No. 50 Darley Square

[p. 4]

[p. 5]

I

Toen de jonge Mr. Myers de ochtend van de dertiende December ontwaakte, waren zijn eerste gedachten bij zijn bruid, Alice Nevill. Hij zag haar zoals hij haar de vorige avond aan het diner bij haar ouders gezien had, blond en coquet, ritselend met haar zijden gewaad, vriendelijk tegen iedereen, maar met ogen, die iets geheimzinnigs in zich hadden, die ontsnapten aan de doordringende blik van haar vader en de bezorgde blik van hem. Zij had onder invloed van de oude wijnen misschien licht geflirt met Mr. Henry Essers, een wat ouderen man, die rijke landgoederen bezat en die een vriend van haar vader was, maar de oude heer Nevill had daar geen acht op geslagen of gedaan,

[p. 6]

alsof hij er zijn aandacht niet aan schonk en de jonge Mr. Myers was er de man niet naar er iets van te zeggen. Hij mocht Essers niet, het was het Don Juan-type, dat hem volstrekt niet lag, lang, donker en beminnelijk, altijd hoffelijker voor de dames dan voor de heren. Hij vond hem lichtzinnig en oppervlakkig en had volstrekt geen aanknopingspunten met hem. De jonge Mr. Myers bewonderde kunstvoorwerpen, speciaal die uit het verleden, verzamelde antiek glas en kocht oude schilderijen; Mr. Essers hield van de nieuwste dans, de nieuwste mode en waarschijnlijk de nieuwste vrouw en hij hield ervan over deze dingen te spreken, vlot, triviaal, zij het met een geringe neerbuiging.

Mr. Myers stond van zijn bed op. Zijn slaapkamer in het ouderwetse huis in North Street, waar zijn ouders woonden, was groot en hooggebouwd en doordat het haardvuur al enkele uren geleden was uitgegaan, was het er kil. Zo snel mogelijk waste hij zich en trok hij zijn costuum aan. Toen, zijn bril met gouden rand voorzichtig opgezet, begaf hij zich naar een van de grote vensters om naar het weer te kijken. Een gure Noordooster

[p. 7]

drong zelfs door de kieren heen en deed hem huiveren. De straat was stil, alleen een koets met twee paarden en een verkleumde palfrenier haastte zich voorbij en een politieagent zocht beschutting in een portiek.

Mr. Myers haastte zich naar beneden om te ontbijten.

Het uiterlijk van den jongen Mr. Myers is niet licht te beschrijven. Hij had een gewoon gezicht, er was weinig opvallends aan. Er zijn in Engeland honderden van die wat kleine jongemannen met een bleek gezicht, dat een tikje aristocratisch, dromerig en hautain tegelijk aandoet, met wat sluik, blond haar, dat eigenlijk bijna kleurloos is, met een klein snorretje. Het enig opvallende aan het uiterlijk van Mr. Myers waren wel zijn handen. Zij waren bijzonder slank en mooi gevormd en zij bewogen zich zoals het hoorde, niet druk, bewegelijk als vlinders, maar dromerig en traag als waaiers, waarvan maar zelden gebruik wordt gemaakt. Het waren typische handen, die niet gewend waren te werken, voor wie het schrijven van brieven zelfs een bezigheid was, waarbij zij aarzelden, waarover zij moesten peinzen.

[p. 8]

Mr. Myers at zijn ontbijt niet haastig. Had de kou hem boven doen voortmaken, thans in de warme eetkamer wist hij zijn levenstempo terug te vinden, at hij bedachtzaam zijn dunne boterhammen, zijn ei, zijn porridge. Onderwijl mijmerde hij er met een lichte tegenzin over, wat hij die morgen moest doen. Hij was er niet aan gewoon te denken, wat hij doen moest, omdat hij meestal niets bijzonders had uit te voeren, althans niets, dat hem op de een of andere manier ingewikkeld toescheen. Als hij naar een tentoonstelling moest of naar een veiling van kunstvoorwerpen, die zijn aandacht hadden getrokken, dan wist hij dat meestal weken of dagen van tevoren en ging hij er bijna automatisch, met een soort natuurlijke behoefte heen; nu hij zich moest bezighouden met het inrichten van zijn huis, Darley Square nr. 50, stond hij voor problemen en moeilijkheden, waaraan hij niet gewoon was en waar hij derhalve een zekere angst voor had.

Zijn bruid Alice begreep hier maar weinig van en lachte erom. Ze zei, dat hij veel te besluiteloos was om ooit een goed echtgenoot te worden en dat hij vóór hun huwelijk eerst maar eens beslis-

[p. 9]

singen moest leren nemen. Met de inrichting van het huis bemoeide zij zich nauwelijks, druk als zij was met het uitkiezen van haar nieuwe japonnen, het passen van haar bruidskleed. Aan een kant was Mr. Myers hier blij om. Hij kon zijn smaak, die hij zelf heel fijnzinnig en artistiek wist, thans geheel uitleven, hij kon vitrines met oud glaswerk neerzetten waar hij verkoos, hij kon uit zijn schilderijen bezit het liefste ophangen, het landschap van Gainsborough, dat hem tegelijk helder en doezelig voorkwam, helder om de hardheid der rotsen, doezelig en geheimzinnig om het waas rond de bomen en over het water, de etsen van Rembrandt, het portret van Courbet, ‘Le Violoncelliste’, waarvan de duistere blik van den man hem zo fascineerde.

Na het ontbijt liet Mr. Myers zijn blik wat landerig door de kamer dwalen, terwijl hij behoedzaam een cigaret opstak. Hij keek traag van het ene Victoriaanse meubel naar het andere, richtte zijn blik wat omhoog en staarde aandachtig, doch met een zekere minachting naar het reusachtig schilderij boven het buffet, een reproductie van ‘Derby Day’, door Mr. Frith. Het was een bonte ver-

[p. 10]

zameling tafrelen dit schilderij, zorgvuldig op des schilders linnen vastgelegd; aan paarden noch koetsen ontbrak een enkel onderdeel en de laatsten zaten keurig in de verf; waarzegsters hadden een volledig spel kaarten voor zich, zigeuners hingen rond en erboven was de hemel met een barse realiteit. Mr. Myers herinnerde zich hoe ieder over het enorme doek had gesproken en hoe Oscar Wilde den schilder eerbiedig gevraagd had, of alles werkelijk met de hand gemaakt was. Mr. Myers deelde de minachting voor deze kunst met Wilde, hij voelde echter niets voor diens humor.

Met een lichte rilling bedacht hij, dat hij die avond in gezelschap van den groten causeur moest eten.