Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 633]
| |
Stem: Als 't begint.
RUmolde! laet Dublijn,
Met Staf, en Stock te gader:
Om hier te komen zijn
Een Harder, end' een Vader
Der schapen, die't gheweld
Van Dodo, op de straten,
Geleghen aen de Scheld,
Verloren heeft gelaten.
Die Dodo, hard van borst;
Die op den lieven seghen
Van Lambrecht, trecken dorst
Den dooddelijcken deghen.
Och! al te droeven moord,
Voor duysenden van zielen:
Die, leyder! in dit oord,
De Goden noch beknielen.
Komt, komt Rumolde! dan,
Eer 't landt noch werd verbolgher,
Den eenen heyligh, van
Den anderen, een volgher.
Het eeuwigh hanghter aen.
God lof! Ick sie u komen,
Na dat ghy hebt voldaen
Uw' Bedevaerd van Romen.
Weest welkom! welkom weer:
Weest welkom duysend malen.
Die ons komt vanden Heer
De lieve wet vertalen.
Hoe waerdigh is den mensch,
| |
[pagina 634]
| |
Hoe lieflijck zijn de voeten,Ga naar margenoot+
Die ons met sulken wensch
Van vrede komen groeten?
Dus// en noch meer daer toe,
Riep Peelland, en de Kempen:
Als Romboud, met sijn roe,
Haer diepe nood quam dempen.
Die roe, daer hy 't getal
Van mannen ende wijven,
Kon mede na de stal
Van Christus schaeps-koy drijven.
Ado, den goeden Graef,
Nam aen, met groot verlanghen,
Als een beleefde gaef,
Den Bisschop eerst t'ontfanghen
Te sijnent. Doch met loon
Dat hem, die van te voren
Was kinderloos, een soon
Libertus, werd geboren.
Libertus, die geschickt
Van Gode was op d'aerde,
Om Sinte Benedict
Te volghen in eerwaerde:
Doch wel tot hooger kans,
Om in sijn groenste jaren,
Ten Hemel, d'eelste krans
T'ontfaen der Martelaren.
Maer die tot sulcken goed
Van leven, en van sterven,
Sijn Leerlingh had gevoedt;
En quam niet toe, te derven
Dit alderrijckste loon.
Des hy door d'eyge paden,
Quam tot gelijcke kroon
Van Hemelsche ghenade.
Twee moorders; d'eene uyt
Begeerte om te stelen:
| |
[pagina 635]
| |
En d' andere schavuyt,
Bestraft van overspelen,
Vermoorden met een bijl
Den Priester hoogh verheven;
En wurpen inde Dijl
Sijn roo bebloede leven.
Schreydt Mech'len, Mech'len! schreydt
't Vertreck van uwen vader.
Maer neen: want die zoo scheydt,
Voorwaer blijft al veel nader
Dan of hy sienlijck waer
Den sijnen by gebleven:
Terwijl hy hen van daer,
Meer voordeels komt te geven.
Ghy word het met der daed
Wel vroed aen uw' gemeente,
Die, dagh aen dagh, de baet
Ontfanght door sijn gebeente,
Van Godes milde hand.
Die met de hooghste waerde,
Recht als een dierste pand,
Des heylighs dood aenvaerde.
Vereerdt hem vry met goud.
End' of't u, tavond morghen,
Den heyligh-schender stout
Eens stal; Zoo'n wilt niet sorghen,
Of dat des Bisschops eer
Te minder uyt sal schijnen;
Of dat u by den Heer
Iet weldaeds sal verdwijnen.
|
|