|
| |
Achtste tooneel.
De voorigen, amalia, eduard.
Amalia, komt met den kleinen Eduard aan de hand, die vrolijk naar zyne moeder loopt, en haar kuscht.
Daar komt de jongen aan, hy huppelt van genoegen,
Geen bange zorg doet nog zyn hart van onrust zwoegen.
Hy omhelst hem met gevoel.
kom, zit wat op Vaders schoot!
Ik wil dat, op deez' dag, uw blydschap zy vergroot,
Gy zingt zo gaarn, welaan, ik zal u liedjes leeren,
| |
| |
Waardoor gy, in uw jeugd, de Vryheid kunt vereeren.
Kom Fredrik zing eens op - myn dochter zingt dan meê,
Zy zucht.
Ons voegt geen hartewee; -
Myn kind, wy hebben eens geklonken,
Ter eer der Vryheid, en een glas liqueur gedronken.
Ik wou dat ik daarvan dan ook eens proeven mocht,
Ach vader lief! 'k heb u nog nooit daarom verzocht.
Welaan, maar gy moet dan ook met uw hoedje waaijen,
En roepen 't bly hoezee, zo driemaal onder 't zwaaijen. -
eduard, Vryhart zet hem op den grond, hy drinkt en zwaait met zyn hoedje.
Hoezee! Hoezee! Hoezee! de lieve Vryheid leeft!
Zy klappen allen in de handen, en kusschen hem beurtelings, hy gaat by Julia.
Gy weet niet, dierbaar kind! wat blydschap gy my geeft.
Maar, beste Moeder! zeg, nu Vryheid is gegeeven,
Zult gy nu altyd bly, en hartlyk vrolyk leeven?
eduard gaat naar vryhart.
[..] gy ook Vader zingt gy nu gelyk voorheen?
| |
| |
Het kwam my voor, dat gy sinds lang zo droevig scheen.
Gy hebt gelyk, maar nu wy Vryheid weêr zien praalen,
Nu zal de dankbre vreugd uit ieders oogen straalen.
ô Edle Vryheids min! nu gy weêr triumpheert,
Is ook de smart op eens, uit myne ziel geweerd. -
Maar vader lief! gy zoudt m'een Vryheidsliedje leeren!
'k Voldoe, myn Eduard! met vreugde aan uw begeeren:
Tegen Beaumont.
Kom, vriend lief! - kom, o zing eens met Amalia!
Ik neurie dan wat meê, en gy ook Julia!
Zeg maar wat lied gy wilt! - 't is my toch om het even,
Maar gy moet voor het kind niets ongemaklyks geeven.
Hy begint te zingen, Amalia zingt meê, als ook by het tweede couplet Vryhart en Julia, de kleine neuriet by het derde couplet ook de wys.
Zangwyze: Voor het Vaderland en Vryheid.
'k Heb de Vryheid trouw gezwooren,
Trouw tot in den jongsten nood!
'k Zal haar roepstem nimmer smooren,
Haar beschermen tot myn' dood!
Ja myn hart, aan deugd verpand,
Franschen! klopt voor 't Vaderland.
| |
| |
Zou ik voor de Heerschzucht knielen?
Neen! getrouw aan mijnen eed,
Zal de Vryheid my bezielen,
Daar ik van geen kruipen weet.
Franschen! 't hart, aan deugd verpand,
Klopt voor 't zuchtend Vaderland.
'k heb de Vryheid trouw gezwooren,
Trouw tot in den jongsten nood!
'k Zal haar roepstem nimmer smooren,
Daar 'k uit 't bloed der helden sproot!
'k Sterf veeleer aan trouw verpand,
Op de puin van 't Vaderland.
Ik stry nooit voor laffe grooten,
Aan het nietig goud gehecht,
Nimmer stry ik voor Despooten,
Tot verdrukking van 's Volks recht!
By dit laaste couplet, worden zy gestoord, door dat zeer hard, gescheld en te gelyk sterk geklopt wordt.
julia en amalia, schrikken beiden.
|
|
Auteursrechtvrij