Extractum Katholicum, tegen alle gebreken van Verwarde Harsenen
(1631)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 533]
| |
Stem: Op Orlandos droom.
ONtfarmt, ontfarmt u ons,
In den gloed van dezen brand,
Met onderstand// Vw’s harts,
uw’s hands, uw’s monds// Op dat
onze harde boet// Daer deur verzoet,
| |
[pagina 534]
| |
 Toch een weynig werde// Want te
moeten harden// Die totten lesten
toe// Waer voor onz’ ellende,
(Och! of ghyze kende?) Een al te
straffen Roe// Heer Iesu alderhoog-
ste Vorst// Die vol genaeds hebt
| |
[pagina 535]
| |
 hand en borst// Vertroost, verzoet,
verzacht, verlost// De zielen daer
de diere kost// Voor is vergoten
van uw bloed// Toch eens uyt haer
ontsteke gloed// Op datz’ u met
gestage lof// Gaen prijzen in uws
| |
[pagina 536]
| |
 Vaders hof.
II.
Niet anders als een Hert
Iachtig door een wildernis
Zeer dorstig is:
Helaes! zoo splijt, en smart
Ons noch tienmael meer de borst
Van groten dorst.
Nae de over reyne
Heldere fonteynen
Van ’t hemelrijkse nat.
Och! de zwaere boeten!
Daerom wy nu moeten
Onberen zulken schat.
Heer! die een ongemete vloed Ga naar margenoot+
Door uw’ waranden stromen doed:
Gewaerdigt u, op ons gewein,
Daer van niet dan een dropjen klein
Te zinken nae de Kerker van
De zielen, die haer drouven ban
Beschreyen, met een groot geluyd;
Tot dat gh’er hen zult helpen uit.
III.
Och! hadden wy onvroed,
Ons mis daed wel eer bezucht
Met waerde vrucht
Van penitency- boet;
Als wy op den aerden bo’em,
Noch leefden vroom?
| |
[pagina 537]
| |
d’Hemelsche genade
Zou ons deze schade
Noyt hebben aengedaen.
Noch w’en waren heden
Zoo om uw’ gebeden
t’Ontfangen niet begaen.
Gedenk o alderliefste Heer!
De zwakheyd van uw’ Schepsel teer,
Dat tegen duyvel, tegen vleys,
En tegen wereld, reys op reys
Hier op der aerdt te vechten heeft.
Verlaet, ontslaet, vergeet, vergeeft
De zielen dan ’t verswijmde goed,
Het welk hen nu dus jamm’ren doed.
IIII.
Iae jamm’ren, wel te recht.
Dat wy hier in’ t aerdse dal,
Daer een voetval
Ontsloug den armen knecht, Ga naar margenoot+
Van thien duyzend ponden schulds,
Niet wat gedulds
Hebben aengenomen,
Om daer mee ’t ontkomen
De smarten, die wy hier
Nu zoo lange tijden,
Schuldig sijn te lijden
In ’t zuyverende vier.
Genae geen recht! o Heer genae!
Verzoet de pijn, vergoed de schae,
Verdooft het vier, verkoeld den brand,
En trekt haer uitter Leuwen tand.
Der Leuwen tand, de diepe grond,
| |
[pagina 538]
| |
Op dat hen d’onverzade mond
Der hellen, met haer donk’re schrik,
Niet gans’lijk door de keel en slik.
V.
O vrind! o even mensch!
Om wiens wille wy wel eer
Ons God, ons Heer
Met woord, met werk, met wensch,
Hebben deur onvroeden raed
Vergramt, versmaed.
Doet nu onze pijnen,
Weerom wat verdwijnen
Deur gunst van uw’ gebe’en.
Want de Martelaren
Hebben noyt zoo zwaren
Torment des doods gele’en.
Bedwingt, o Heer! de rode hand
Des bozen Engels, die den brand
Te stoken Engels, die den brand
Te stoken plag van vier, van hel;
En geeft van nu voord aen bevel
Aen d’eerste vaend’rig Sint Michiel,
Dat hy hem spoey van ziel te ziel;
Om haer uit een zoo zwaren wigt
Te dragen tot het eeuwig licht.
VI.
O licht! o eeuwich licht!
Aen de ziel zoo lief en waerd,
Komt en verklaerd
Ons donkere gezigt,
’t Welk zoo jookt, deur Goods aenschijn,
Verheugt te sijn.
Om in zijn wellusten,
| |
[pagina 539]
| |
Eeuwig te gaen rusten.
Ey noch een weynig baets!
En wy sijn ten ende
Schier nu all’ d’ellende,
Van deze drouve plaets.
Erbarmt u dan o Heer! en gundt,
Dat haer het vlammig vier gedunt
Mag werden door het offerwerk
Des Autaers, van uw’ lieve Kerk.
Met wien wy vougend’ onze stem
Da sempiternam Requiem.
Tot dat de zucht van uw’ genae
Haer geve ’t lux perpetua.
|