Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

GLORIEUSE ZONDERSE
XXII. Iulij.

Stem: Als 't begint

[p. 700]

[p. 701]

 

 

 

HEt neerghebogen hert van Magdalena

 

Staet nu om hoogh, men siet haer niet meer weenen,

 

Want Goods ghenade heeft haer t'huys doen halen,

 

En't nat gesigt doen drogen met sachte dwalen.

 

We saligh d'ooghen die naer te schreyen poogden,

 

Noch saligher de hand, die haer afdrooghde.

 

 

 

Met naeckt' behayrde leen, vol scherpigheden,

 

Kastijde sy hier haer misbruyckte leden.

 

Nu heeft den Hemel haer borduren laten

 

't Gescheurde kleed, met paerlen en roo granaten.

 

Onsaligh 't leven 't welck hier haer kleedingh schaeckte:

 

Maer salig was de kunst die't weer vermaeckte.

 

 

 

Voor't afgescheyt va spijs, en graegt tot vasten,

 

Daer mee s'haer leckerny alhier ontlaste:

 

Heeft Gods mee waerde haer nu voor doen setten

 

De aengenaemste spijsen van sijn' banketten.

 

O saligh vasten, 't welck hier haer ziel ontlade;

 

Noch saligher den disch die haer versade.

 

 

 

Naer een spelonck in de Woestijn sy vluchten,

 

Om inden Heer te scheppen haer genuchten.

 

Helaes! wat waren's werelds yd'le beelden

 

By't volste te gelijcken, van d'hooghste weelden.

 

Wel saligh seker d'inwooningh haerder kluysen,

 

Noch saligher den dagh dier dee verhuysen.

 

 

 

Princes, geensins 't cieraet van uwe koonen,

 

Die rood of wit van Roos of Lely toonen:

 

Maer uw' Violen doen u wel soo bloosen

 

Van liefde, dat sy winnen schier all' de Roosen.

 

Wel saligh seker was't vyer van sulcken minnen,

 

Wel saligh oock mijn ziel, kan sy 't gewinnen.