|
| |
| |
| |
Ponstypiste
Ik ben 22 jaar. Ik werk nu 4 jaar op een computer-centrumafdeling. Ik ben dus
ponstypiste. De ene keer zit ik achter de controlemachine en de andere keer
gewoon de ponsmachine. Het ligt er maar net aan. De meisjes op de ponskamer die
tikken numeriek, enkel cijfers dus. Daar kan je dus een examen voor afleggen,
daar kan je een diploma voor halen en de meisjes die er langer zitten, die doen
alfabetisch. Het is precies hetzelfde als op een typmachine. Alleen wij leggen
dus op kaarten en een typiste legt het op een brief. Bepaalde gegevens, namen en
adressen en nummer en chassisnummers en zo van alle auto's, motoren moeten we
dus op die kaarten ponsen. En dan gaat het naar de controle-ponster en die ponst
het ook weer, en dan krijgen wij de fouten terug, moeten we overmaken. Dan
krijgt de controle-ponster het weer. Nou en als het dan klaar is dan gaat het
naar voren.
Toen ik er pas werkte, toen hadden we 's ochtends pauze en 's middags een pauze
maar ja dat werk, dat is natuurlijk eentonig werk. Door het lawaai kan je er op
een gegeven moment niet meer tegen, ik bedoel dan ben je het zo zat, dan ga je
naar het toilet en blijf je daar een half uur op. En dat hebben ze dus
afgeschaft en nou hebben we dus om het uur pauze, een kwartier en dan mag je
tussendoor niet meer weg.
Het was voor mij wel een grote overgang, toen ik hier kwam te werken. Want ik had
anderhalf jaar op Wassenaar gewerkt met paarden, altijd buiten, altijd bij
dieren en toen kwam ik hier werken en toen kwam ik ineens in die kelder, waar
het behoorlijk benauwd is en dat is een erg grote overgang. Maar ja, ondanks dat
zit ik er nu nog steeds, omdat het vreselijk goed betaalt. Ik bedoel, ik zou
best wat anders willen, maar in de dieren verdient het niet zo goed. Daarom
blijf je daar hangen.
Ik had het dus in het begin, toen ik pas dus uit de paarden kwam, had ik het
natuurlijk ontzettend moeilijk. Ik bedoel, ik had dagen achter elkaar dat ik wel
eens dacht van: nu neem ik m'n ontslag, nu houd ik het niet meer vol, ik word er
gèk van, dat binnen zitten, die ventilatie en geen frisse lucht en dan denk ik:
waarom zou ik eigenlijk naar kantoor gaan? Maar ja, dan ga je weer denken eind
van de maand... | |
| |
‘Je centen’...Nou ik heb zo het idee dat er wel een
hoop meisjes op een gegeven moment een klap krijgen. Alles wat machinewerk is,
daar moet je tegen kunnen. Het is dus wel nodig dat wij om het uur pauze hebben.
Ten eerste voor het lawaai en ten tweede om dat je een uur lang achter elkaar je
ogen moet inspannen. Iemand die administratief werk doet, die besteedt z'n ogen
natuurlijk aan dat papier en dat schrijven, maar heel anders dan dat wij dat
doen. Wij moeten het constant doen, en zij kunnen ermee stoppen.
Het is moeilijk. Het is zenuwachtig werk. Ik bedoel, altijd alles wat automatisch
gaat is zenuwachtig. Een typiste zit ook de hele dag te raffelen op de machine.
En wij ook en iemand die rekeningen zit te tikken ook.
Het is niet alleen het lawaai, geloof ik, maar het achter elkaar bezigzijn. Je
moet echt je hersens erbij gebruiken. Je kan niet zomaar een liedje gaan zingen
en dan gaan werken. Je moet werkelijk echt iedere keer opletten. Want je hebt
adressen en namen en je moet steeds kijken wat je tikt natuurlijk.
Ik ben dus zo vergevorderd in dit werk: ik zit te werken maar ik heb m'n
gedachten beslist wel ergens anders. Niet altijd, als ik moeilijk werk heb dan
ga ik helemaal in m'n werk op. Maar meestal ben ik aan 't piekeren en aan 't
denken en aan 't prakkizeren.
