|
| |
III. Handelinghe, IV. Wtkomst.
Darayde, Lardinie.
AGESILAN 'tis tijd dat ghy een wijl uyt treckt
Het Vrouwelijck ghewaed, dat uwe roem bedeckt,
Bedenckt u eyghen eer, wat wilt ghy langher blyven,
(Als Sardanapalus) in 't midden van de Wyven?
Ghedenckt eens aen u Stam, hoe dat die zijn gewend
Door hun Manhaftigheyd te maken haer bekend:
En u Agesilan parst oock beyd eer en reden,
Om haer voet-stappen na kloeckmoedelijck te treden.
O overschoone Maeghd, uytımuntende Diaen!
Ick moet, hoewel ongraegh, een wijltjen hier van daen,
Doch ick verhope, dat het niet seer langh sal dueren,
Of ghy sult horen van mijn vreemde avontueren,
Want ick sal maken dat de wijde Werelt weet,
Dat ick een Manlijck hert heb in een Vrouwen kleedt,
| |
| |
En soo dat niet gheschied, sal ick mijn wil besterven,
Want ick wil een van tween, de dood, of roem verwerven:
Darayde sal nochtans mijn naem ghestadigh zijn,
En ich sal reysen in een Vrouwelijcke schijn,
Tot dat ick ruchtbaer ben by Princen en by Heeren,
Dan wil ick by mijn Lief mijn Engel weder-keeren,
Op hoop dat als de roem mijns vroomheyds is bekand,
Sy my dan bieden sal de hulpelijcke hand.
Ha soete Suster, heb ick u noch hier ghevonden,
Aen wien ick ben soo seer met lijf en ziel verbonden?
Darayde wel hoe dus, waer heen ist dat ghy gaet?
Dus met u swaerd en schild in Vrouwelijck ghewaet?
O aenghename Maeghd, ick moet u openbaren
Een seldsaem avontuer, my heden weder-varen.
Alsoo ick uyt de strijd van de ghebroeders quam,
Een Edele Ionckvrouw my aen d'een zijde nam,
En bad my dat ick haer een bede soude gunnen,
Die my aen lof noch eer in 't minst sou schaden kunnen,
Ick gunde haer die strax. Het geen ick van u eysch
(Sprack sy) is dat ghy voort treckt met my op de reys,
Om de rechtvaerdigheyd mijns Vrous te houden staende,
Daer ick de oorsaeck van u segghen sal al gaende.
Derhalven moet ick voort, want ick niet beter ben
Als mijn beloften, die ick niet weer-roepen ken.
Hoe! sullen wy dan u geselschap moeten missen?
Helaes! hier sal Diaen in't minste niet op gissen,
Seght haer doch eerst adieuw eer dat ghy scheyd van haer.
Ick sou het garen doen, gelooft het Suster, maer
De jonghe Maeghd heeft haest, ick sou mijn eer bevlecken,
Ick bid, ontschuldight doch mijn heymelijck vertrecken
By mijn wellieve VrouW: Ha vreuchde van mijn ziel!
Voor wien ick dagh en nacht met mijn ghedachten kniel!
Hoe marteld mijn u min met honderd duysend nopen,
En ick heb naer u min in't minst niet meer te hopen.
Darayde lieve Lief, hoe veynst ghy dus u min
Voor mijn u Speelghenoot? ick bid u o Vriendin
Ontdeckt my doch u zieckt, ghy hoeft gheen quaed te sorgen,
Want wat ghy my vertroud, dat blijft by my verborghen.
Ghy queld en parst mijn hart, met dat ghy u dus veynst,
Nu dan, verklaerd het my, hoe staet ghy dus en peynst?
Wel dan Lardenie, dewijl ghy juyst met krachten
Wilt weten de Fonteyn en d'oorsprongh van mijn klachten,
Hoe wel ick het geen mensch ter Wer'ld verhalen sou,
Sal ick't nochtans u doen, maer sweert my by u trou
| |
| |
Dat ghy het niemand sult ondecken, weer te voren
Ghy wisse tijdingh van mijn droeve dood sult hooren,
Ten waer het merckelijck tot mijn groot voordel waer,
Dan mooght ghy brenghen het gheheym in't openbaer.
Ick sweert u by de Go'on, en steld het tot mijn oordeel
'k Sal 't niet ontdecken, dan tot u seer groote voordeel.
Ick ben Agesilan de jonghe Prins en erf
Van Griecken, 'twelck ick nae mijn Ouders dood verwerf.
En doen de schildery des edelen Dianen
By ons 't Athenen quam, smolt ick bekans in tranen,
Soo seer was ick verliefd, ick wist my troost noch raed,
Als my te kleeden in een Vrouwelijck ghewaed,
Om soo haers schoonheyds glans, vol Hemelscher vermoghen,
Op't vaylighste te sien lijfhaftigh voor mijn oogen.
Ha Lief Lardenie hoe seer was ick ontsteken
Doen mijn beminde eerst ter Kamer inghestreken
Quam met haer braef ghesicht! hoe tommelde mijn Ziel!
Soo quam 't oock dat ick doen stracx in beswymmingh viel,
Mijn hart dat klopten, en de Raders van mijn sinnen
Die draeyden als een tol, en misten 'tspoor van binnen,
Het welck my al 'tverstand en wetenschap wegh nam,
'tWas wonder dat ick noch weer tot mijn selven quam.
Ha schoonste die de Son op aerden heeft beschenen!
Wanneer sal ick doch eens uyt liefd' met u vereenen?
O Hemel van mijn vreughd! Fonteyn van mijn gheluck!
V Beeldenis ick hier mijnen boesem druck,
Het welck ick daer altijd sorghvuldigh sal bewaren,
Soo langh de Goden my in 't leven sullen sparen.
Nu dan Lardenie hebt ghy 't gheheym ghehoord:
Ick bid u Suster houdt doch trouwelijck u woord.
En openbaerd het niet (of ghy sult mijn verderven)
Eer ghy ghewisselijck hebt tijdingh van mijn sterven.
Ach! hoe bedroeft ghy myn, Darayde, met u reys,
Ick vloeck de Iuffrouw, die u deed dien wreeden eys.
Hoe kost ghy doch soo seer (daer ghy mijn gunstigheden
Hebt t'uwaerts wel vermerckt, soo langhen tijd verleden)
V veynsen noch voor mijn? voor mijn die u soo trou
Gheweest heb, als oyt Man sijn welbeminde Vrou.
Soo veer mijn dood 't begin kon zyn van u ghelucken,
Ick sou mijn teeder hart stracx uyt mijn boesem rucken,
Soo seer heb ick u liefd in myn ghemoed gheprent,
Hoe komt dat ghy voor my dan noch soo dubbeld bent?
Helaes! de strenghe wet, hier teghens ons ghespannen,
Die d'ingangh van dit Hof verbied aen alle mannen,
| |
| |
Is daer de oorsaeck van; want Hertogin, ick docht
Dat soo my yemand kon, ick hier niet blijven mocht,
Derhalven veynsd ick mijn, bedoven in verdrieten,
Alleenigh om 'tghesicht mijns Enghels te ghenieten.
Wel draeghd dan sorghe voor mijn leven en mijn eer,
En ondertusschen soo beveel ick u den Heer,
Wilt doch voor al niet teghens u beloft bedryven.
En treckt soo haestigh niet, wilt doch een weynigh blyven.
Ick kan niet, want de tijd vereyscht nu snelligheyd.
Wel moet het zijn, adieu.
|
|
Auteursrechtvrij