De man met de vele gezichten

[p. 5]

Hoofdstuk I
Thea

Veel minder dan de betrokkenen verdienen is het bekend, dat ook in Nederland een aantal mannen, collega's van buitenlandsche grootheden over wier avonturen men in de zoo gevierde detectiveromans nooit genoeg lezen kan, werkzaam zijn en niet minder spannende gebeurtenissen beleven dan hun zoo dikwijls bezongen vakbroeders van over de grenzen. Nog minder bekend is het, dat evenals daar buiten ook in ons land sommige vrouwen hun leven hebben gewijd aan de bestrijding van de misdaad en tot voor de publicatie van het hier volgende verhaal totaal onbekend was, dat onder deze vrouwen er één is, die in schranderheid, volhardingsvermogen bij een achtervolging, moed en vastberadenheid, niet onderdoet voor den meest eminenten mannelijken speurder. De naam van deze vrouwelijke Nederlandsche detective is Dorothea Zwart, door wie haar goed kennen en dus weldra ook door den lezer, kortweg Thea genoemd.

Hoewel Thea meerdere malen haar talenten in dienst heeft gesteld van de recherche, voelde ze er

[p. 6]

nimmer iets voor, zich officieel aan de politie te verbinden. Zij stelt meer prijs op haar onafhankelijkheid, dan op een min of meer geregeld leven, ook al wordt dit verguld door een bezoldiging, die in vastgestelde, maandelijksche termijnen recht geeft op een zekere financieele zorgeloosheid. Dit behoeft, zelfs in dezen moeilijken tijd, nu zoovelen bijna uitsluitend werken omwille van het in het vooruitzicht gestelde pensioen, geen verwondering te wekken, want ten eerste is Thea van huis uit niet onbemiddeld en ten tweede verschaft haar nooit falend succes in zaken, waarbij haar hulp begrijpelijkerwijze gewoonlijk door de meer gegoeden wordt ingeroepen, haar een inkomen, dat alle pensioengerechtigden kan doen watertanden. De lezer vatte dit niet verkeerd op. Thea werkt niet òm geldgewin, doch het geldgewin is een logisch uitvloeisel van haar niets en zichzelf in de laatste plaats ontzienden werkijver. Als bewijs daarvan zijn er de zeer vele gevallen, die zij voor onschuldig verdachte onvermogenden, en dus zonder eenig honorarium, tot een goed einde wist te brengen.

Thea stelt ook thans haar gaven nog in dienst van het algemeen belang. De Thea echter, over welke ik U onderstaand avontuur vertel, is er één van een tiental jaren geleden. Zij was toen dertig jaar. Hoewel zij niet bepaald een mooie vrouw was, trok zij in gezelschap boven vele anderen de aandacht door haar charme. Er zal gedurende de ontwikkeling van het verhaal waarschijnlijk nog

[p. 7]

gelegenheid zijn, haar te beschrijven en dus wil ik daarmee thans den aanvang van mijn vertelling niet langer verschuiven. Enkele bijzonderheden van algemeenen aard dienen evenwel nog te volgen. Zij bewoonde een flat in Amsterdam-Zuid, had een daghitje in dienst, leefde het grootste deel van den dag buitenshuis en hield er van, 's avonds in bed Nederlandsche literatuur te lezen. Zij zòcht nimmer naar bezigheid; deze scheen, als bij ieder die doet wat zijn hand vindt te doen, vanzelf op haar weg te komen. Zij had een groot aantal vrienden en kennissen, die haar, wanneer zij in gevaar verkeerde, gaarne ter zijde zouden hebben gestaan, doch wier hulp zij nimmer inriep, omdat zij, naar zij zelf het uitdrukte, voorloopig nog wel op eigen beenen kon staan. Geen harer vrienden bewees zij bijzondere gunsten en geen hunner scheen daar ook ooit om te vragen, ofschoon allen haar bewonderden, velen haar vereerden en enkelen haar aanbaden. Zij droeg altijd een kleine revolver bij zich, met parelmoeren kolf. En zij rookte, thuis zoowel als in gezelschap, Amerikaansche sigaretten, die haar, sedert zij Mr. Oliver Brown tijdens zijn bezoek aan Holland uit een buitengewoon netelige positie had gered, rechtstreeks uit Amerika werden toegezonden, elke maand een pak van vijfhonderd stuks, zoodat ze er ook nog van kon presenteeren.

Verdere bijzonderheden betreffende haar karakter en haar eigenaardigheden zullen geleidelijk worden vermeld. Laten wij ons thans bepalen tot een van haar spannendste avonturen.