|
| |
| |
| |
Daraide.
Prologus.
GHelijck een Honigh-bye zijn arbeydt doet met lusten,
En voor een ander meer, als tot sijn eygen rusten
Vergaert den honigh dauw, en singt, en bruyst, en brunst;
So gaet het oock met ons, en onse soete kunst.
Wy doen ons werck met vreuchd, met dichten, singhen tarmen,
En dat al tot u lust, en 't vordeel vanden Armen,
Wy hebben nuts genoegh, en vreughds ghenoegh daer van,
Soo veer ons kleyne konst, door gonst u wel staet an,
Wel dan konst-gierigh volck, (dien wy al wat de Menschen
Oyt konden vande Go'on begheeren ofte wenschen,
Toe gunnen grondelijck) ick bid u gheeft ghehoor
Tot dat ick 't in-houdt van het Spel u draghe voor.
Sidonia seer verstoord op Florisel van Griecken,
(Die op een houte paerdt, met sijn gheweven wiecken
De dunne Zee door-sneed, en nam een snelle vlucht,
Haer latende alleen, mistroostigh en bevrucht)
Treedt eerst'lijck voor: die, doen sy schijnlijck sagh voor ooghen,
Dat haer de Griecksche Prins soo schendigh had bedroghen,
Schier borst, en spleet van een, door hart seer rou en pijn,
Ia swoer oock, dat sijn vrucht, haer wraeck op hem sou zijn.
Nu 't Dochterken, dat sy daer na Diana noemden,
(Om hare schoonheyts wil, daer al de Wer'ldt van roemden,)
Volwassen was, ontbood sy Schilders, die terstont
Haer conterfeyten af, (voorwaer een wreede vondt)
Dees conterfeytsels heeft sy door de Wer'ldt ghesonden
Aen allen oorden, daer men trotsche Ridders vonden,
Met die voorwaerde, dat wie Florisel bevocht,
Verwon, en voort sijn hooft met hem te Guinday brocht,
Die sou tot sijnen loon Diana moghen trouwen,
En 't Coning-rijck daer by oock voor sijn eyghen houwen.
| |
| |
Het welck Don Florisel, den onvertsaeghden Heldt
Seer dickwils in 't ghevaer sijns levens heeft ghesteldt
Want wat Manhaftigh was, dat quam hem schier bevechten,
Maer laes! sy konden niet op sijne kracht uytrechten.
Ghelijck een steene Rots des Zees gheweldt veracht,
Soo weder-stondt hy al de Ridderlijcke macht,
En dwonghse allegaer, die hy liet onverslaghen,
De tydingh van zijn kracht de Koningin te draghen.
Waer door sy dagelijcx schier borst van spijt en schand,
Om dat sy tot de wraeck gheen middel meer en vand,
Ten laetsten is den Prins Agesilan t'Athenen,
De beeldenisse van Dianae glans verschenen,
't Welck soo zijn jonghe hert met hare Min bevingh,
Dat met Arlanges hy na Guinday henen gingh
In Vrouwelijck gewaed, om by Diaen te raken:
Want Mannen mochten haer niet sien, veel min ghenaken.
Dees Maeghden in de schijn die trocken op de reedt,
En hebben inde dienst Dianae haer besteedt
Door Amazones die op Instrumenten speelden,
En alderley gesangh op juyste maten queelden:
Sy bleven inde dienst, en raeckten inde gonst
Van het gheheele Hof, door haer volmaeckte konst.
Agesilan, die sich Daraide doen liet noemen,
Die liet sich aldermeest door Wapens-kracht beroemen,
Gheen Reusen, noch ghediert, hoe schricklijck het sich droegh,
Die hy niet door 't gheweldt van zijn gheweer versloegh.
Op 't lest, de Koningin, bemerckend' in haer sinnen,
Dat sy Don Florisel door niemandt kon verwinnen:
Eyscht sy een bede van Daraide, die 't heur Vrouw
Bewillight, eer sy wist wat dat sy eyschen souw,
Doen sprack de Koningin, dit is dan mijn begheeren:
Ghy sult my 't Manlijck hooft van Florisel vereeren,
En als ghy my dat hier ghebracht hebt in het Hof,
Soo sult ghy my het Hooft oock daed'lijck houwen of,
Op dat ick eens myn wraeck ten vollen mach versaden,
En mijn versmachte Geest van alle druck ontladen.
Daraide die trock heen, en heeft met listigheyt
Don Florisel in 't Hof des Koningins gheleyd:
Alwaer sy, wijl hy sliep, is sachtjes opgeresen,
En heeft den Koningin haer Florisel ghewesen,
Haer ghevend' inde handt een sterck scherp snydend swaert:
Nu ist, sprack sy, den tijdt, volvoerd u wreeden aerdt,
Hier leydt u Florisel en slaept ter goeder trouwen,
Nu kondt ghy, soo ghy wilt, hem selfs het Hooft afhouwen,
| |
| |
Sy nam 'tsweerdt inde vuyst, maer ach! de oude Min
Quam door zijn soet ghesicht haer weder in den sin,
En die begon doe met de wreede wraeck te strijden,
Soo dat haer hert niet kon de groote wreedheyd lijden.
Dit nam Daraide waer, en nae veel vremdigheydt
Heeft hy de peys ghemaeckt, de tweedracht afgheleydt,
En voor sijn loon Diana tot sijn Vrouw bekomen,
Dus heeft dit wreedt besluyt, een end in vreuchd genomen.
De Koningin wierdt veer van hare wil ghebroght,
Soo dat sy wel met reen, dit spreeck-woordt segghen mocht:
Seght niet, dit wil ick dus, o Mensch!
Want Godt schickt alles na zijn wensch.
Ick bid u wilt ons doch een stil ghehoor me deelen,
Op dat wy moghen 't Spel met meerder lusten speelen.
|
|
Auteursrechtvrij