Het verdwenen meisje

[p. 297]

Hoofdstuk XXIV
Simple comme bonjour

Thea belde den volgenden morgen aan op Ochterveldstraat 317 te Rotterdam. Het dienstmeisje opende de deur en riep van blijdschap en verrassing ongepast hard naar binnen: ‘Mevrouw, juffrouw Anna!’

Want naast Thea stond mijnheer Barends op de stoep. Ze had hem met haar auto gehaald uit het hotel in Dordrecht, waar hij, zooals ze reeds aan haar vrienden gezegd had, op haar aanraden onderdak had gezocht om, zonder definitief Anna's huwelijk te verhinderen, tot een uitstel te komen. Want Thea had hem, om hem aan haar plan te doen deelnemen, bekend gemaakt met haar logische gevolgtrekkingen. Ook hij erkende, dat het noemen van de Lange Lijzenstraat te Antwerpen zoowel door den baardige tegenover haar als door de medeplichtigen, die er heen op weg waren, verbazend veel geleek op een mystificatie. Immers de bewaker van Anna zou het adres nooit genoemd hebben, indien hij niet van te voren overtuigd geweest was, dat ze er toch niet zou aankomen. En àls hij dat wist, dan moest George Bovenkamp met de schurken in contact staan, met

[p. 298]

hen samenwerken. Thea had op haar manier naar George geïnformeerd en ten deele stemden de informaties overeen met die, waarmede mijnheer Barends genoegen genomen had. Voor het overige had ze ontdekt, dat de levenswijze van George te kostbaar was voor zijn bezit, dat hij inderdaad door de familie gemeden werd, maar dan ook niets van hun fortuin te verwachten had. Eenmaal het verband tusschen Anna's redder en de ontvoerders gelegd, was het niet moeilijk, te komen tot de conclusie, dat de ontvoerders de inbraken bij verschillende groote bedrijven pleegden, om George in staat te stellen, tot aan het huwelijk onbezorgd te leven. Zoodra het huwelijk definitief vaststond, zou dan de oom in Amerika, die testamentair zijn bezit aan zijn eenig nichtje vermaakt had, om het leven worden gebracht. George ging vrijuit en streek met Anna de millioenen op, de medeplichtigen, de voornaamste althans, zouden daarna ruimschoots door hem beloond worden, konden hem daartoe trouwens zoo noodig dwingen.

Het geheel had Anna's vader niet geloofd, doch de mogelijkheid moest hij wel erkennen. Dus had hij het huwelijk doen uitstellen, om de schurken tot een te vroeg uitvoeren van hun plannen te bewegen. Thea droeg zorg, dat zijn broer beschermd zou worden. Dit laatste had blijkbaar niet mogen baten.

Mevrouw Barends en haar dochter ontvingen den teruggekeerden vader in de overtuiging, dat Thea hem had opgespoord, dat hij door haar uit gevaar

[p. 299]

gered was. Thea restte dus de moeilijke taak, de beide vrouwen de waarheid te vertellen, waarbij ze die voor Anna zooveel mogelijk moest verzachten, omdat Anna van George hield. Het werd haar iets verlicht, door de blijdschap van Anna over den terugkeer haars vaders en ze vertelde alles juist zoo, als ze het den vader reeds medegedeeld had.

‘Dat kàn niet,’ riep mevrouw uit. ‘George zou zooiets nooit doen.’

Anna zei niets, tuurde op haar nagels. Ze leek onnatuurlijk kalm.

‘Ik wilde, dat ik het met u gelooven kon,’ antwoordde Thea. ‘Maar er valt niet aan te twijfelen. Daarom heb ik gisteren, toen ik u over Amerika sprak, opzettelijk bijna voortdurend meer in het bijzonder tot George gesproken. Want wat hij ook gedaan heeft, de hoofdschuldige is hij niet. Hij is heler en misleider, indirect moordenaar van uw zwager. Maar direct heeft hij niets op zijn geweten. Hij was het ook, die Anna in het donker opnam bij het licht van zijn zaklantaarn. Hij wilde van te voren weten, met wat voor meisje hij trouwen zou.’ Ze verzweeg, dat hij weten moest, of hij het goede meisje te pakken had als hij zijn redding verrichtte. ‘Ik doe er geen goed aan, maar ik gaf hem de kans, te vluchten. Misschien grijpt hij die aan en wordt hij elders een bruikbaar mensch! Misschien bleef hij hier en dan zal hij moeilijk aan het gerecht ontkomen. In hoeverre hij ontwerper is van de plannen, die de ontvoerders ten uitvoer

[p. 300]

moesten brengen, zou nog moeten worden vastgesteld.’

‘Ik geloof het niet,’ herhaalde mevrouw.

‘Maar gisteravond kreeg ik een telegram uit New-York, dat uw zwager werkelijk vermoord is,’ zei Thea.

Moeder en dochter zaten verslagen.

‘Nu weet ik wel, dat ik niet kan bewijzen, dat Anna de eenige erfgename is. Dat zult u binnen enkele dagen vernemen. En zeer zeker zou ze een deel van het vermogen verkrijgen, wat bij haar huwelijk mede-eigendom werd van haar man, van George dus. Op den dag van den ondertrouw zou de moord plaats hebben. Niemand, die het verband zou zien. Het is niet eens zeker, dat de moordenaar George persoonlijk reeds kent, al geloof ik toch ook niet, dat Anna's bewaker de eigenlijke leider van het plan is. Daarvoor lijkt mij George beter bekwaam.’

‘George is gisteren kort na u weggegaan,’ zei Anna toonloos. ‘Hij wilde niet mee naar Breda, zooals ik u aan de telefoon heb verteld.’

‘Ik zal wat ik heb gevonden aan de politie moeten mededeelen. Ze zoeken de ontvoerders nog steeds, in verband met de diefstallen van den laatsten tijd. Het is mogelijk, dat de voornaamste helpers van dien kerel met den baard al naar het buitenland zijn, want anders had hij niet zelf tweemaal geprobeerd, mij om het leven te brengen.’

Een kreet van verontwaardiging ontsnapte Anna; de moeder keek naar den verbonden arm.

[p. 301]

‘Inderdaad, dat is een teeken er van,’ erkende Thea. Ze stond op. ‘Ik heb mijn belofte betreffende uw man spoedig ingelost,’ zei ze met een triest glimlachje, ‘ik hoop, dat u mij de onrust van gisteren vergeven kunt. Ik zag geen andere manier, om het huwelijk te beletten, doordat uw man mij niet geheel geloofde en het dus niet verbieden wilde. En ik hoop voor jou, Anna, dat je een goeden echtgenoot krijgt.’ Ze glimlachte voller. ‘Je bent achttien jaar pas.’ En rijk, dacht ze er bij. Want het meisje moest erfgename zijn, wilden de ontvoering en daarna de moord eenigen zin hebben.

Dat zij niet verkeerd geredeneerd had, bleek binnen enkele dagen. Mijnheer Barends ontving bericht uit Amerika, eerst van het plotseling overlijden van zijn broer, daarna aangaande diens wilsbeschikking. Anna erfde het vermogen.

En George Bovenkamp?

Hij had lont geroken in Thea's veronderstellingen over het doel der schurken; hij had tevens lont geroken uit het verdwijnen van Anna's vader, al verdacht hij hier Thea niet van. Hij zag de mogelijkheid, dat zijn medeplichtigen uiteindelijk toch voor moord zouden terugschrikken, dat zij genoegen zouden nemen met een losgeld, waarvan hem niets zou worden uitgekeerd, terwijl Anna's oom dan nog vele jaren in leven zou kunnen blijven en er dus niet binnen afzienbaren tijd door haar geërfd werd. Dan zou hij, getrouwd, direct door de mand vallen, want inplaats van schatrijk straat-

[p. 302]

arm blijken te zijn. En hij trouwde Anna Barends immers niet uit liefde! Hij bereidde zich dien Donderdag reeds voor op een fiasco, bleef thuis. Geld had hij niet meer. Hij bestelde de plaatsen op de boot af, nam het daarvoor reeds gestorte geld in ontvangst, ging weer naar huis en maakte plannen, de grens over te gaan. Misschien kon hij met Nico ergens in het buitenland opnieuw iets ondernemen.

Den volgenden morgen, eenige uren nadat Thea mijnheer Barends had thuisgebracht, stond de politie echter voor zijn deur en arresteerde hem onder beschuldiging van heling en medeplichtigheid aan ontvoering. Hij onderging zijn lot met een gelatenheid, die men niet van hem zou hebben verwacht. Tijdens de huiszoeking, die niets opleverde, slaagde de politie er in, den baardigen Nico te grijpen, toen deze, van den prins geen kwaad wetend, George Bovenkamp wilde bezoeken. Hij zei direct, dat de schuldigen allang de plaat hadden gepoetst, wat overeenstemde met Thea's vermoeden aangaande Ferdinand en Betty's vertrek. Doch hij werd vastgehouden, beschuldigd van moordaanslag op Thea Zwart.

Zoo eindigde het avontuur van het verdwenen meisje.