Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

[p. 581]

Zal. Memorie ROELAND I, & OLIVERI.
XVI. Iunij.

Ste: Wilt nu verjubileren. pag. 189.
Of: Van den ouden Hillebrand.

DAt grooten ende kleynen
Vereeren, soo't betaemt,
Den ed'len Graef van Meynen,
Die Roeland was genaemt:
En met hem oock te gader
Den stercken Olivier:
Die vanden hooghsten Vader,
Ontfinghen den Laurier.

Laurier, segg' ick, van glory,
Die in de Pyreneen,
Tot slot van sijn victory,
Op huyden hen verscheen;
Wanneer met arghe listen,
Den snoden Sarafijn,
Het legher vande Christen
Aen dee de laetste pijn.

't Was Carolus den Grooten,
Die door haer stercken hand
In Spangien had ghenoten
Van't onghelovigh land
Een goet deel; 't welck verlossen
Den vromen Katholijck,
Dee binnen Saragossen,
End' in't Navarsche Rijck.

Maer als sy nu te samen,
(De overhand volbrocht,)
Weer door de berghen quamen;
End' om den Hinder tocht
Van acht'ren te bewaren,
Besloten 's Legers end;
Bespronghen hen de scharen

[p. 582]

 

Van d'onghedoopte Bend.

 

 

 

Hier bleven door de laghen,

 

En haet van Christus Cruys,

 

Moordadelijck verslaghen

 

Van't Sarafijns ghespuys,

 

Twee d'alder-kloeckste helden

 

Die oyt Europa vand.

 

't Welck God hen de verghelden,

 

Met al te diere pand.

 

 

 

Hy schonck de vrome knapen,

 

Die met Godvruchtigheyd,

 

In sijnen dienst ontslapen

 

Daer waren wel bereyd:

 

Een vederbosch van Palmen,

 

De groenste van sijn Hof.

 

Des wy-luy dese Psalmen

 

Hier singhen t' haerder lof.

 

 

 

Leeft eeuwigh Christen Ridders

 

Roeland en Olivier!

 

En blijft als noch verbidders

 

Des wets, daer door ghy hier

 

Ter dood toe hebt ghestreden.

 

Want Godt sal in't verdriet,

 

Versoent door uw' gebeden,

 

Sijn volck verlaten niet.