|
| |
| |
| |
Negende tooneel.
De voorigen.
Een bediende opent de deur, er koomt een Schout met twee Gerechtsdienaars binnen.
julia, terwyl zy inkoomen.
Wat of dit zy! ik beef!.....
de schout, in 't inkoomen.
Gy schynt vry opgeruimt! - gy zongt op 't oogenblik.
Een hart dat schuldloos klopt, juicht steeds de blydschap tegen
Ik denk de blydschap zal u niet zo sterk beweegen,
Als ik u d' oirzaak meld, waarom ik hier thans koom:
Ik! ik zeg dit zonder schroom!
't Is wel! 'k ben dan gelast, van u met my te voeren,
Ach! hoe voel ik my ontroeren!
| |
| |
Waarom? zeg my wat ik misdeed? - toon my uw last! -
Gy hebt den Souverein, door laster aangetast -
Maar dit 's myn zaak thans niet - gy moet u overgeeven -
Zie hier 't arrest, hier baat voor u geen tegenstreeven.
Hy laat hem 't arrest zien.
Wat felle bliksemstraal doorboort me op eens het hart!
Gy Karel! gy! ô neen! daar ik hun woede tart -
Met moed,
Myn dierbre vriend! geen macht, rukt u van myne zyde,
Zy drukt hem in haare armen.
beaumont, met drift en grootheid.
Zou 'k u geen bystand wyden?
Wat onverwachte slag! helaas myn braave vriend!
Is dit in 't eind het loon, dat uwe deugd verdient?
'k Zal alles voor u doen, wat ramp gy ook moogt duchten!
Hy veegt zyne traanen af.
eduard, op een' droevigen toon.
Als ge allen schreit - dan schrei ik ook.
Is nu vergeefs! hadt gy, Mynheer, daaraan gedacht,
Voor dat gy't kwaad bedreeft - dan hadt ge uw taal verzacht:
| |
| |
Gekerm en naberouw kan u thans weinig baaten;
Ik heb geen tyd, gy moet terstond uw huis verlaaten:
Als ge, in uw kerkerhol, uw uuren knaagend slyt,
Dan hebt gy tot berouw en weenen ruimer tyd -
Dit is altyd het loon, van zulk oproerig woelen,
Die zyn Regeering schendt - moet ook de straf gevoelen.
'k Veracht uw taal! gy Schout van 't heilloos schelmenrot -
'k Lagch om uw zedeleer - zy wordt van my bespot,
De schelm moog beeven, maar, gy kunt my niet vertzaagen,
Ik volg u ras, - ik zal myn lot grootmoedig draagen, -
Myn hart was immer groot, myn ziel denkt edel, vry!
Zy heeft ook niets gemeens met schelmen zo als gy.
Ik Zal u van dien hoon zo daadlyk reek'ning vraagen,
hem by den arm trekkende.
julia, hem terughoudende.
'k Verlaat myn dierbre Vryhart niet -
Tegen den Schout.
Ge ontrukt hem niet aan my - de traanen die gy ziet,
Zyn hier het echte merk van myn standvaste liefde. -
Zo waare huwlyksmin ooit uwe borst doorgriefde,
Zo zult gy menschlyk zyn - ach deel in mynen ramp!
Besef al 't foltrend leed, waar mede ik zuchtend kamp,
Ik bid u, wil myn gaê uit medely behoeden!
Men kan zyn schuld genoeg, uit uw geteem, vermoeden -
| |
| |
amalia met verontwaardiging.
Uw hart is wreed - Barbaar!...
vryhart zich losrukkende uit de armen van Julia. Tegen den Schout.
Toef slechts een oogenblik. -
Tegen Julia.
'k Beef niet voor 't felst gevaar -
Maar gy, myn Julia! ik min u meer dan 't leven! -
Ik ben ook Vader! ach! .... ik moet myn kroost begeeven!
Na een weinig stilzwygen.
Maar troost u in myn lot - de hoop begeeft my niet -
Reeds daagt de Vryheids-zon met luister in 't verschiet;
Eerlang verheugt zy ons, door haare blyde straalen;
In 't diepste kerkerhol zal ook haar schynzel daalen,
ô Schrei dan niet om my - myn beste! wees bedaard!
Tegen Beaumont.
En gy, draag zorg voor hen, wyl ge op ons welzyn staart!..
Gy moogt, rampzaal'ge vriend! op myne vriendschap bouwen,
vryhart, Eduard omhelzende.
Vaarwel, myn Eduard! - 'k ontroer door hem te aanschouwen.
Helaas! waar gaat gy heen? - gy hebt my straks beloofd,
Dat gy zoudt vrolyk zyn. -
| |
| |
Die blydschap is verdooft!....
Maar hoe! dus wordt geheel der Burgren recht geschonden,
Heeft Heerschzucht dit geweld op nieuw weêr uitgevonden?
Dit is een nieuwe trek, die wreede dwangzucht maalt;
De Burger wierd voorheen nooit uit zyn huis gehaald,
Door Schout en Dienaars - heeft m'ooit zulk geweld geleden!
ô Arme Burgery! hoe ziet ge uw recht vertreeden! -
't Verveelt my nu Mynheer!
vryhart, met het sterkste gevoel.
Vaarwel Amalia! vaarwel myn Julia!....
Kom toont uw' fieren moed, en troost u in myn rampen!
Ik beef niet voor myn lot, leert ook met 't uwe kampen.
Terwyl Julia hem sprakeloos en schreiende in haare armen knelt, komt de Schout en ontrukt hem met geweld. -
Kom, kom, dit heeft geen eind, 't is lang genoeg Mevrouw!
Gy hebt nog tyds genoeg tot traanen en berouw -
Barbaar! durft gy myn smart, myn foltering noch hoonen!
Welaan! 'k zal op myn beurt myn' moed u ook betoonen.
Zy vat Vryhart weder in haare armen - de Schout wil hem met geweld ontrukken - de Dienaars komen hem op 't laatst te hulp; Julia worstelt tegen den Schout.
| |
| |
Ge ontrukt myn' Vryhart niet aan myne veege borst!
Voor dat uw staal hem eerst heeft met myn bloed bemorst, -
Of voer my met hem meê naar diepe duistre holen,
Waar ik geen daglicht zie - maar, aan zyn zy' verschoolen,
In 't zelfde noodlot deel -
Zy worstelt sterker.
Gevloekte schurk! barbaar!
O heilloos Schelmenrot! ontmenschte moordenaar!
Haare krachten bezwyken. Zy valt in onmacht.
vryhart tegen den Schout, die hem boeit.
Ik vrees den kerker niet. -
Zyn kluisters beziende.
Dees' Kluisters zyn geen schanden,
De trotsche Dwang, zal ligt, haar wraak op my doen branden,
ô Vryheid! 't is voor u, dat ik ze draagen moet!
Dit denkbeeld maakt my groot in mynen tegenspoed.
Vaarwel Amalia! draag zorg voor uwe moeder!
Vaarwel myn waardste vriend! ô wees hun troost en hoeder.
Hy gaat heen met den Schout. - Het gordyn valt, terwyl Beaumont en Amalia hem zuchtende naöogen.
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij