Tot den Autheur deser Lofsangen nae sijn overlijden, onsen E. Heer I. Stalpert v. W.
MEt recht o Hollandts Roem ! singht ghy der helden daden.
Ghevvracht in't svvacke vleys, door cracht van Godts genade,
't Schijnt ongelooffelijck, dat 'smenschen tecren aerdt
Sou lijden vyer en radt, en dat heel onvervaerdt,
't Schijnt dvvaesheyt datmen blyd tot het torment sou lopen;
VVaer doormen geest en vleys: voeldt iammerlijck ontslopen,
Of dat een geerich hert sou sterven al sijn lust
Vryvvilligh, en versmaen al sijns natueren rust;
Dat oock versmaetheydt, spot, iae schandelijcke slaghen
Een hier ghehuysde gheest, op 't hooghste vvel behaghen!
Door dien hy vast ghelooft dat het hooghmoghend' Cruys
Sijn minnaers seecker leydt in't hemels vrolijk huys,
Alvvaer voor kleyn verdriet, voor 'toogenblick versterven,
Men 't ongemeten goedt can eeuvvelijck beërven.
Hy kendt vvel lijdens aerdt, iae voeldt vvel dat het lijden
In deser vvereldt stelt de maete van 't verblijden,
Hy vveet hoe meest de liefd in't lijden vvert betoont,
En hoe den milden Godt het lijden hemels loont.
Dees dingen dvvaesheyt zijn, voor alle aertsche menschen,
Die eygen vleys en bloedt toegheven al haer vvenschen.
Maer ghy o heyligh man ! die hemels hebt gheleeft,
Eer ghy den enghen vvech tot 't hemelrijck beschreeft,
Ghy die de vveeghen Godts hebt sellifs oock gevvandelt,
En in u soet gesangh daer nader af ghehandelt,
Te recht ghy tuyghen kundt van d'hooghste vvijsheyds graedt,
Die niemant vatten can 'ten zy hy heeft de daedt,
Dat hier een Christen siel, hier soeckt met al haer cracht,
Dat haer verblindt verstant can leyden tot aendacht,
Dat haren flauvven vvil can porren en verquicken,
Om vvacker te ontvlien des vyants duysent stricken,
Dat haer verdrietich hert vvat gheestelijk vermaeckt!
Op dat al 'svvereldts rust het binnenst niet en raeckt,
I. van Hooft. I. V. D.
|
|
Auteursrechtvrij