Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

SINTE PANCRATIUS, Martelaer.
XII. Maij,

Stem: Om een die ick bemin.

DEn Martelaer Pancraes
Van veerthien jaren,
Beschaemt van d'ouden dwaes
De grijze haren.

[p. 467]

 

Terwijl hy siet// Soo jongen blom versmaden,

 

Te gaer met vleesch en bloed,

 

Al 's werelds liefste goed;

 

Daer voor hy dag'lijcks doet

 

Soo veel misdaden.

 

 

 

Den jong'lingh had den Doop

 

Noch nau verkreghen,

 

Of gaf hem tot de hoop

 

Van d'eersten segen.

 

'k Seg om de kroon// Van roosen te bekommen.

 

Des hy sijns meesters cruys,

 

Op straet, soo wel als t'huys,

 

Voor 't Heydensche gespuys,

 

Al om gingk rommen.

 

 

 

Maer als dit nu verstaen,

 

Met grooten tooren,

 

Had Diocletiaen,

 

Van d'uytverkoren

 

Pancratius; // Liet hy hem voor hem leyden,

 

En sprack: Lief kind staet af

 

Van 't Galileesche kaf;

 

Of ick sal u met straf

 

Daer van doen scheyden.

 

 

 

Kaf zijn uw' eygen Goon.

 

Ja moet belijden,

 

Dat uw' vergulde kroon

 

Zelfs sou kastijden

 

Sijn knechten, waert// dat sy nu sulcke sonden

 

Bedreven, als Iupijn,

 

Mars, Venus, en Babijn,

 

Die 't puyck der Goden zijn,

 

Wel eer bestonden.

 

 

 

't Was al te vry gepraet

 

Van d'yd'le Goden.

 

De waerheyd maeckten haet.

 

Des wierd geboden

 

Des Heeren vriend// Te dooden met den swaerde.

[p. 468]

 

God lof, wat goeder dingh!

 

Sprack hy. Voorwaer 'k ontfingh

 

Mijn leven noch geen tingh,

 

Van meerder waerde.

 

 

 

D'Aureliaensche weght

 

Met groot verlangen,

 

Ontfingh van Christus knecht

 

De bleycke wangen.

 

De ziel vertrock// Ten Hemel van beneden;

 

Vandaer sy vroegh en laet,

 

Uyt sucht van caritaet,

 

Ons inde nood bystaet,

 

Door haer gebeden.