Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 430]
| |
TErtulliaen! 't is teghens alle tucht
Dat ghy besmaelt de leer van Christus Tempel,
Die in't vervolgh, ons selfs oock heeft de vlucht
Gewesen aen met woord' en met exempel.
Dus wert en mensch va eyge wijsheyt dwaes,
Gelijck aen u wel claerlijck is te mercken,
Wel beter was 't gevoel van Athanaes,
Die huyden wert geviert in Godes Kercke.
Den dienaer Goods had d'Ariaensche Sect,
Eylacen! inden Kercken-raed van Nicen
Door sijn vernuft en deughdsaemheyt verweckt,
Op sijn persoon te rasen en te briessen.
Wanneer daerom den onverwonnen held
Nu menighmael haer laghen was ontkomen,
Most hy hem op haer openbaer gheweld,
Met schuylen nu, en nu met vromen.
Want alsoo langh den alderhooghsten Heer
Hem d'uer noch niet te kennen had gegeven
Sijns doods, wou hy tot Godes meerder eer
En 's vyands spijt alhier noch blijven leven.
Als wel bewust schier vande leste nood
Daer in de stand stondt vande ware leeringh,
| |
[pagina 431]
| |
En niet te min van Godes bystand groot,
Die hem gegunt was tot 's geloofs verweering.
Mids desen bleef sijn Bisschoppelijcke staf
Vijf jaren in een regen-back gescholen,
En korts daer aen weer in sijns Vaders graf
Vier Maenden langh bedecktelijck verholen.
Tot dat den knecht des Heeren nu eens hier,
Nu daer verstopt, na lange wijl van tijen,
Van Oost, va West, ja selfs van 't Duytsche Trier
Weer tot sijn Stoel quam van Alexandrien.
Van waer hem doch den boosen Iuliaen
Weerom bedwongh als ballingh te verloopen,
Om dat hy sich quansuys hadd' onderstaen
Een goed getal van ed'le wijfs te doopen.
Maer hy ontquam't op aerdige manier.
Want selfs gevraeght: of hy hem niet vernomen
En hadde, sprack: Hy is niet wijd van hier;
Roept maer wat aen, is't dat g'hem wilt bekomen.
Hier med' ontgingh hy sijn bereyde dood,
En quam weer in sijn Bisschoplijcke stede;
Tot dat den Heer van daer hem 't huys ontbood,
End' op sijn bed hem rusten liet in vrede.
O Athanaes! wel zy u mette rust,
Die u den Heer gegunt heeft van het loopen.
Wie sou met u hier oock niet sijn belust
Te draven wat, om sulcken rust te coopen.
|
|