Als het even teveel voor me is ga ik praten. Ik ga wel eens kaarten halen die ik
helemaal niet nodig heb, alleen maar dat ik even van het werk af ben. In het
kwartiertje van kwart over negen tot half tien doe ik al weinig omdat ik denk:
‘Ze komen zo koffie halen.’ Dan ga ik naar voren lopen of ga water halen. Het
zijn ergens allemaal smoesjes. Ik heb ook wel eens zo'n raar gevoel: ‘Nou moét
ik 't doen, al kost 't me ik weet niet wat, ik gá even weg.’ Dat heb ik heel
vaak, maar ik ben ook veel drukker als een ander.
Ik was 18 toen ik er kwam werken, toen had ik net m'n rijbewijs gehaald. In het
begin had ik er wel moeite mee, want ik was dus 't vrije leven gewend en niemand
die me op m'n vingers keek. En dan kom je daar werken en dan is het als je even
staat te praten van: ‘Ga weer werken!’ dan ga je ergens weer de schoolideeën
naar boven halen, zo van: ‘Waar bemoeit u zich mee,’ en ‘Kijk voor je!’ en dat
hebben volgens mij de jonge meisjes precies 't zelfde. Als ze er minder van
zouden zeggen, dan gaan ze vanzelf wel aan 't werk maar die meisjes vinden 't
gewoon leuk, ga zelf maar na toe je jong was. Dan kreeg je ook | |
| |
de
neiging om te zeggen: ‘Wij maken zelf wel uit wat we doen.’ Dat is nou eenmaal
gauw makkelijk gezegd. Ik had er wel moeite mee in het begin om me aan te passen
en toen hadden we nog niet eens om 't uur pauze. In 't begin als er iemand
binnenkwam zat ik meteen een kwartier stil, was ik vreselijk gauw afgeleid, dan
zat ik te kijken wat ze aan 't bekokstoven waren of er was ruzie op de afdeling.
Nu werk ik gewoon door en denk ik: ‘Ach, het gaat weer gewoon over.’ Ik ben nou
eenmaal een meisje dat vlug afgeleid is, en dat zal ik wel blijven ook.
Nou, ja, ik bedoel, ik heb af en toe wel het idee, dat ik net op school zit hoor.
Als je 5 minuten staat te praten, wat wel eens buiten de pauze valt, dan wordt
er gezegd: Gá je werken, gá je werken. Nou ja, dat vind ik nou niet zo prettig
en daar luister ik ook niet naar. Ieder karakter is zo: iets wat niet mag, doe
je juist. En zo gauw als ze je verbieden, ga je juist praten. En houden ze hun
mond, dan ga je vanzelf wel weer werken, want dan vind je het raar tegenover de
andere meisjes om te blijven praten, want die moeten dan voor ons werken. Zo
denk ik erover. Ik bedoel, ze moeten niet altijd stangen en jagen. Er heeft een
meisje bij ons gewerkt, die heeft naast mij gezeten, maar die moest weg van de
dokter, ook weer voor de zenuwen. Voor de rest heb ik weinig contact met de
meisjes. Ik praat wel en ik zit in de pauze bij hun. Maar echt thuis contact met
ze, uitnodigen, nee dat wil ik niet. Ik wil een privé-leven hebben.
Het contact is natuurlijk wel erg belangrijk, want je moet met die meisjes
samenwerken en als er dan ruzie is, dan merk je dat gelijk. Onmiddellijk, want
dan gaan ze in groepjes zitten en je krijgt onderling verschil en je gaat ruzie
maken! En dan word je al weer zenuwachtig en dat kan ik helemaal niet gebruiken.
Dat is het hem juist.
We proberen elkaar zoveel mogelijk op te vangen. Als er ruzie is komen ze naar de
oudere meisjes toe en komen ze vertellen: zij heeft dit gedaan en zij heeft dat
gedaan, en dan zeggen wij: ‘Ga nou eerst praten voordat je een hoop ruzie gaat
maken.’ Voordat er een beetje ruzie ontstaat bij ons...'t Gebeurt haast nooit,
maar 't gebeurt natuurlijk wel. Als de ouderen er ook bij betrokken zijn, is 't
ook wel vreselijk. Dan gaan er de raarste dingen door de afdeling heen, dat is
niet uit te houden. Ik heb wel eens gedacht toen 't zo onmogelijk was: Ik neem
ontslag, zo'n afdeling met zo'n sfeer! Maar ineens is 't een ontketening, een
ontbarsting, en dan is 't over, uit.
