Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer

SINTE HERIBERTUS,Aerdsbischop van Ceulen.
XVI.Martij.

Stem: Patienty is goet kruyd, men seydt,&c
Of: Simons huysje.

SIet hier een Priester Godes groot:
Die in sijns levensdagen,
Wanneer de wereld was in nood,
Won 't Goddelijck behagen.
't Was Heer'bert, wildy 't weten,
Die Priesterlijcke blom:
Die Bisschop was geseten
Te Ceulen inden Dom;
Wanneer den tooren
Des Heeren, 't volck van eerst te lest,

[p. 289]

 

Scheen met een pest

 

Te willen smooren.

 

 

 

Komt, riep hy, gaen wy achter straet

 

Met sangh van Letanijen,

 

Het schennis van ons grof misdaed

 

In't openbaer belijen.

 

Wie weet of God weerhouwen

 

Sal 't uytgetrocken swaerd;

 

Die dickwils, om 't berouwen,

 

Den Sondaer heeft gespaerdt.

 

Gaet dan Processy!

 

Maer soo gelijck als David dee:

 

Wiens treurigh wee,

 

Ons tot een les zy.

 

 

 

Maer laes! de plaegh en hiel niet op,

 

Tot dat Gods knecht ter dissen

 

Geseten, met een volle krop

 

Van tranen, quam te slissen

 

De aengesteke vlammen.

 

Och, seyd hy, vrienden, och!

 

Den Heer blijft sich vergrammen

 

Op ons' misdaden noch.

 

Maer 't zijn de sonden

 

Uw's Harders, 't is mijn' schuld,

 

Dat u geduld

 

Dus werd verslonden.

 

 

 

En siet met een het droef gesigt,

 

In sijn gevouwen handen,

 

Tot op de Tafel neer geswicht;

 

Trock hy door tranen, vande

 

Genade Goods, een regen//

 

Die uyt den Hemel viel,

 

Eer haer noch schier te degen

 

Ophief de waerde ziel.

 

Wel tot een teycken//

 

Dat God aen Ceulen dit ontset//

 

Dee door’t gebed

[p. 290]

 

Haer Bisschops rijcken.

 

 

 

Maer was uw' deugd, eerwaerdigh man!

 

Soo lief in Godes oogen,

 

Hoe quamse vanden Keyser dan

 

Vervolgingh te gedogen?

 

Een Keyser, die bysonder

 

Was groot en goed van lof.

 

Maer dit en was geen wonder:

 

De jalousy van 't hof,

 

Kon dees' onvrede,

 

Door onverdiende haet en nijd,

 

Voor korten tijd,

 

Soo aerdigh smeden.

 

 

 

Doch voor een korten tijd alleen.

 

Henricus quam't te mercken,

 

Des hy den man met kromme leen

 

Te voet viel inder Kercken.

 

Hem biddende ontbonden,

 

Door Bisschoplijcke macht,

 

Te werden vande sonden,

 

Op hem, wel eer bedacht.

 

O Heriberte!

 

't Is Goods gena, die t'allen kant,

 

Heeft in sijn hand

 

Der Princen herten.

 

 

 

't Is soo man Gods! maer nu ghy zijt

 

By't alderschoonste wesen:

 

Wiens naem ghy staegh gebenedijt,

 

Met all' sijn uyt-gelesen:

 

Soo bidt dat hy de sinnen,

 

En herten, van die hem,

 

Hier gaerne souden minnen,

 

Wil buygen na sijn stem.

 

Om door de paden,

 

Snel lopende van sijn geboon,

 

t'Ontfaen de kroon

 

Van sijn genade.