegen:
Behaegt 't u, spreekt een wórd, men trek hem moedig tegen.
(van mijn gezag)
Hoe! spreekt gij van verdrag met deeze hooveirde benden
Die 't recht der majesteyt en hunne trouwheyd schenden!
Zult gij, voor wiens gebied den trotsen Ammonijt,
Den braeven Philistijn en loosen Moabijt
Den noyt geboogen nek gedwongen nederbuygen,
Weerspannigen ontzien? Wat zal de faem getuygen
Van uw beleyd en magt? Wat zal den vremdeling
Gevoelen van u moet, zoo gij éen ouderling
Geslepen in den krijg, voor een verwaenden jongen
Verzeld door eenen hoop, met haest bij een gedrongen,
| |
| |
Beschroomt zijt, en verdrag met breuk van agting sluyt,
Onthouwt u van een werck dat uwe glory stuyt
Gedenk wat staf gij voert, leg alle droefheyt neder,
Van daeg erstellen wij u in uw grootheyd weder.
(haer wederstaen)
Wij kennen, vorst! natuer en zal zig noyt verraen.
Maer 't dunkt mij wonder vremd dat uw' begaefde reden
Zoo, door haer geweld zig zelven laet vertreden,
Dat zij heur billijkheyd, en wet en regt vergeet,
Schoon dat ge 't hem vergaf zoo danig onbescheed
Raekt, nevens u, den staet; ook mag hij tegenspreeken
Aen 't oordeel dat den prins te vooren heeft gestreeken,
Te meer, wanneer zijn vriend in maegschap raekt,
Het regt en is geen regt, dat lieve-kinders maekt.
Wat feyl de kroon betreft, al is den vorst geduldig,
Diend evenwel gestraft en blijft even schuldig,
Dit gaet de kroon zoo nae als het den koning doet.
Hij draeg ze hier, niet zoo hij wil, maer zoo hij moet:
En schoon gij mogt, met hem, naer uw goetdunken leven,
't Waer ongerigtigheyd dat schelmstuk te vergeven.
Wie een verraeder spaert, geeft aen 't verraed den toom;
Wiens voorbeeld, even als een snel gedreven stroom,
Zig door veel landen gaet verspreyen heen en weder
Bezonderlijk wanneer der wetten overtreder
In achtbaerheyd uytmunt. De straf van zulk een feyt
Jaegt onder veel een schroom voor 's regts gestrengigheyd:
Besnoeyd den snooden hoop, en breydeld hunne boosheyd.
Zie voor u, Prins! Ik ken dien zoons geslepen loosheyd,
| |
| |
En merk waer zijn besluyt en aenslag willen heen?
Noyt staet zijn eerzugt stil, voor zijnen vuyst alleen
Den staf van Israël gerust en vreedsaem voere.
(vrangen honing)
De reden, de natuer, de billijkheyd, heer Koning,
Verzoekt dat gij zoo zoet, dien vrangen honing nut.
Hoe! om een wederspalt die uwe grootheyd stut,
Begeêrd gij uwe kroon en scepter neêr te leggen?
Wat, vraeg' ik wederom, zal geheel het Oosten zeggen;
Dugt gij niet dat hier door uw hoogmoed werd verdagt,
En ieder u daer toe door vreez' gedwongen agt!
(Broeder Krijg)
Die zal hem dierder staen
Wilt gij uw eygen zaek en hunne trouw verraen,
Want schoon g'uw regt afging om hem de kroon te geven,
Gelooft gij ons zoo laf met hem te willen leven?
Neen! Neen! men scheur, men kapt dit vast gevregt van éen,
Eer ons met desen schelm, de vrede zij gemeen.
Gae, Koning! Gae, en schuyl in 't land der Ammonyten,
Terwijl wij t'uwer wraek, het vinnig stael verslijten;
Terwijl wij nog gevaer, nog ramp, nog dood ontzien
Om Absolons bedied en tyranny t'ontvlien:
Terwijl wij, onder een de broeder-stammen wekken
Om zig aen d'heerschappij des dwingelands t'onttrekken.
(hert is klem)
| |
| |
Hoe! Vorst! Terwijl zijn hand geverft in 't bloed zijns broeders
Het zweird ter scheed' uytrekt tot slaghting zijnder broeders
Held uw verleyd gemoet nog tot zijn deirenis?
Wat naemt men dwaeze min, zoo dat geen dwaesheyd is?
Wel aen! leg rijkcieraet en koninklijken degen
Ter neêr, bestroy het hoofd met asch, en trek hem tegen
Vol nederig eerbied: erken hem voor uw vorst,
En opperhoofd; ontbloot hem uw gemerkte borst
Opdat hij met zijn oog de plaets des hertens mikke
En 't zelve door een steek, doe in zijn bloed verstikken.
(te velde gaen)
Dit word u noyt, door ons, heer Koning! toegestaen.
Uw heer is ons te lief en uw behoed te weêrdig,
Omdat men 't zelv' betrouw'! Den zegen, die ligtveirdig
Nu dien, dan dezen volgt: ja, dikwils op één dag
Den overwinner leyd waer d'overwonnen lag
Hoe menigmael heeft zij een koning hoog verheven
Om door zijn meerder val, aen ider mensch te geven
Een proef van haer verraed, en trouweloos gevley.
Hoe los, hoe wankelbaer staet d'hoogste heerschappij!
Die op zoo broozen grond en steunsel moet betrouwen!
|
|
Auteursrecht onbekend