We hebben een radio, maar die mag beslist niet onder het werk aan. Dat | |
| |
kan ook werkelijk niet, want dan zouden er veel te veel fouten komen. Dat kost
ook weer geld. Fouten kost geld. Bij ons gaat alles zó, van alles kost geld,
fouten maken kost geld. Ze hebben liever dat jij iets minder doet, dat je minder
fouten hebt, als dat je een hele hoop per dag doet en je hebt een hele hoop
fouten. Daar schieten ze net niets mee op.
Als ik ander werk te leren krijg, wat nieuw is, dat vind ik altijd wel leuk als
ze daar voor naar mij toe komen. Dat is iets spannender, avontuurlijker dat
trekt me wel. Als je een maand of zes bent, kan je numeriek examen doen. Dat is
voor de meisjes die er pas zijn, en als je er iets langer bent, kan je
alfabetisch examen doen. En dan kan je opslag krijgen. Dan krijg je een
gratificatie.
Je kan drie keer in de week naar school en als je je examen hebt, dan krijg je
75% van je lesgeld terug, en dan krijg je een cadeaubon van 100 gulden.
Je mag dus niet overdag naar school. Dat doen ze niet. En ik geloof wel als ze
dat zouden stimuleren, dat die meisjes dan wel gingen leren. Maar ik zou er ook
geen zin in hebben om 's avonds nog eens te gaan leren. Eén avond in de week zou
ik niet erg vinden. Maar niet 3 of 4 avonden in de week naar school en dan
overdag nog werken. Het vergt echt wel een hoop van je zenuwen.
Ik heb MULO-opleiding, maar ik heb geen examen gedaan. Ik ben er toen vanaf
gegaan, omdat ik moeilijkheden thuis had, mijn moeder lag in het ziekenhuis en,
nou ja, om dan op latere leeftijd nog te gaan leren, daar heb ik nu ook weinig
zin in. Ik bedoel, ik leer wel Engels en zo, maar om dat allemaal bij te houden.
Het is natuurlijk wel belangrijk voor je algemene ontwikkeling, dan zou ik dus
een ander baantje willen, waar ik mijn Engels wel kan gebruiken. Als je aan je
toekomst moet denken, dan moet je niet als ponstypiste blijven werken. Als je
echt vrijgezel wil blijven dan moet je gaan leren, en dat kan in ons bedrijf. Je
hebt veel mogelijkheden, je kan je handelsdiploma halen, boekhouden, Engels.
Daar krijg je een vergoeding voor. Maar om in de toekomst als ponstypiste te
blijven werken...Ja, de ene houdt het wel vol, want die is rustig van zichzelf,
maar ik geloof niet dat ik het 9 of 10 jaar vol zou houden.
Ik vind dat hele systeem op school, vind ik helemaal niet leuk. Ik geloof wel dat
het nu heel anders is hoor, maar je wordt op zo'n rare manier zo raar verplicht
sommige dingen te leren, waar je je helemaal niet voor interesseert. Toen ik op
school was, moest je alle vakken doen. Of je | |
| |
het nou leuk vond of
niet.
Dat is dus juist zo zonde, want die meisjes die bij ons komen, die van 15 jaar,
die denken, nu zijn we d'r, nu werken we en nu zijn we zelfstandig. Nou daar
komen ze dan wel achter. Ik wil maar zeggen, die meisjes, die krijgen er
allemaal spijt van hoor, die zo jong van school afgaan.
Dat hebben dus de meeste jonge meisjes: ik ga werken, dat is tenminste beter,
want dan heb je geen huiswerk en zo; ik vind dat moet verbeterd worden, van de
toekomst moet je het hebben van die jonge meisjes en van die jonge jongens. En
ze zijn blij als ze van school afkomen en dat mag ergens niet. Het moet juist
leuk zijn om naar school te gaan en als je dan een jaar of 19, 20 bent, om dán
te gaan werken. Maar die meisjes die worden er op een gegeven ogenblik gewoon
toe verplicht om te gaan werken, omdat ze het gewoon zat zijn op school.
