Syons wijn-bergh

Inhoudende verscheyden schriftuerlijcke liedekens, uyt den Ouden en Nieuwen Testamente by een vergadert

't Vier-en-veertigste liedt.
Zijnde een mey-liedt. aant. ⁺

+ 044

Stemme: Bedroefden herder siet.

O Mensch ghy die u tijdt
Staegh achteloos verslijt,
Keert weer ghy dwaelt te wijt,
Van 't padt der reden;
Komt leert uyt 't geen ghy siet,
Uyt al wat nu geschiedt,
En wat de Mey aenbiedt,
Uws levens heden

[p. 220]

 

Met danck en deugden vreugdig vieren,

 

Leert uyt het Woudt leert uyt de Dieren.

 

 

 

2. Treedt langs de Laentjes heen',

 

Ghy siet wat laetst verle'en,

 

Als heel versturven scheen,

 

En stijf bevrosen,

 

Dat het nu in dees Lent,

 

Nu God weer warmte sendt,

 

Dees soete tijdt erkent,

 

Met cierlijck bloosen;

 

De heel ' natuere schiet sijn spruyten,

 

En keert sich met het binnenst' buyten.

 

 

 

3. Swaluw' en Oyevaer,

 

Nemen dees Mey-tijdt waer,

 

De Diertjens allegaer

 

Die zijn vol vreugden;

 

't Schijnt elck komt uytter Muyt

 

Met danckbaer soet geluyt,

 

Met wel-koom-sangs gefluyt,

 

Van 's tijdts verjeughden,

 

Elck hipt en springt, of stijght ten Hemel

 

Met bly gewoel, en soet gewemel.

 

 

 

4. Elck Diertje na sijn aert

 

Hem met sijn Gaeyken paert,

[p. 221]

 

En springt, als onbezwaert,

 

Door Bosch en Heyden;

 

't Gehoornd' en Melck-gediert

 

Vast door de Klaev'ren zwiert,

 

Ay siet hoe weeld'rig tiert

 

Het in de Weyden!

 

Het loeyt en wauwelt vol verblijden

 

In dese Gras-groeyende tijden.

 

 

 

5. Het wit-gewolde Vee,

 

Verlost van 's Winters wee,

 

Betoont door bleet'ringh mee

 

Een vreughts-gevoelen;

 

Het Eyndjen in de Beeck,

 

Dat korts van koud' bezweeck,

 

Dat sietmen vol gequeeck

 

Vermaeck'lijck woelen;

 

Slaet voor 't gesicht op Kruydt en Boomen,

 

In alles wordt de Mey vernomen.

 

 

 

6. Het jeugdig Boom-gezwey

 

Dat groent en ciert de Mey,

 

Hoe marm'rig staet de Wey

 

Voor 's Menschen oogen;

 

't Gebloemt, met schoone kleur,

 

Dat geeft een soete geur,

 

En toont Gods lof daer deur,

 

Na haer vermogen;

 

De Tulpjes, Lel'jen en Angieren

 

Haer nu op 't cierelijckst' vercieren.

 

 

 

7. In 't kort gy merken meugt,

[p. 222]

 

Hoe 't alles is vol vreught,

 

Of bloeyt in nieuwe Jeught,

 

Door 's tijdts verand'ren;

 

Als of 't in spreeckens schijn

 

Seyd: wie soud' ledigh zijn,

 

Nu God van koud' en pijn

 

Ons met malkand'ren

 

Beschermt; o mensch! wilt uyt ons leeren,

 

Hoe ghy voor weldaet God sult eeren.

 

 

 

8. Soo ghy dan dit beschouwt,

 

O Mensch, in 't Vee en 't Wout,

 

Hoe blijft ghy dan soo kout

 

Om vrucht te toonen?

 

En sal u binne-grondt

 

(Vervrosen in de sondt)

 

Ontdoyen 't gheender stondt,

 

Daer Godes Sone

 

U beter Mey als 't Wout komt gheven.

 

Ey! ey! vernieut ook 't oude leven.

 

 

 

9. De Son van Gods genae,

 

Bestraelt u vroegh en spae,

 

Ey! slaet dees Mey-tijdt gae

 

Met deugd'lijck bloeyen;

 

Ontspringht in danck en lof,

 

Verciert des Heeren Hof,

 

Op datm'u nimmer of

 

Bestaet te snoeyen:

[p. 223]

 

Want God sijn Bijl alree gaet stellen,

 

Om den onvruchtbre boom te vellen.