Extractum Katholicum, tegen alle gebreken van Verwarde Harsenen
(1631)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 302]
| |
[pagina 303]
| |
’t Smeer-vet// Zoo helpt de zieken
ook van ’t bed.
II.
Fijn man! dat doed het Sacrament,
Wanneert geraden werd gevonden
Van hem, by wien alleen bekend
Het sijffer is van alle stonden.
Maer dit en is de hoogste wensch
Hier in niet, van den kranken mensch.
III.
En noch veel min van onzen Heer:
Die ’t heilig Olyssel instelde,
Om ons te strekken tot verweer
Van d’arge listen, en gewelden
Die Satan op den lesten dag
Ons levens, te gebruyken plag.
IIII.
Hier tegen doed hy ons gemoed,
Door zijn genade-zalf op beuren.
Gelijk een yder werden vroed
Kan, uit het geen hy ons de’e keuren
Van dezen door Iacobus brief,
Met reden claer, en woorden lief.
V.
Zoo dat hy ook aen dit gerecht,
| |
[pagina 304]
| |
Het voordeel van vergeve zonde,
Tot troost der kranken, heeft gehecht;
Indienze in hen werd gevonden.
Wel tot een zeker argument
Van een warachtig Sacrament.
VI.
Daer in voor al, de ziel gerijf
Van gunst, en gracy zou genieten:
En daer nae ook het sterff’lijk lijf
Ontslagen zijn van haer verdrieten.
Doch by zoo veer’t in Godes raed
Besloten was tot zielen baet.
Zegt dan vry dat Calvijn bedriegt
Zijn nieu-gespanne Tabernakel;
Iae zelfs Iacobum overliegt
Hem doende spreken van mirakel:
Daer deur dat vande zieke leen
Niet anders als de zucht verdween.
IIX.
Want waer dit zulks, hoe zou hy dan
(Gelijk hy doed) met volle monde
Beloven aen den kranken man
Hier deur vergeving vande zonden?
En waer toe tot een wonder ding.
Verkozen juist een Ouderling?
IX.
Terwijl men weet, als dat de gaef
Van tong, van tael, van wond’re werken
Aen klerk, aen leek, aen heer, aen slaef
Gemeen was in’t begin der Kerken,
’t Was dan alleen geen ziekt of zucht,
Daer voor Iacobus was beducht,
| |
[pagina 305]
| |
X.
Maer om der zielen laetste nood,
Te helpen door de Ouderlingen:
Dat is, deur Priesters, die ‘r de dood
Of noch een weynig tijds verdringen;
Of zeker , waer dat zalig niet,
Bevrijen zouden van verdriet.
XI.
Dat dan altijd geprezen sy
Hier over d’Hemelsche genade.
Die ons in d’uir des doods bevry,
En door de weg van d’oude paden,
Tot zijn beloofde vreugd geley,
Die vry en vrank is van geschrey.
|
|