Het is dus ook een hele opgaaf voor een meisje van 15, 16, 17. Ik vind dat
allemaal nog jong, om dus ook die hele dagen, dat allemaal te verwerken. Daarom
moeten ze goed stimuleren dat die meisjes een dag in de week naar school gaan en
dat moeten ze niet tegen gaan houden en dan moeten ze niet de pé aan die meisjes
gaan krijgen. Nou wil ik niet zeggen, dat het bij ons zo is, maar je hoort het
toch vaak zat, dat ze die meisjes tegen gaan werken, ik bedoel, dat hebben die
meisjes echt wel nodig hoor, echt. Zij vragen dus eerst aan je: Wat denk je te
gaan verdienen? Nou ja, een meisje van 15 jaar is meestal een beetje
terughoudend. Nou ik zou het niet zijn, want ik zei gelijk van zus en zo wil ik
verdienen. Maar misschien een jonger meisje die komt met haar moeder, wat ik al
fout vind, ik vind een meisje van 15 jaar moet zelf solliciteren en niet met
haar moeder komen. Ik bedoel en die moet dan zeggen ik wil toch minstens 60
gulden in de week verdienen. Minstens als meisje van 16 jaar. En dat durven ze
dan waarschijnlijk niet. Dan zijn ze bang van ik word niet aangenomen. En als de
personeelschef zegt dat vind ik te veel dan kan je kiezen of delen, dan zeg je
van sorry meneer, ik neem het niet of je gaat er dan toch werken. Ik geloof wel
dat een hoop meisjes dan zullen zeggen: ik sta liever in een winkel, ik ben
liever kapster, of ik ga bij die dieren. Maar waar betaalt het zoveel als dat
wij krijgen, want daar kijk je alleen maar naar. Dan kan je wel zeggen het is
liefdewerk, maar de liefde gaat gauw op, als je geen centen krijgt.
Ik vind het dus zelf ook wel belangrijk geld. Ik zou dolgraag gewoon met dieren
willen werken. Het is dus zo, je moet dus liefde voor je werk | |
| |
hebben, maar als jij dus eind van de week niet genoeg in de handen krijgt,
waarvoor je denkt dat je dat verdiend hebt dan gaat de liefde er ook gauw van
af...
Als ze mij persoonlijk zouden vragen wat zou je het liefste voor werk doen. Dan
zou ik zeggen: ik zou het liefste vandaag nog uit de ponskamer stappen en in de
dieren gaan. Of in de paarden of in de honden of in een kennel, dat is mijn
hobby. Maar het is gewoon niet vol te houden. Ten eerste moet ik toch ook mijn
kostgeld betalen. En ik moet toch ook wat voor me zelf kopen en ik moet toch ook
sparen. Nou, dat kan ik niet van 45 gulden in de week.
Ik zie het zo, het is jammer dat de wereld om geld draait, maar het is nu eenmaal
zo...
De jongere meisjes die betalen meestal al zo'n 100 gulden kostgeld. En nou geloof
ik wel dat 8 van de 10 meisjes dat andere geld gewoon verbrassen en de meisjes
die verkering hebben, dat die misschien wel sparen. Alleen de jonge meisjes, die
moeten hun geld helemaal afgeven en dan krijgen ze zakgeld. En dat is natuurlijk
ook niet alles. Dan leren ze nooit zelfstandig te worden. Sommige meisjes moeten
nog echt wel voor financiële dingen gaan werken, dat geloof ik wel. Dan heb je
toch wel 4, 5 meisjes van zo'n afdeling die het echt wel nodig hebben thuis;
maar toch niet méér. Sommige meisjes geven al het geld af en dat vind ik zo al
foutief. Maar het kan nodig zijn in het gezin. Dat komt toch nog wel voor hoor.
Zo best is het nou ook weer niet.
Die meisjes die dus jonger zijn, dat is op ieder bedrijf, die krijgen ook minder.
Dat is toch ook logisch, tenminste, misschien is dat niet logisch, ik weet het
helemaal niet. Die loonronde hadden ze van mij helemaal niet hoeven te geven,
want wat heb je eraan; we krijgen het één keer en dan hebben we er voor de rest
niks meer aan. De lonen en de prijzen gaan weer omhoog, dus wat hebben wij dan
aan opslag? Zodra de lonen omhoog gaan, gaan ook de prijzen omhoog, dus dan heb
je d'r net niks an.
