Mengeldichten
(1837)–Adriaan Jozef Stips–
Auteursrechtvrij
[pagina 28]
| |
Gelief dat wy de stemmen stieren,
O Moeder! die ons teer behaegt,
Tot u, om tot een blyk te toonen
Dat liefde, dankbaerheyd en vreugd
In uwer kindren herten woonen,
Daer elk zich by uw heyl verheugt.
Gy die reeds zes-en-zestig jaer
Der wereld wisselende baeren,
Vol storm en onweêr hebt doórvaeren,
Beschaduwd doór d'Alzegenaer;
Daer zoo veél duyzende te neder
Zyn doór de schigt des doods geveld,
Heéft hy by al 't onstuymig weder,
Zyn alziend oog op u gesteld.
O! dat hy uwen levensschat,
Hoe hoog hy nu begint te stygen,
Geliev' zoodanig uyt te dygen,
Dat hy meer dan eene eeuw bevat.
Dus zal 't genoegen van ons leven,
Dat ons gebaerd heéft en gevoed,
Geen smert, maer troost en vreugde geéven,
Aen 't dankbaer kinderlyk gemoed.
Geweêrdig dan dit juychend lied
Te ontfangen by uw bly verjaeren,
Van ons die d'herten samenpaeren
By 't offer dat men aen u bied.
Dat God uw dagen altyd zegen!
Zoo naeke u nimmer ongeval,
Zoo stort op u een zoeten regen,
Die eeuwig u volmaeken zal.
|
|