Definitie I.
Dialectike is, de Conste der Bevvijsinghe.
Verclaringhe.
Nadien de Griecken de Alderneerstichste Souckers, de Gheluckichste Vinders, ende de Gheschickste Beschrijvers gheweest hadden der Vryer Consten, soo hebben andere Natien, henlieden de selve onderwindende, die ghenoemt (als in der ghelijcken dickmael ghebeurt) met de Griecksche woorden, daer uyt wy oock de Conste der bewijsinghe ofte met een woort gheseyt de Bewysconst, (dat is, door de welcke men bewijst, eenighe saecke daer questie af is, Waer ofte Valsch te sijne) noemen op sijn Griecksche, Dialectike: De Redenen daer dese Bewijsinghe door gheschiet, noemtmen ghemeenlick Argumenteringhe, welck woort men wel soude connen Verduytschen, als boven gedaen is, maer t'schijnt door de ghewoonte nu ter tijt aldus claerder; want, als kennelick ghenouch is, wy verstaender by, Strijt met woorden, door de welcke men tracht, naer de waerheyt eenigher twijfelachtigher saecken. Maer ghelijck het den ghenen die leeren