Mengeldichten

[p. 5]

Aen den dichter A.J. Stips^(*).

Hy, die ten Zangberg klom, met rustelooze schreden,
En d'ed'le Dichtkonst van jongs af heéft aengebeden,

Dat Schaldis stad hem vry haer' ryksten zanger noem';

Uyt duyzend⁽¹⁾ Dichten straelt zyn' schitterenden roem.

Ja; 't geén tot wonder dient in hooggereze jaeren,
Weét hy zyn' Dichttrant nog aen zagten toon te paeren;

Hy rand nog alles aen, zoo 't valt, 't zy ryp of groen,

En maekt, daer 't noodig is, op ied'ren leest een' schoen.

Zyn' moed en werkzaemheyd kent nog geen' rust of paelen;
Hy weét, met schoonen zwier, zyn Dichten af te maelen.

Behandelt hy een' stof van kruypende belang,

Hy weét ze kundig, met een welgepast gezang,

En ciersel zoo te kneên en te verheerlyken,
Dat z'opgetooyd alom mag op de feesten pryken;

Geen' rots, hoe schrael of steyl, baerd' hem ooyt vrees of zugt;

Hy heft zich uyt het stof en snelt, met arends vlugt,

(*) Genomen uyt het gedicht dat den eerw. heer F. Van Cannaert aen zynen vriend opgedraegen heéft, den 8 van Grasmaend 1833, ter gelegenheyd van zynen vyftigjaerigen egtband.

(1) Te recht gezegd, want indien al de gedichten van den heer Stips in het licht gegeéven wierden, dan zouden deéze wel vier boekdeelen in-4^o uytmaeken. Ook is er byna geen huysgezin in Antwerpen, of het bezit van hem het een of ander gelegenheyds gedicht.

[p. 6]

 

Waer hem zyn dichtgeest wenkt, de moeyelykheên te boven;

 

Al zingend laekt hy 't kwaed en weét het goed te loven.

 

Zyn' reyne zangster, nooyt aen laf gevley verslaefd,

 

Heéft staetig op het spoór der waerheyd voortgedraefd.

 

Ja, vriend, g'hebt steéds tot zang de keurstof uytgekoózen,

 

En nooyt de blanke deugd, of eerbaerheyd doen bloózen;

 

De Godsdienst, zedeleer en schoon' hoedaenigheên,

 

Die menig dichter nog, doór spotlust, blyft vertreên⁽¹⁾,

 

Hebt g'altyd ingehuld, en nooyt die pligt ontweken;

 

G'hebt nimmer 't schynschoon van vermaskerde gebreken

 

Den wierook toegezwaeyd van onverdienden lof;

 

Uw' ed'le denkwyz' walgd' van vuyl bemorste stof.

 

Hoe kundig wist gy steéds uw' zangen t'overleggen?

 

Dit mag ik tot uw' eer, met overtuyging, zeggen,

 

Dat g'in der Dicht'ren rey van onze vaderstad,

 

Uyt dien hoofde wierd bemind en hooggeschat.

 

Wie telt den woesten hoop der schoone lettervrugten,

 

Waeronder gy, jaer op, jaer af, de pers deéd zugten?

 

Uw' bryn, zoo vindingryk, verschafte moed en lust;

 

Ja vriend, gy kende veél, maer kende weynig rust.

 

Verlangde men een' Dicht, men kwam tot Stips geloopen,

 

Die wierd terstond gemaekt; mogt ik hem dus niet doopen

 

Den Verzenweéver⁽²⁾, die bedient en groot en kleyn

 

Van maetgezangen, lang of kort, of grof, of fyn.

(1) Ter loops zy aengemerkt dat men onder de menigvuldige dichtwerken die men voór de hand heéft, er byna geen enkel is, dat men zonder gevaer aen de jeugd in handen kan geéven. Men zou haer geêrne lust tot de nederduytsche dichtkunde inboezemen, en altyd vind men zich wederhouden by de onzedige of ongodsdienstige stukken die in de dichtwerken voórkomen.

(2) A.J. Stips oefende het ambagt van zyde stof werker uyt.

[p. 7]

 

Welaen, gae voort, houd moed, en blyf uw' Dichten weéven;

 

Zy zullen uwe faem nog lang daerna doen leéven;

 

Blyf vlytig en gezond, gy zyt er aen gewend;

 

K'heb, sedert vyftig jaer, niet anders u gekend.

 

Uw' woeste werkzaemheyd mag tot een voórbeéld strekken;

 

Zy zal uw' levensdraed tot hooge jaeren rekken;

 

Dit wensch ik; mag myn' wensch ook nimmer vrugtloos zyn!

 

Dan zal ik meermaels 's nagts nog by den flauwen schyn

 

Van 't lamplicht, daer g'in 't eng vertrek zyt neêrgezeten,

 

U nog bespieden, als gy wroet in de poëéten,

 

En uwe slaepmuts draeyt, en keert, en d'handen vryft,

 

Tot dat uw' veder 't een of 't ander denkbeéld schryft;

 

Dit zeldzaem nagtgezigt verlustigt myne zinnen;

 

'K begryp niet, hoe gy dan een Dicht aeneen kond' spinnen;

 

Nog minder uwen slaep, zoo vlugtig en zoo kort;

 

Want eer den dagenraed, uyt 't oost geboren word,

 

Zyt gy weêr al te been; 'k moet ylings dan ontwaeken,

 

Als ik den tiktak van uw zyd' getouw hoor kraeken;

 

Dan denk ik, daer is Stips al weder vroeg aen gang;

 

Die by den middernagt, nog met een maetgezang

 

Zich bezig hield.... Wel Heer! hy laet me schier niet slaepen!

 

Al grollend vryf ik d'oog en ik begin te gaepen.

 

Nu vriend, 't zy zoo, leen d'oor niet aen een kleyn verwyt;

 

Want 't is de lofspraek van uw drift en werkzaemheyd.

 

Vaerwel, gebuer, leéf lang; ik heb myn pligt voldongen,

 

En uyt een' ronde borst myn' heylwensch toegezongen;

 

Vaerwel; wy treden saem naer 's levens avondstond,

 

Onz' tydnaeld heéft byna den wyzer afgerond.

Wegens uwen vriend

F.V.C.