|
| |
| |
| |
Op het eerste zinnebeeld.
Een mens ontving bericht uit wyzen mond,
Dat eenen dag van zyn' geboortegrond
Een schoon paleis en lustwarande stond,
Wier zoet genot, van geen verdriet bewust,
In diepe vrede en ongestoorde rust,
Het oog en oor voldoen kon in hun lust,
Die zelve mond beloofde hem met een,
Indien hy slechts daar heenen wilde treên,
Het eigendom van all' die lieflykheên
En gaf bewys, tot steunsel voor 't gemoed,
Dat hem de Heer van dat beminlyk goed
Belast had, om die tyding, vol van zoet,
Die zelve mond vertoonde hem de baan,
Waar langs hy kon naar 't heerlyk lusthof gaan,
En 't lot, dat zyn' begeerte kon verzaân,
En leerde hem, hoe hy zyn' gangen had
Te stuuren op het aangeweezen pad,
Van geen gevaar noch laagen aangevat,
Op zulk vertoog ontvonkte in eenen gloed
Van heete lust het menselyk gemoed:
Hem dacht, de weg was kort, en groot het goed,
Dies nam hy voor met vlyt daar heen te gaan,
En ving terstond dien waarden wandel aan,
Met kloeken moed en iver aangedaan,
| |
| |
[pagina t.o. 3]
[p. t.o. 3] | |
I. Printverbeelding.
Verbeeldende de jongsten ZOON, na 't ontfangen van zyn Erfdeel.
Lukas XV..11, 12. En hy zeide, een zeker mens hadde twee zoonen;
En de jongste van hen zeide tot den vader: Vader! geef my het deel des goeds dat [my] toekomt.
| |
| |
De weg was vast, doch in het midden met
Oneffenheên, en veelerlei belet
Van doorenhaag, en struik, en steen bezet,
Ten waar hy zich begaf naar de eene zoom,
Daar't effen was, doch vol gevaar en schroom,
Om elken stap in eenen diepen stroom
Dit zag het oog. En schoon hem was gedaan
Een scherp bevel van 't middelpad te gaan,
Noch dacht hem best dien weg voor de effen' baan
Te meer, dewyl slechts, hier en ginder, een
Ging op den weg, zo vol van moeilykheên,
Daar 't zypad wierd in overvloed betreên,
Dus volgde hy den stoet, van hoop gevleid,
Dat hy zich zelv' door zyn' voorzichtigheid
Bewaaren zoude, en letten met beleid,
Van Hoop gevleid, dat, schoon hy op den last,
Hem opgelegd, zo naauw niet had gepast,
Die Heer nochtans in gunst, als waarden gast,
Die dit bedryf aandachtig gadeslaat,
En met verstand en reden zich beraad,
Zal 't nevens my voor eene dwaaze daad
Doch is dit zo, hoe komt, hoe komt het dan,
Dat zich in zyn beleid zo menig man
Niet wyzer draagt, maar volgt het voetspoor van
| |
| |
De hoogste Heer liet ons door zynen Zoon,
Door mond en pen van zyne mind're boôn
Tot zyn paleis en hemels lusthof noôn,
Liet ons op 't klaarst ontdekken 't rechte pad,
't Geen elk, naar zyn bevel, te volgen had,
Om uit genade in zyne weeldestad
Die nooding trekt, en op dat heerlyk woord
Van Gods genaê voelt ider zich bekoord,
Voelt ider zich op 't krachtigst aangespoord
Maar ô! dat weg behaagt ons dwaazen niet,
Om dat men hem met ongemakken ziet,
En pynlykheên, en veelerlei verdriet
Het trouwe woord, verzaakt, trekt herten af
Van al wat ooit de waereld geeft of gaf,
Klinkt in ons oor te hard, te wrang, te straf:
Met heil'ge vreeze en zorgen aangedaan,
Om in de deugd naar hooger trap te staan,
Ziet ons gezicht voor last en arbeid aan,
Komt hier noch by, dat, om des waarheids leer,
Naar 't voorbeeld en het woord van onzen Heer,
Verdrukking, kruis, en lyden, min of meer,
Dat hoon, en smaad, en onrecht, en gevaar,
Of zielesmert ons treffen droef en naar,
Dan schynt het pad geheel onwandelbaar
Wat raad? wat raad? des waerelds listigheid
| |
| |
Heeft langs die baan een wegje geplaveid,
Wel schoon en glad, 't welk minlyk streelt en vleit,
Naardien gestaâg beneden langs den voet
Een zorgelyke en grondelooze vloed
Van wis verderf voor lichaam en gemoed
Nochtans wat is 't? op 't uiterlyk genot
Van aards gemak, en weelde, en staat verzot,
En onbeschroomd voor 't dreigende onheilslot,
Van eigen' krachts en wysheids dwaazen waan,
Verbeelden we ons zo wel langs deeze baan,
Als 't ander pad, te kunnen heenen gaan
En schoon Gods mond ons klaar heeft aangezeid,
Dat de ingang tot zyn ryk van heerlykheid
En eeuwig heil voor niemand staat bereid,
Dan die zich hier getroost met kloeke schreên
Den eigen weg, van zynen Zoon betreên,
Hoe hard, hoe zwaar, en vol van moeilykheên,
Noch durven we ons belooven zulken schat
In 't wandelen op 't zachte waereldpad,
Terwyl zich 't hert met hoope koestert, dat
Op dit en dat zo naauw niet zullen zien,
Maar, zo wy hier de rampen slechts ontvliên,
Ons 't ryk genot van zyne wooning biên,
ô Snood bedrog, op loosheid afgericht,
Dat 's Hemels mond van logentaal beticht,
| |
| |
En God te stout weêrspreekt in 't aangezicht,
Iets meldden, 't geen hy niet in 't herte dacht,
En zyne trouw niet in zyn volle kracht
Het woord, van hem zo duidlyk voortgebracht,
Zal onze ziel, ten einde toe verleid
Op een misschien, dat dwaazen troost en vleit,
Het groot gewigt van haare zaligheid
ô Neen, zy wil zich schikken naar den last
Van Gods bevel, en neemen 't wis en vast,
Op dat zy hier noch namaals zy verrast
En gy, die noch, bekoord door schat, en staat,
En weelde, en pracht, op 's waerelds byweg gaat,
Word eenmaal wys, en neemt door goed beraad
Word eenmaal wys, en geeft u, sterk genoopt
Door 't groote heil, daar uwe ziel op hoopt,
Met kloeken moed op 't pad, dat zeker loopt
Laat moeite en pyn ons niet verschrikkken: neen.
Gods hand zal ons een stut zyn in het treên,
En aan 't gemoed door smaak van vrolykheên
Tot dat wy, eens in Gods paleis geleid,
Ons uit genade een loon zien toebereid,
Dat al het leed door zyne lieflykheid
|
|
Auteursrechtvrij