Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

[p. 636]

SINTE OTTHO, Bisschop van Bambergen.
II. Iulij

Stem: Blyschap van mijn vliet.

OTtho dienaer Goods,
Bisschop van Bambergen!
In den tijd des noods,
Als ons komt te terghen
Wereld, vleysch, of hel;
Wilt dan uw' gebeden,
Teghens haer opstel,
T'onser baet besteden.
Des soo vyeren wy
Weer het jaer-gety;
Daer op ghy, door d'enghe baen,
Van de Christen deughd,
Inde blijdste vreughd,
Uws liefs Heeren, zijt gegaen.
Ottho blom der Pastoren!
Bid dat wy op de sporen
Van uw' voor-getrede pad,
Door dijstel, en door dooren,
Met Godes uytverkoren
Komen tot de rijckste stad.

Sweden had bebaerd,
In het koude Noorden,
Otthoos heeten aerd:
Die door Godes woorden,
Tot oprecht berou
Van't voorgaende schennis
Velen brenghen sou.
Ja, tot waere kennis
Zelfs oock van't geloof,
Die te vooren doof

[p. 637]

 

Stom ghetonght, en blind geweest,

 

Door de helsche spijt,

 

Waren langhen tijd,

 

Na de ziel en na den geest.

 

De Pomeraensche Kercken

 

Zijn hier van klare mercken,

 

Die door niemands dienst, te bet,

 

Als door de mond en wercken

 

Van Ottho, en sijn klercken,

 

Hebben Christus lieve wet.

 

 

 

Na 'k de jaren tel

 

Van den tijd voorleden,

 

Was het door bevel

 

Van Calixt den tweeden,

 

Dat den Bisschop trock

 

Na de Noordtsche volcken,

 

Om hen 't soete jock

 

Christi, te vertolcken.

 

Maer gelijkcmen steent,

 

Jammert, schreyd, en weent,

 

Alsmen baren sal een kind:

 

Luckten't min of meer,

 

Met de Christen leer

 

Van des Heeren vrind.

 

Gedenckt vry, Pomeranen!

 

Wat ghy al heete tranen

 

Aen Sint Ottho hebt gekost,

 

Eer hy u uyt de snode

 

Verblindheyd vande Goden

 

Door de waerheyd heeft verlost?

 

 

 

Ach! goe luyden, waer't

 

Dat ghy maer woud heughen,

 

Wie u heeft gebaert:

 

Hoe soudt ghy vermeughen,

 

Door een Apostaet,

 

Die wat nieuws quam preken,

 

U van 't oude saed

[p. 638]

 

Dus te doen versteken?

 

Petrus hooghe Stoel

 

Leerdd' u eerst 't gevoel

 

Van het Christelijck verbond.

 

't Zalighmakend woord,

 

Hebdy eerst gehoord

 

Uut des Priesters Otthoos mond.

 

Waerom daer na geluystert?

 

Waerom daer na verduystert?

 

Door een Luther, door een vent,

 

Die met de goede wercken,

 

Autaren, ende Kercken,

 

Al het heyligh heeft geschend?

 

 

 

Ottho uw' Patroon,

 

Eer hy u deed wijcken

 

Vande valsche Goon,

 

Deed sijn leeringh blijcken

 

Door een menight van

 

Klare wonder-daden:

 

Waerom laet ghy dan

 

Sijn gewesen' paden?

 

Och! de eerste tingh,

 

Daer den Heer aen hingh

 

't Zeghel van sijn eyghen hand,

 

Wijst u, al te klaer,

 

't Uuterste gevaer

 

Van het tweede misverstand;

 

't Welck Luther d'ongesonden

 

Noch oyt te geender stonden

 

Heeft bevestight, als alleen

 

Met smeeren, en met smullen,

 

Met Nonnen te onthullen,

 

En met deughden te vertreen.

 

 

 

Heer geeft beter zin

 

Aen de arme zielen.

 

Opdat sy 't begin,

 

Daer sy van vervielen,

[p. 639]

 

Van uw' lieve wet,

 

Wederom aenvaerden.

 

Let op 't sterck gebed,

 

Ziet op d'hooghe waerde

 

Van uw' trouwen knecht.

 

Die hem soo oprecht

 

In sijn dienst gedraghen heeft

 

En nu aen 't gehoor

 

Van uw' heyligh oor,

 

Onsen nood te kennen geeft.

 

En laet toch onse sonden

 

De voorspraeck sijnder monden

 

Niet beletten, lieven Heer!

 

Maer uw' genade geven,

 

Dat wy wed'rom beleven

 

Als van ouds de eerste leer.