|
| |
| |
| |
Op het vier en twintigste zinnebeeld.
Een zomerkoelte en pasbewogen zee
Voert zeil op zeil naa zyn' gewenschte reê;
Maar digter by schynt de afgrond vuur te braaken;
De rook en gloed stygt uit het zout omhoog:
Daar 't ider, die dit voorwerp met zyn oog
Van strand of duin gewaar word, op doedt waaken.
Het meerendeel gewent nogtans zeer ligt,
Na de eerste vreeze, aan 't ysselyk gezigt:
Men gaat zyn 's wegs, en laat dien 't lust 'er blyven;
Of gist en twist, waaruit het eerst ontstond:
Niet eens bedugt voor eigen erf en grond;
't Schynt ver genoeg om hen voorby te dryven.
Dan, rype raad, door 't kundige gemoed,
Dat yd'le vrees zoo min als losheid voedt,
Bedient zich van den nutten Verrekyker;
Hy merkt en ziet, door middel van het glas,
Een jongsten nood, een' naarheid, op de plas,
Hem gaandeweg hoe langs hoe vreesselyker.
Hy ziet een' vloot, en onder die een schip,
Nu ver genoeg van alle bank of klip,
Met all' zyn schat en zooveel menschenzielen,
Door eigen vuur gespronge in de lucht;
Daar 't handgewring, het kermen, het gezugt
Zich, met den brand, verspreidt naa de andere kielen.
Hier lost een kiel, bekommerd voor dat vuur,
Vast schoot op schoot, als in haar uiterste uur;
Een' tweede brandt; een derde poogt te ontzeilen:
Maar al vergeefs; de vlam klampt elk aan boord,
En slaat helaas! tot all' de bodems voort.
Wie kan de schaê van zulkeen' rampspoed peilen?
| |
| |
Dit ziet, hoe ver, het oog door 't glas naby.
Ervaarenheid, in kust en zeevaardy
Wyst, langs wat koers dat onheil is t' ontkomen.
Te naa aan 't vuur dreigt met den fellen gloed;
Te digt aan land maakt geen of weinig spoed:
Best, regt door zee; dan helpen wind en stroomen.
Gy, die 't gezigt op deeze zinneplaat'
Niet slegts terloops, maar tot uw stigting', slaat,
En overlegt, wat nut 'er uit te trekken!
Zie hier! hoeveel dat zien van zien verschilt:
De meeste zien naa heil en hel in 't wild';
't Geloof alleen doedt die bedaard ontdekken.
Het waar Geloof, door 's Heeren liefde en gunst
Voor 't zielenoog gehouden, weet de kunst
Om de Eeuwigheid gelukkig aan te haalen:
Het ziet den brand die zonder einde duurt,
Met de enge streek die 't schip ten Hemel stuurt,
En 't leert zyn' zorg tot deezen koers bepaalen.
Dit wys Geloove, aan licht en pligt getrouw,
Roert Noachs ziel, en spoeit zyn Arkebouw,
Om in die kist den jongsten nood t' ontvlugten:
Het maakt den Man naar Godes hart bevreesd
Voor 't hoogst gerigt; en 't werkt in iders geest,
Die oogen krygt, een zielbekeerend dugten.
De groote hóóp gaat onderwyl zyn gang
En holt en solt, en gist en twist, zolang
Tot hel en dood geen kragt doen op de zinnen:
Men legt zich hier en namaals vrede en lust
Milddaadig toe, totdat de valsche rust
Met wee en ach naa buiten barst van binnen.
Dan is 't te laat voor 't zorgloos Sodoma,
Vergeefs gedreigd met de opperste ongenaê:
't Zwemt ylings in een gloed van zwavelvonken:
| |
| |
Op 't onvoorzienst is 't trots paleis vernield,
De geile stad, 't brooddronken land, ontzield,
En loeijende in den afgrondspoel verzonken.
Dan beeft de Vorst, die uit den ryken buit
Der Tempelschat, by 't streelende geluid
Van 't hofmuzyk, zyn gasten durfde toeven;
Daar hoogerhand hem onverwagts ontstelt,
En goddlyk schrift zyn snoode zinnen knelt
In ysselyke en eeuwig-vaste schroeven.
Zo ging 't den Dwaas, die grooter schuuren bouwt;
Die op zyn staat en milden oogst vertrouwt;
En zich belooft nog jaaren lang te leeven:
Dien eigen nacht grypt GOD hem in 't gemoed,
Verdaagt zyn ziel voor 't regt, en all' zyn goed
Kan hem geen dag, geen uur, van uitstel geeven.
Zo leeft gerust, in overvloed en pragt,
De Rykeman en zyn ontaart geslagt;
Daar Lazarus legt voor zyn deur te kwynen:
Maar komt de dood, die deez' elendeling
Door de englen voert in 's hemels blyden kring;
Hy stort den Ryke in nooitverzagte pynen.
Daar heft hy 't oog naa Abrams vreugdestad,
En smeekt een drup, een enklen druppel, nat:
Vergeefs. Het mag, het kan, hem niet gebeuren.
Naare Eeuwigheid!, verschrikkelyke Hel!
ô Dat uw beeld ons hart te regt ontstell',
En uw gekryt ons berg' voor 't eeuwig treuren!
Vlugt ziele! vlugt! voor 't eindeloos verderf;
Zet uwen koers naa 's levens kust en erf;
Laat JESUS toch uw ranken bodem stieren,
Langs 't smalle diep van 's werelts oçeaan:
Zoo treft uw kiel des Hemels haven aan,
Om eeuwig bly 't behouden thuis te vieren.
|
|
Auteursrechtvrij