De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden
(1724)–Jan Suderman–
Auteursrechtvrij
[pagina *22]
| |
 | |
Veni dilecte mi, egrediamur in agrum, commoremur in villis. Cantic. 7. | |
[pagina 23]
| |
XXII.Koom, myn Liefste, laet ons nu uitgaen in 't velt, | |
KOom, laet ons nu, myn Liefste, ik ben toch heel u eigen,
Gaen wandelen, en nemen onze rust
In een der dorpen. Laet myn liefde uw liefde neigen.
Gy zyt het, die alleen myn vlammen bluscht.
Ik trêe gerust voor uit, zoo Gy my na wilt treden,
En hoeden my met uwen herder-staf.
Geef my, myn Lief, uw hant. stier met uw hant myn schreden,
Zoo ga ik voort, en worde moê nogh laf.
Hoe lieflyk is 't, met u, den weereltlyken slommer
Verlatende, in deze aengename streek
Zich te verlustigen, gevryt van zorg en kommer!
Myn Bruigom, dat ik nimmer van u week!
Wat is 't hier zacht en stil! geen bladen zich bewegen.
Een heldre lucht begunstigt onzen wegh.
Wy zyn geheel alleen, en niemant komt ons tegen,
En niemant hoort in 't gaen ons overleg.
Hoe vriendlyk is uw tael? Hoe vriendlyk zyn uw zeden?
Hoe streelt Gy my met wellust in 't gemoet?
Niets lust my buiten u. Wat ben ik wel te vreden,
Nu Gy met liefde in 't hart myn liefde voedt.
|
|