Ik heb het idee dat je echt wel kan doen en laten wat je wilt. Niet wat het werk
betreft natuurlijk. Maar je bent vrij in je doen en laten, hoor. Je mag zeggen
wat je wil tot op een zekere hoogte, natuurlijk. Dat heb je overal. Als je bij
een baas komt en je staat achter een balie dan kan je niet alles dragen. Maar
als ik op een typekamer werkzaam zou zijn, en ik zou van mijn cheffin niet de
kleren mogen aantrekken die ik wil, dan zou ik helemaal niet meer komen, ik zou
op staande voet ontslag | |
| |
nemen. Want ik draag wat ik wil. Het is toch
netjes. Je kan natuurlijk niet in slonskleren op je werk komen, maar ze moeten
je maar nemen zoals je bent. Zo niet dan ga je weg. Het gaat toch om het werk,
toch niet om hoe je eruit ziet.
Ik krijg dus het idee dat die meisjes niet naar hun chef willen gaan of naar hun
cheffin, omdat ze bang zijn dat als er iets gebeurt dat zij dan als eerste er
uitgeknikkerd worden. En dat is beslist helemaal niet waar. Als er iets is met
werk of vrije dagen en het zint je niet dan kan je toch altijd gaan praten. Ik
geloof dat die meisjes dat niet durven.
Voor ons is het dus helemaal beslist geen probleem als we ontslagen worden, want
er zijn zóveel banen en zóveel vraag naar ponstypistes. Nou als we vandaag
ontslagen worden om 11 uur, dan om 2 uur 's middags hebben we werk. De
typmachine is natuurlijk een peuleschil voor ons. Wij kunnen dus zo op een
typmachine gaan, maar een typiste kan niet op onze machines werken. Want dan
weten ze heg nog steg. En dan, zij denken van ons dat wij eentonig werk doen.
Wij denken weer van hun dat zij eentonig werk doen. Ik bedoel, ze denken wel: de
ponstypistes zus, de ponstypistes zo. Maar het is toch wel het werk van de
toekomst. Ik bedoel, de computers zijn er voorlopig niet uit. Tot op een gegeven
moment natuurlijk, dat maar één man achter zo'n computer staat en dan zijn er
weer een hoop werklozen, want er zijn steeds minder nodig. Er komen ook steeds
meer mensen zonder werk met die computers. Ik bedoel alles gaat machinaal. Ik
geloof dat je het leven uit het leven haalt, met die computers.
Ik denk veel na over de toekomst. Ik heb nu al weer gehoord dat er machines zijn
in Amerika, ponsmachines, dat als je netjes schrijft op één lijn en op één en
dezelfde afstand dat er geen ponstypiste meer nodig zijn en wat dan? Dan zijn we
verplicht om weer als typiste te gaan werken of dan maar weer thuis te gaan
lopen of in de WW of zoiets. Dat krijg je d'r van.
Ik vind het nou goed dat ze dus veel meer gaan doen voor die werklozen. Ik bedoel
er zijn nog banen genoeg. Daar praten wij ontzettend vaak over in de afdeling,
en daar komen veel gesprekken over, hoe het werkelijk mogelijk is dat er zo'n
hoop mensen zo lang in de WW, of weet ik hoe dat heet, of steun lopen. Ik
bedoel, waar toch heus wel werk voor is, en dat die maar eigenlijk lopen te
trekken van ons geld.
Ik heb het idee dat bij ons geen jongens werken, omdat het natuurlijk | |
| |
geen jongenswerk is, geen mannenwerk. Het zou misschien wel veel beter zijn,
als er ook mannen en meisjes door elkaar werken. Dan krijg je veel beter contact
met elkaar. Vroeger hebben ze ook niet met jongens samengewerkt, maar wèl dat ze
vlak bij jongens waren. Je gaat die jongens ook echt opzoeken. Je gaat naar
boven om met ze te praten, want je wil natuurlijk niet altijd alleen maar onder
die meisjes zitten. Ik ga ook wel eens naar boven, dan moet ik koffie halen, en
dan sta je met die jongens te praten. Ze zouden ons niet zo af moeten scheiden
de typkamer. In een typkamer zitten enkel maar meisjes. Maar je kan volgens mij
onmogelijk een man achter een typmachine gaan zetten. Ik geloof niet dat dat een
man erg aantrekt.
