Extractum Katholicum, tegen alle gebreken van Verwarde Harsenen
(1631)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
 der-oudste tijden// Die tot zulken
roof// Ons bragt het waer geloof,
Als is die wy// Geneven zien be-
lijden, Voor wiens hooge waen,
Niet heyligs en blijft staen. Neemt
hier voor tot blijk// ’t Geloof A-
| |
[pagina 31]
| |
 postolijk// Daer in zy nau van
twaelven, een// Ar-tijkel ons
laet onvertreen, Hoe z’haer kerk
ook nomt, En van Schriftuir
beromt. Daer
II.
Ik g’loof in God
Den Vader; maer zodanig,
Dat hy ’t merendeel
Der menschen, arm, end’ eel,
Schiep tot een lot,
| |
[pagina 32]
| |
Eylaçen! al te tranig
Daer hen een ellend
Zal braeden zonder end.
Die ‘k Almagtig noch
Geloof te wezen: doch
Voor zoo veel, en verder niet,
Als mijn vernuft bevroed en ziet
Dat zoo nu, zoo dan,
Zijn hand uitwerken kan.
III.
Wat Iesus Christ
Belangt, geloof ik mede
God te zijn, en mensch:
Maer die met wil en wensch,
Geen schuld geslist,
Geen boet en heeft geleden;
Als voor ’t klein getal
Van sijn verkore stal.
’t Was maer loze schijn
Den roup. komt al tot mijn. Ga naar margenoot+
En als hy kon met een verzoen,
De gansche Werelds schuld voldoen;
Wou hy maer allein
Verlossen ’t hoopjen klein.
IIII.
Hy storte bloed,
Hy liet het heilig leven;
Maer dit was toch niet
Genoug tot ons verdriet.
Des hem de gloed
Der hellen, most doen beven;
End’ als tot verloop
| |
[pagina 33]
| |
Doen komen van wanhoop.
Een gewisse re’en,
Dat hy klom nae bene’en.
En van daer nae de hoogste eer,
Van waer hy eens zal komen weer,
Om de rijkste proof
Te reiken aen’t Geloof.
V.
Den Heil’gen Geest
Geloof ik een verlichter
Zoo van yder een
Te zijn, als van’t Gemeen,
Jae minst en meest
Te maeken tot een Richter
Van zijn heilig woord:
’t Sy of men ’t leest, of hoord.
d’Algemeine Kerk
En heeft noch stand, noch merk.
Want diemen ziet, die kan vergaen:
Maer Godes woord zal bliven staen.
’t Is den Bijbel daer
Jk mijn Geloof me’e klaer.
VI.
Wat de Gemeen-
schap aengaend’ is der Heil’gen;
G’loof ik maer alleen,
Te wesen hier beneen.
Zoo datter geen
Ten Hemel ons kan veil’gen;
Noch wy d’overle’en
Jets baten door gebe’en.
’t Goddelik verbond
| |
[pagina 34]
| |
Jk kent, vergeeft de zond:
Maer zoo nochtans, dat zy de ziel,
Noch even vuil, noch even iel.
Laet tot alder tijdt,
Tot dat het Lichaem splijt.
VII.
En dit sijn schier
De Texten en de glosen
Die by nieuwe Wet
Calvijn den zijnen zet.
Tot dat van hier,
Eens d’Adelikke Rosen,
Nae de hoven gaen
Daer zulke Rosen staen.
Doch ten kan niet min
Voor zulken huisgezin:
’t Welk met een ongefeild gewis;
Alrede hier verzekerd is,
Van des Hemels vreugd
Te krigen zonder deugd.
|
|
