Den distelvink

Kracht der liefde.

Mijn selfs gemaakte voys heeft my gepord te rijmen,
't Geen liefdens grond-slach toond: tot voortgang, d' opper Hijmen.

Stemme: Den Hémel schijnt te hup' len.

DE goud-geveste daken
Geen trots gemoed en schaken,
't Zy dat daar de ogen
Eerst toe zijn gebogen:
Doch de Liefde schrijft
't Geen men niet verdrijft:
Maar geschreven blijft:
In dese leden.
Nimmer vertreden,
Noch (door de reden)
Noyt ontlijft.

[p. 53]

2

 

Dees hoog-gedreven driften:

 

Dees' Goddelijke-giften

 

Veylen sich de bloodste:

 

Ja de alder-grootste:

 

Groot, maar blood in praal.

 

Hier is proef, en ftaal,

 

Voor ons altemaal,

 

In dees' versellig:

 

't Eynde van quelling.

 

So ik niet wel sing?

 

Segt ik dwaal.

'k Meen Valentyn en Ester.

Geen steundsel van Silvester,
(Als Hesperi-scheuring,
Grond, en top van treuring)
Speurde Nytnelau.
Een vergode-dau
Maakt sijn wensching gau:
En geeft bequaamheyt,
Tot d' an-genaamheyt
Die in 't versaam leyd:
's Hémels-schau.

Is 't Hémels dat de menschen

Op 't neer-gedeelte wenschen,
Door't Magneet, en Trek-Star,
't Ambrosijn, en Nectar?
Min-geachte geur
Als des Liefdens keur,
Hémels van koleur:
Sy sterkt den minnaar,
Sy maakt hem winbaar:

[p. 54]

 

Sy werkt dit, in haar

 

Hoogste-fleur.

Sy pleegd weer-minnens-verging,

Na redens soetste terging:
Ja sy veld de spitsen:
En bewiekt haar flitsen,
Tot des haters scha:
Dat 's (in arbeyd dra)
Baren 't woordje ja.
Welige-lusjes,
Dartele-kusjes:
Heden, als flusjes,
Voor, als na.

Dit Middelpunt in 't Midden:

Geen mangelen, noch gnidden,
Kan haar glans blanketten:
Maar die wel besmetten.
Als het schoon gebloemt
(Dat men çierlijk noemd)
Op sich selven roemd.
Duysend gelukken
Zy, die haar plukken:
Maar die-se drukken,
Sy verdoemd.

Noch vaster.