Mengeldichten

Een kind aen zynen peter, by het offeren eener pyp, op zynen naemdag.

Nu den stond weêr is gekomen,

Heéft my eerbied en ontzag

Tot myn Peter ingenomen,

Op de feest van deézen dag,

Dat ik hem, uyt pligtbetragting,

Deéze Pyp ten gifte schenk,

Tot een teeken van hoogagting,

Wyl ik aen zyn deugden denk,

En myn zinnen thans laet zweéven,

Naer myn jong en zwak begryp,

[p. 14]

 

Op ons broos en vliegend leven,

 

By den tabak en de pyp.

 

'K zie den rook aen de oog verdwynen,

 

Zoo vervliegt ons leven rasch,

 

'T lichaem zal tot stof verkwynen,

 

Als den tabak raekt tot asch.

 

Maer, ô Peter, 's menschen deugden

 

Blyven te alle tyden staen,

 

Die eens in den weg der vreugden

 

Tot het eeuwig Sion gaen!

 

Neém deéz' Pyp, naer myn behaegen,

 

Met genoegen en vermaek,

 

Die ik haest u op te draegen,

 

Smoor ze tot het eynd met smaek.