Charakters en lotgevallen van Adelson, Héloïse en Elius

[p. 112]

Een-en-dertigste brief.
Clementina aan Heloise.

De treurige tyding van het overlyden van uwen braaven vader heeft myne goede moeder en my ten sterksten getroffen: de aandoening overmeester- de my zodanig op het leezen van uw' brief, dat ik in traanen uitborst, en uitriep: ô myne goede moeder! indien gy my ook eens ontrukt wierd!... Myn kind! hernam zy, voorzeeker zal de tyd ook eens komen dat gy my de oogen zult toedrukken, ik hoop slechts dat God my zo lang het leven zal vergunnen, tot dat ik uw lot gevestigd zal hebben... betrouw hetzelve intusschen, zo wel als het myne, aan de weldaadige Voorzienigheid, die altyd beter weet wat tot ons heil dient, dan wy kortzichtige menschen; die zelfs het uitëinde van eenen enkelen dag niet berekenen kunnen.... Dit denkbeeld beure u dan ook op in uwe droefheid lieve vriendin! onderwerp u met eerbied aan de wegen der Voorzienigheid, en bedenk, dat, daar de banden der natuur door God zelven geheiligd werden, dat ook deze banden in de eeuwigheid niet zullen verbroken worden. Ik ben eene slechte

[p. 113]

troosteres in soortgelyke gevallen, vermids ik altyd op my zelven terug denk, en my alsdan voorstel hoe treurig ik zou zyn, als het God eens behaagde om my myne goede moeder te ontrukken. Gy hebt haar nog tot troost, als ook uw broeder - uw hart kan by hun beiden nog een rustpunt vinden - maar ik zou verlaaten en geheel eenzaam op de wyde waereld omzwerven, zonder dat iemand zich om het arme meisjen bekommerde...

Zonderling, dat onze verbeelding altyd de onheilen die werklyk bestaan, nog vergroot, door de voorstelling der onheilen die ons zouden kunnen treffen.... Ik wil deze gedachten dan smooren, die veeleer geschikt is om uwe somberheid te vergrooten, dan te verminderen. Maar hoe kan ik opgeruimd zyn, daar heloise lydt?... Neen, ik ken de vreemde aandoening niet, die men dikwerf met den naam van vriendschap bestempelt, die ons ongevoelig omtrend het lot van een' vriend of vriendin doet blyven: want hoe zal ik anders de genen noemen, die, eenige oogenblikken na dat zy hun ziekbed verlaaten, of hunne smart of ongeluk vernomen hebben, weder even vrolyk als te vooren in hunne kringen ronddartelen?.... Neen, ik kan niet weder opgeruimd zyn, vóór dat ik weet dat uw hart een weinig kalmer is.

De Heer elius, die morgen voor eenige dagen naar A..... vertrekt, zal u dezen brief overhan-

[p. 114]

digen; eensdeels, om u het genoegen te verschaffen van dien waardigen leeraar te leeren kennen, en anderdeels, om dat ik my overtuigd houde, dat zyn onderhoud u in dit treurig oogenblik zal opbeuren; daar hy door den Godsdienst moed en troost weet inteboezemen, waar alles ons ontzinkt. Als gy hem zult hebben leeren kennen, zult gy voorzeeker de hoogachting billyken die ik hem toedraag. Adieu! zorg vooral voor uwe gezondheid, daar zy dierbaar is aan

Uwe vriendin

clementina.