Charakters en lotgevallen van Adelson, Héloïse en Elius

[p. 65]

Zestiende brief.
Heloise aan Karel.

Het geen ik u voorspeld heb, is dan gebeurd, lieve karel! het meisjen, waaraan gy thands uw geheele hart gehecht had, heeft u bedrogen; ik deel voorzeeker in de smart, welke u dit veroorzaakt, maar deze behandeling verwondert my niet: en ik voorspel u op nieuw, dat, welk eene smart u dit thands moge veroorzaaken, dezelve heilzaam en nuttig voor u zal zyn: daar zy u in het toekomende niet meer al uwe geestvermogens zal doen verbeuzelen, door de Mercurius der Dames te zyn. Ik herhaal het u, de meisjens zyn zonderlinge wezens, zy hebben gaarne dat men oplettenheeden betoont, maar zy hebben ook gaarne dat haar iets overblyft, waarnaar zy vuurig wenschen kunnen; zo dra nu een jongeling haar dit streelend genot beneemt, door met eene onbegrypelyke vaardigheid, zelfs haare oogwenken voortekomen, verliest het genot zelfs veel van zyn waarde; door de gemakkelykheid, waarmede men het verkrygt: en wanneer een jongeling zich even

[p. 66]

gedienstig toont voor alle meisjens, alsdan stelt het meisjen, dat hy de voorkeur geeft, geen waarde meer op de diensten dien hy haar bewyst. Geloof my, lieve Broeder! het vrouwlyk hart, hoe beuzelachtig het somtyds ook moge schynen, waardeert den jongeling, die grooter en wezenlyker verdiensten kent, dan eene bloem, of eenig ander geschenk aantebieden: of overal op haare treeden te dartelen. - Men draagt zo gaarne achting toe aan het voorwerp dat men bemint: en de achting vordert een' wezenlyken grond waarop zy rust; indien zy de liefde duurzaam zal doen zyn. De liefde, die slechts op dartelende vermaaken gegrond is, schynt my gelyk te zyn aan de schoone roos, die ieders oogen verrukt, maar die door den minsten stormwind afgeknakt wordt: de liefde, op hoogachting gegrond, is gelyk aan den eerwaardigen eik, die alle stormen braveert, en die, schoon hy door den kouden adem des winters zyn bladeren verliest, echter niet ontworteld wordt: maar by een kalmer lucht met nieuwe schoonheid ontluikt.

Dat het verblyf te Parys u thands weinig genoegen meer schenkt, wil ik gelooven, vermids gy u nu uit den kring verwydert, waarin gy eerst zo veel genoegen smaaktet: schoon niets gemakkelyker zou zyn, dan u eenen anderen kring te verkiezen, waardoor gy het voorledene zoudt

[p. 67]

kunnen vergeeten; heb ik echter uw verzoek by onze ouders aangedrongen, te meer, daar ik zelf verlang om u weder te zien; hun andwoord is dan: dat, indien onze oom in uw vertrek stemt, gy u tegen den winter herwaards kunt begeeven: ik zie dit oogenblik reeds met verlangen te gemoed waarin ik u aan myn zusterlyk hart zal kunnen drukken, en tot u zal kunnen zeggen: wees welkom, lieve broeder!....

Wagt u intusschen van u aan diepe droefheid overtegeeven, dat uwe gekwetste eigenliefde u een ondankbaar meisjen doe vergeeten; die u slechts aan uwe beuzelende zyde kende, zonder uw goed en edel hart te waardeeren. ô, Alle meisjens zyn haar niet gelyk, en gy zult 'er voorzeeker vinden, die zedigheid met deugd en standvastigheid paaren, en wier liefde u gelukkig zal kunnen maaken. Maar leg uwe al te beuzelende galanterie af, en leer ernstiger denken, en handelen; ziedáár den vriendschappelyken raad van

Uwe Zuster

heloise.

PS. Mama, welke u hartelyk groet, heeft uw' brief aan Papa terug gezonden, die u eerstdaags zal andwoorden. Adieu!