Een man zou het dus wel kunnen, maar wat ziet een man voor toekomst om als
‘typeman’ te gaan werken. Er zit helemaal geen toekomst in om op zo'n machine te
gaan ratelen. Een man moet toch zorgen dat hij verder komt.
Ik vind het dus zo, ik geloof niet dat ik veel minder verdien als een man van
mijn leeftijd. Nee, dat geloof ik niet, dat idee heb ik ook niet, maar ik vind
wel dat het gelijk moet zijn. Ik bedoel, je werkt tenslotte er alle twee voor en
je moet hetzelfde verdienen.
Mijn toekomstbeeld is ook veranderd. Mijn verkering is nu uit, en nou wil ik echt
gaan leren. Als getrouwde vrouw met kinderen is het natuurlijk ook wel
belangrijk dat je als je alleen komt te staan je vak kent als vrouw zijnde. De
meeste meisjes denken daar te makkelijk over. Ik ben echt van plan om maar weer
te gaan leren. Ik weet nog niet precies wat ik wil, maar ik wil dus een jaar
naar Engeland en een jaar naar Frankrijk.
Ik zou dus niet zo als een hoop vrouwen doen een gezin gaan stichten en dus nooit
meer gaan werken. Dat is zeer persoonlijk, maar ik vind: juist van werken moet
het land verder komen en niet van thuis blijven zitten. Het is wel zeer
belangrijk als je dus werkt aan de economie van je land. Daar moet je 't van
hebben. Je moet aan de toekomst denken van het land. En daar hoor je eigenlijk
bij: al ben je maar een heel nietig persoontje. Het ligt aan je eigen standpunt,
vind ik. Ik vind het zo, als ik getrouwd ben en ik heb kinderen en ze zijn een
jaar of zes, dan wil ik wel weer gaan werken, maar hoeveel vrouwen willen dat
niet! Maar als jij wilt trouwen, en je denkt, nou ja eeuwig vakantie...ik zie
het zo niet. Ik zou het geloof ik niet als een hele dagtaak zien, ‘het
huishouden’; ik beslist niet. Maar ja, dat is zeer persoonlijk natuurlijk. | |
| |
En dan wil ik helemaal niet stellen dat je dus de hele dag moet gaan
werken. Die kinderen moeten een thuis hebben en liefde hebben. Dan moet je niet
een sikkeneurige moeder thuis vinden. Maar ik vind, dan bouw je weer ergens aan
een toekomst als er meer werken. Ik ben vrij thuis. Maar een hoop meisjes zijn
dat natuurlijk niet. Er zijn dus meisjes van de afdeling die erg strenge ouders
hebben. En dan kan ik me dus wel voorstellen, dan worden ze dus eigenlijk
gedwongen om te gaan trouwen. Omdat ze het gewoon niet naar hun zin hebben
thuis. Dat gebeurt vaak, een hele hoop meisjes mogen dit niet en ze moeten zo
laat thuis zijn. Natuurlijk ieder huis heeft z'n eigen regels, dat is logisch.
Maar ik bedoel, als jij toch, als je een weekend weg wil met je vriend of je
verloofde, dan moet dat toch kunnen. Dat is toch geen bezwaar. Dat vind ik
gewoon ouderwetse ideeën van mensen. Ik vind als er iets gebeuren moet, dan
gebeurt het toch. Of je op vakantie bent of je nou een weekend weg bent. Het
gebeurt toch. Dat vind ik ouderwets. Vreselijk ouderwets. Bij wijze van spreken
acht van de tien verloofde stellen willen allang trouwen, die hebben het geld er
ook allang voor, maar die kunnen niet trouwen, want die hebben geen huis.
Hier in Den Haag is het gewoon belachelijk. Hier word je niet eens meer
ingeschreven als je één kind hebt, je moet twee kinderen hebben en dan krijg je
een huis en dan moet je nog 3 of 4 jaar getrouwd zijn. Maar hoe zit het nou, met
die verloofde stellen? Die kunnen toch helemaal niet trouwen? Dan moet je op één
kamertje gaan wonen voor ƒ 200, - in de maand...Ik vind het belachelijk. Ik zoek
al 3 maanden kamers.
