Stem: Als 't begint.
BEweendt u Echte bedde niet,
O Amelberga! daer ghy soo veel blommen
Van Leeljen, en Roo-roosen siet,
Door Godes milden segen, uytgekommen.
't Is reden dat wy inden Heer
Witgerus was haer echten man,
By wien sy een Prelaet van grooter waerde
Van Cam'rijck, met drie Maeghden wan,
En daer toe noch een Martelersse baerde.
| |
Voorwaer een sonderlingh gena!
Maer woudy wel dat ghy haer namen kende?
't Was Emebert en Gudula.
Reynildis, Pharaildis, Ermelende.
Van sulcke vruchten, sulcken boom.
Sy scheyden 't bedde, met gemeen behaghen,
Om 't vleesch te dwinghen, met den toom,
Die Paulus ried, in't beste van haer daghen.
Widgerus, d'alderbesten Prins,
End' Amelbergh, de spieghel der Princessen,
Studeren ginghen, d'een na Bins,
En d'ander na Mabuysen, Christus lessen.
Sint Obert wielde Amelbergh,
Voor d'aerde dood, maer levendigh voor Gode:
Tot dat sy boven 't hooghste swergh,
Door Eng'len dienst, ten Hemel werd ontboden.
Voeght by de Wedu, noch een Maeghd,
Van d'eyge naem, maer van soo reyne seden,
Dat haer de kuysheyd meer behaeght
Heeft, als 't gebruyck van haer gesonde leden.
Den grooten Carolus Martel
Bood haer een kus op trou: maer sy ontweke
Met baer geweld de minne quel;
Behiel haer mond, en liet haer errem breken.
|
|
Auteursrechtvrij