Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 119]
| |
SYonsche Musa! die de Kercken
Des Heeren, bly maeckt met uw' Lier,
Zingt ons de deughdelijcke wercken
Van Sint Ian Eleëmosinier,
Die Bisschop sat, in d'eyge stad
Daer Sinte Marcus den Evangelist
Te vooren had gedient Heer IESUS Christ.
De liefde tot den nood der armen
Wies met hem op, van d' eerste jeugd,
Sijn gansche leven was ontfarmen,
De caritaet sijn hooghste vreugd.
Van vijftien jaer// was hy gewaer
Geworden door een Hemelsch visioen,
Een schoone Maget met een tackjen groen.
Het was een tackjen van Olijven,
En hy verschrickt; wie zy dy Maegd?
Ick ben die leven end' ontlijven
Heer IESUM de'e, nu ghy't my vraegd,
En suster van// de waerheyd: dan
Is dat uw' liefde doet mijn lieve sin,
Zegh ick u weerom toe een groot ghewin.
En hier mee uyt sijn oogh verdwenen,
Liet hem onseker wie sy was,
Maer die 't gesigt had doen verleenen,
Ondeckten 't oock sijn dienaer ras,
Door d'eerste groet// die'm in't gemoet
Van een ellendigh over straten quam,
| |
[pagina 120]
| |
End' aelmis uyt sijn jonge handen nam.
Hy gaf hem, na de tuygen spreken,
Sijn Mantel met een milden geest,
Des Christus tot een seker teken
Wie dat de Maget was geweest,
Hem door de hand, van sijn gesand
Een som van goude rood dee dringen aen,
Tot loon van d'aelmis die hy had gedaen.
Mits desen kon hy wel bemercken
Dat d'Hemelsche Bermhertigheyd
Hem was verschenen, end' om wercken
Van caritaet had toegeseyd,
Door Gods gebod// het hoogste lot
Op d'aerde van een wel gerust gemoed
En naemaels van het ongemeten goed.
Dit was den orspronck vande gaven,
Daer over noyt hem yemand sagh
Vermoeyt van kleeden, spijsen, laven,
Sijn liefde wies van dagh te dagh
Maer na de staf// die God hem gaf
Te dragen in d' Alexandrijnsche Kerck,
was al 't voorgaende maer begonnen werck.
Des daeghs wanneer hy was geseten,
Des nachts wanneer hy slapen sou,
Kon hy den honger niet vergeten,
Kon hy niet rusten, om de kou
Die d'armen le'en// och! 't is geen reen,
Sprack hy, dat hier den sondaer leyt, of sit;
Ter wijl sijn Heer daer buyten beeft en bid.
Dus was Ioannes in sijn leven,
Dus bleef hy oock tot inde dood,
Hy dee sijn goed om Gods wil geven,
maer 't was niet meer als seven groot,
En dit wast end// van't Testament,
Geeft hier van, sprack hy, noch den armen iet,
God weet wel waer ick al de reste liet.
Ioannes ghy die d'alderminsten
| |
[pagina 121]
| |
Uws Heeren, soo veel deugds gedaen,
En daer voor nu de rijckste winsten
Des hoogen Hemels hebt ontfaen,
Bid voor ons dat// wy door het pad
Van u bewandelt, oock geraken tot
De rijcke wooningh van de hooghsten God.
|
|
