Van het wolkje af

[p. 44]

[Cartesiaan, en toch gekneld in het geweld]

Cartesiaan, en toch gekneld in het geweld
van het al te barokke wolkenveld -

soms als zon zijn som van licht
laat trillen en de zomer zomaar
mijn schaamte uit zijn schaduw losmaakt,
weet ik de lijn van lot en leven:

kristallen graven uit de dagtaal
is mijn taak, dagelijks en bloedverweven.