De mens van Paracelsus

[p. 38]

[p. 39]

[Ik, die de mens van Paracelsus ben.]

Ik, die de mens van Paracelsus ben.
Grondgebonden herken ik mijn gesternte,
de polders en de zee zijn mijn heelal.

Terwijl het rad draait en
de visser vist, graaf ik in het graniet
de zwaarste woorden. Huilplaats

wordt het blad. Tekstbepaald
voltooit de taal haar wanhoopsdaad.