|
| |
| |
| |
Op het negentiende zinnebeeld.
En roovers handen wil bevry'en,
Omzet hem dikwils met een' haag,
Wiens scherpe doorens 't vel doorprikken.
Om dus een' ider af te schrikken,
Op dat geen mens den inbreuk waag'.
Al pronkt de haag met groene bladen,
Al toont zich 't hof met vrucht belaaden,
Zo veel men zien kan in 't verschiet,
Elk wacht zich echter voor den dooren,
En geene lust kan 't hert bekooren,
Met pyn verzelschapt en verdriet.
Doch wierd 'er eens een mens gevonden,
Die zich getroostte 't vinnig wonden,
En door den haag drong in een hof,
Daar geene vrucht in 't minste groeide,
Of al de vrucht, hoe schoon zy gloeide,
In 't hert niet anders was, dan stof;
Hoe deerlyk vond hy zich bedroogen!
Hoe wierd zyn hert van rouw bewoogen!
Hoe zou hy klaagen, zucht op zucht,
Om zo veel moeite, als hy verduurde,
Om zo veel smert, als hy bezuurde,
Voor geene, of geen' dan snoode vrucht!
Wenst iemand zulken mens te ontmoeten,
Hy reize, om zyne lust te boeten,
Naar geene uitheemse landen heen,
Maar laate slechts zyne oogen zweeven
De straaten door van 't menslyk leven,
Zo vind hy duizenden voor een.
De waereld word met recht geleeken.
| |
| |
By 't hof waar van myn dichten spreeken;
Een hof, dat, buiten aangezien,
Een' overvloed van schoone vruchten,
Van eer, en rykdom, en genuchten,
Milddaadig elk schynt aan te biên.
Maar hy, die eerst het lusthof maakte,
En sedert door zyn' zorg bewaakte,
Heeft wyselyk, op dat die stand
Van schoonte ons hert niet zou bekooren,
Een' haag van stekelige dooren
Aan elke zy' daar om geplant.
Wat zyn die doorens? Bange zorgen,
En moeite, en angst, die van den morgen
Tot aan den avond toe het hert
Des dwaazen waereldminnaars kwellen,
Ja zelf by nacht zyn' rust ontstellen
Met onverdraagelyke smert.
En wat geniet hy menigmaalen
Voor alle zyn' geleeden' kwaalen?
Een louter niet, terwyl het lot,
Bestuurd van 's Hoogsten welbehaagen,
Al zyn verlangen, slooven, jaagen
Gestaâg veridelt en bespot.
Of ziet hy zynen wens gelukken,
Wat geeft hem 's waerelds hof te plukken?
Een' vrucht, helaas! van schoonen schyn,
Maar die, als noodeloos voor 't leven,
Geen voordeel in het minst kan geeven,
Ja dikmaal vol is van venyn.
Hoe meerder schatten hier verkreegen,
Hoe meer in aanzien opgesteegen,
Hoe meerder in vermaak gebaad,
| |
| |
Hoe meerder voor gevaar te schroomen,
Hoe nader aan 't verderf gekomen,
Daar nimmer eind te wachten staat.
Die waarheid steunt op vaste gronden,
't Bericht van Gods orakelmonden,
Ons klaar in 't heilig woord gedaan:
En die 't bevinden raad wil vraagen
Van ouder en van jonger dagen,
Hy ziet 'er duizend blyken staan.
Noch voelt zich elk genoopt met spooren,
Om door den doorenhaag te booren
In 't hof, dat zo bekoorlyk ziet:
Noch keurt het ider voor een' zegen,
Wanneer hy heeft zyn wit verkreegen,
En 's waerelds snoode vrucht geniet.
ô Dwaasheid, van geen' mens op aarde
Begreepen in uw' rechte waarde!
Gelukkig, die, van God geleerd,
Uw beeld gestadig houd voor oogen,
Op dat hy nimmer werd' bedroogen,
Van 's waerelds liefde in 't hert bekeerd!
Ja, wyze zielen, wier gedachten
Het dorre waerelds hof verachten
Met all' zyn vrucht van idelheid,
Hoog is uw heil in top gesteegen,
Naardien u God in zynen zegen
Een schooner lusthof heeft bereid:
Een hof, bevryd van zorg en zuchten;
Een hof, daar de edelste aller vruchten,
De zielenrust, gestadig groeit:
Een hof, de schets van 't hof der hoven,
Gods zalig Paradys hier boven,
Daar's levensvrucht oneindig bloeit.
|
|
Auteursrechtvrij