Ik denk nog wel: ‘Zou ik er uitgaan of zou ik er niet uitgaan?’ Maar dan denk je,
je wilt ook wel eens een keer trouwen en het is toch al zo'n probleem om een
huis te krijgen. Ik vind het helemaal moeilijk om in de maatschappij een beetje
iemand te zijn.
Nou ik krijg dus de indruk dat als je op bedrijven van meer dan 1.000 mensen zit,
dat je dan altijd een nummer blijft. Ik heb het idee dat dat het hele leven wel
zo zal blijven en dat is natuurlijk erg jammer. Je bent een nummer en je blijft
een nummer. Ik geloof niet eens dat ooit één baas zou weten, bij wijze van
spreken, van ‘dat meisje werkt hard’ of ‘dat meisje werkt niet hard’ of zo. Ik
geloof niet dat ze dat erg interesseert.
Nou, ik krijg de indruk van de directie dat die maar beslissen en doen en | |
| |
dat nog niets eens de afdelingschef of cheffin er iets mee te maken
krijgt. Ik bedoel ze beslissen maar en ze doen maar.
Ik heb helemaal haast geen contact met de afdelingschef verder. Dus wel met de
chef van de afdeling waarop wij werken, maar niet dus die chef die daar boven
staat. Wij hebben dus een chef, die is ook op het computercentrum chef, daar
hebben we weinig contact mee. Die zeggen we gedag, maar meer kennen we hem niet.
Maar die moet toch ook over ons beslissen, terwijl hij ons toch eigenlijk niet
kent.
Nou hoor je weer, dat je misschien naar de Nillmij moet, je gaat naar een heel
ander gebouw, andere mensen, je krijgt een hele grote afdeling erbij, ik bedoel
dan kunnen ze toch op z'n minst wel even een rondleiding geven, waar je terecht
komt. Zo denk ik erover. Wij moeten er werken, niet de directeuren die dat
beslissen. Wij krijgen dus andere mensen. Je komt er dus in een kring te zitten,
wat me al sowieso niet zint, en dan dus de cheffin vooraan, dan voel ik me
helemaal of ik op een school zit. Dat kan heel anders, je kan toch wel met
groepjes allemaal gaan zitten. En als je daar dus over begint, dan mag dat niet
en dat kan niet met de elektriciteit, met de stopcontacten, dat is toch niet
zo'n groot probleem, om die te verleggen. Dan kunnen wij dus best in groepjes
bij elkaar zitten, dan krijg je ook veel meer contact met elkaar. Want nu zit je
de ene keer naast die en de andere keer naast die.
Ja, dat vind ik dus ook zo jammer. Ik bedoel, wij weten allemaal zo weinig af van
wat er in het bedrijf omgaat. Als wij iets niet eens kunnen worden, of wij ons
ergens naar toe konden wenden, of dat wij naar een vakbond kunnen gaan. Daar
weten wij niks van, helemaal niks.
Wij horen dus nooit, b.v. over geld uitbetalen, wat eigenlijk moet gebeuren; dan
wordt er in ons bedrijf wel alles geregeld normaal uitbetaald, dus zoals
loonsverhoging en zo. Stel nou eens dat dat niet zo was. Ik zou niet weten tot
wie ik me zou moeten wenden.
We weten wel zo'n beetje hoe alles draait, maar de winst of zo...dat weten wij
niet. Als je bij ons komt solliciteren krijg je een rondleiding door het hele
computercentrum en dat is bij ons wel zo, misschien bij andere bedrijven niet
zo, ik ben wel eens ergens anders geweest waar je dus zo maar ‘plomp’ op een
stoel werd neergezet en waar je niet eens wist wat je deed.
Ik vind dat hoort niet, je moet toch weten waarom je zit te
werken en waarom je het doet...En dat hebben wij dus wel. Je
krijgt een | |
| |
rondleiding en dan ga je naar het computercentrum. Wij
zijn eigenlijk de voeding voor het computercentrum, als wij dus niet werken, kan
de computer niet draaien.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd