Tweede muziekboeksken

33.

Een meysken was vroech opgestaen
heymelick al stille;
Tschoon hemdeken had sy aenghedaen
om haers boelkens wille.
Sy liet hem in;
twas goet begin
sonder verdriet.
"Compt, ketelt my nu,
"ken ben niet schu,
"maer en schuert myn hemdeken niet!"

[p. 86]

 

Dat meysken loech

 

het was haer genuecht

 

maer sy en sanck gheen ander liet

 

dan: "ketelt mij nu

 

"'k ben niet schu,

 

"maer en schuert mijn hemdeken niet!"