Oude ende nieuwe lof-sangen, die gemeenlijk gesongen worden op de geboorte ons heeren Jesu Christi, van kers-nagt, tot Maria Ligtmisse toe
(1718)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Hoe siet men Cupido nu Floreren.O Liefsten God wel kleyne Kinden,
Wilt gy geboren zijn van een Vrouw,
Om ons van Adams lot t’ ontbinden:
Waer door wy steken in den rouw.
Wel Jesus ’t is my droef om hooren,
Dat gy hier buyten in een schuer,
By Bethlehem Stad zijt gebooren,
Heel vervallen van hout en muer.
Wie heeft hier eerst de maar vernomen ras,
My dunckt dat zijn de Herderkens al:
Dat Jesus in Bethlehem gekomen was,
In een verworpen beesten-stal.
De Herderkens gingen haer vertrecken,
Naer haer gebueren goedertier,
Die sy terstont deden op wecken
Trocken naer Bethlehem met pleysier.
| |
[pagina 49]
| |
Een yeder heeft wat by hem gesteken,
Want weynig gerief was daer ontrent:
Een Lammeken namen zy onbegrepen,
En veel beesten meer onbekent.
Maria heeft Jesus toe-gegrepen,
En set hem op haer schoot seer klaer;
Jesus heeft zijn hant uyt-gesteken:
En gaf de Herders den segen daer.
Maer wat genucht wast niet hier buyten,
Boven dit Stalleken seer bemint,
Het scheen den Hemel te ontsluyten:
Om te vermaeken dit kleyn kint.
Jesus heeft groote gemeynsaem gehoude,
En speelden met allen de herderkens daer:
Al was het noch sulcken bitter koude,
De liefde en wiert dat niet gewaer.
Hoort eens de stuere Noordsche winden,
Bestormen hier rondom den stal,
Het schijnt zy ’t kint willen verslinden,
Nochtans is hy den God van Al.
Dit kint en was maer korts geboren,
En men wist dat haest over al:
Want de dry Koningen quamen te hooren,
Zy reysen met een Ster naer den stal.
Maria die stont heel verslagen,
Soo daer dees Koningen quamen aen:
En quamen naar ’t kindeken Jesus vragen,
Om dat de Ster daer bleef stille staen.
De Coningen zijn binnen getreden,
Maria toonde ’t kint sonder fout:
Een soete offerant zy deden,
Van Mirrhe, Wierook ende Gout.
Herodes quam dit ook te hooren,
Als dat den Coning der Coningen groot,
Te Bethlehem in den stal was geboren:
Hy zwoer hem in stilte de doodt.
| |
[pagina 50]
| |
Och Mensch gedenkt de groote pijne,
Die dit onnosel kint voor ons leyt:
Laet des Werelts vreugt ydel schijne,
Want men weet noyt uur ofte tijt.
|
|