Daraide

[fol. *2r]

Toe-eigen-Brief
Aenden Eerntsesten, Hoogh-geleerden, in alle Deugden ende Geestige oeffeningen uytmuntenden Iongelingh Theodorvs Graswinckel
Mynen waerden ende sonder wedergade aengenamen Vriend.

HOEWEL de grijse Vorst, de Vader vande Snee
De kroese baren van de sporelose Zee
Doet door den scherpen blast sijns kouden aessems stremmen
En als een stalen vloer vast aen malkander klemmen.
Iae nu al 't geen verkout dat s' Hemels licht geniet,
Noch heeft hy op den gloedt van onse vriendschap niet,
Ons vriendschap, niet door dwang van Maeghschap aengeboren,
Maer uyt ons eygen lust en vrije wil gekoren:
Niet bondigh, omdat lang ons kennis is geweest;
Maer bondigh, mits wy beyd sijn eenigh inde gheest.
't Is waer, hy en de Zee heeft voor een wijl ons beyden,
Soo veer het Lichaem streckt, ghesonderd en ghescheyden:
Maer 't beste deel van ons, ons Geest, sal nimmermeer
Ghescheyden konnen zijn, al zijn wy noch soo veer.
Dat voel ick voor mijn deel met innerlijck beroeren:
Want d' al te vlugghe tijd kan my gheen uyr ontvoeren,
Of mijn ghedachten zijn daer in met uwe deughd,
En gaven van u Gheest vervrolijckt en verheughd:
Nu groet ick het gheluck, dan zeghen ick de stonden,
Waer in ick aldereerst u kennis heb ghevonden,
En ryster een ghespreck van gheesticheyd: terstont
Is GRASWINCKEL mijn baeck, ghy leyd my in de mond;
Van u ist dat ick spreeck, van u ist dat ick donder,
Van u ist dat ick roem een yeder tot een wonder:
Aen u de waerdste vriend, dien ick oyt heb gekend,
Ist dat ick insghelijcx nu mijn Darayda zend:
Laet hem doch wellekom zijn, ghelijck hy hoopt te wesen,
En wilt syns levens loop goedgustellelijck door-lesen.

[fol. *2v]

 

Merckt hoe hy hem verkleed, siet hoe hy speeld de mom

 

Om onbekend te zijn; en denckter dan eens om.

 

Doch soo de droefheyd dan komt u ghemoed onwroeten,

 

Laet die Ian Soetekauw dan wederom versoeten:

 

En lacht eens om den deun, en denckt eens om u vriend,

 

En seght al boertende, ick weet wel wat hy miend.

 

Dan doch soo midlertijd mijn Musa wort bespronghen

 

Van 't nydigh achter-klap, der kakelende tonghen,

 

O luysterd daer wat naer, en komt het u ter oor,

 

Soo bolwerckt daer de schild van uwe gonste voor:

 

V eyghen ick haer toe, beschermd haer als u eyghen,

 

So sal sy veyligh zijn, laet al de Wereld dreyghen,

 

En spuwen haer vergift vol nijdigheyd op haer,

 

Noch sal sy zijn gherust, en vreesen gheen ghevaer.

 

Wel dan mijn groote Vriend, daer alle mijn ghedachten

 

Van mimeren by daegh, van droomen alle nachten,

 

Die altyd om myn speeld, blijft altijd oock de mijn,

 

Ghelijck ick d' uwes ben, en eeuwigh hoop te zijn.

 

Vaerd wel, en bakerd u in loffelijcke lusten,

 

Dewijl ick leef en sweef in moeyelijcke onrusten.

Tot Amsteldam den 25. Februarij 1621.

Den gheheelen uwen.

Jan Starter.