|
| |
| |
| |
Ziels-worsteling ende overwinninge, Na het genieten des H. Avontmaels, Siende op eenige woorden van de Bruyt en Bruydegom, Cantic. 3. en 5. Psalm 18: 5, 6, 7.
Banden des doots hadden my omvangen, ende beken Belials verschrickten my,
Banden der Hellen omringden mt, stricken des doodts bejegenden my,
Als my bange was, aenriep ick den Heere, ende riep tot mijnen Godt, hy hoorde mijne stemme uyt sijn Paleys, ende mijn geroep voor sijn aengesichte quam in sijne ooren.
| |
Op de Wijse: O Kersnacht, &c.
1. Eylaes, wat ramp, ach! wat ellende,
Waer ick my keer, waer ick my wende,
‘t Is niet als droefheyt en verdriet,
Mijn Vyant heeft mijn doodt gesworen,
Nu moet mijn arme Ziel versmoren,
Om dat mijn Liefste van mijn vliet.
2. Waer sal ick my na toe begeven,
Ick kan doch sonder hem niet leven,
Nu ’s Hemels spijse van my wijckt,
Sal ick van dorst en honger sterven,
Want moet nu alle bystant derven,
Ay my, mijn droeve ziel beswijckt.
3. Want ick geweest ben van de gasten,
Die oock al in de schotel tasten,
| |
| |
En drincken van den soete Wijn,
Doch sonder reyne Bruylofs-kleeren,
Haer tot des Konings Maeltijt keeren,
Maer moet nu uytgeworpen zijn.
4. Den Koning’ sond wel sijne Boden,
Die my ter Bruyloft quamen noden,
En seyden my mijn plichten aen,
Ick meynde dat wel na te komen.
Met my voor die tijd in te tomen
En dan den ouden gangh te gaen.
5. Ick sal nu Hemels spijs verwerven,
Sprack ick, maer wou geen werelt derven,
Die lagh my al te seer aen ‘t hert;
Ick wilde wel Godts zegen smaken,
Maer ‘t was eylaes! het aerdts vermaken,
Dan van my meest gekoestert wert.
6. Ick had my in mijn eygen oogen,
Wel opgeschickt na mijn vermogen,
En oock mijn plicht seer wel volbracht,
Maar ach! daar waren troetel-sonden,
Die meest mijn lieve Ziele wonden,
Daar had ick niet op gedacht.
7. De Tafel droop van heyl en zegen,
Mijn docht ick had Godts gunst gekregen,
Maar hoorde doe dit naar geluyt,
Kom hier Gast laet u herte breken,
Daar u beminde sonden steken,
Die moeten met de wortel uyt.
8. Ick was hier door in duysent vreesen,
Het dacht my al te hart te wesen,
Mijn soo door desen strengen bant,
Van ’s werelts vreughde in te toomen,
‘t Kost in mijn ydel hert niet komen,
Te missen soo een waerde pant.
9. Ick wilde dan soo nauw niet letten,
Maer ging my slechts ter Tafel setten,
| |
| |
En door mijn ongewassen mont
Die soete Zielen-spijs genieten,
En oly op mijn herte gieten,
Dat ongevoeligh was gewont.
10. Den Bruydegom was genegen,
Mijn steenigh herte te bewegen,
En sprack, wilt nu doch voor u sien,m
Sult ghy de swijnen van u jagen,
En sult ghy niet haer dreck uyt vagen,
Soo sal ick moeten van u vlien.
11. Hy sprack noch eens, kom doet my open,
Maer, neen, ick liet hem henen lopen,
Nu is hy wech, eylaes! wat raet,
Ick wilde nu wel na hem hooren,
Maer al mijn hoop is nu verlooren,
Ach, ach! wat desolaten staet.
12. Waer dat ick kom ‘t gaet alles vluchten,
Een yeder sluyt nu voor mijn suchten
Sijn ooren toe, en stiert my heen,
Ick hoor al roepen wech met desen,
Sou die in ons geselschap wesen,
Hy mach de aerde niet betreen.
13. Maer ach! het swaerste noch van allen,
Godts gramschap is op my gevallen,
Die gantsch geen mensche dragen kan,
De Satan komt nu vreeslick tieren,
En om mijn arme ziel zwieren,
Waer sal ick hulpe halen dan.
14. Sou God noch niet genadigh wesen,
Och! ja, ick heb het wel gelesen
Doe Petrus soo gesondight had,
Hoe hy des Heeren gunst en zegen,
Door tranen heeft weerom gekregen,
Wanneer dat hy soo krachtigh bad,
15. Ach! kost ick oock eens bitter weenen,
En uyt den gront mijns herten steenen,
| |
| |
Want ‘t is een recht verbrijselt hert,
Waer door des Heeren ingewanden,
Van teere Menschen-liefde branden,
En sijne gunst verkregen wert.
16. Doe Iesus liet sijn oogen vallen,
Op Petrus, zijn de stercke wallen,
Van sijn verharde hert gevelt,
Men sach doe uyt sijn oogen komen
Een grooten vloet van tranen stromen,
Hy was gelijck als ys dat smelt.
17. Wou my die Son oock eens beschijnen,
Hoe sou dien dicken dijck verdwijnen,
Die ick door mijn onachtsaemheyt,
En door ‘t verachten van Godts gaven,
Heb om mijn swacke ziel gegraven.
Ia tusschen my en Godt geleyt.
18. Hoe sou mijn harde hart dan weecken,
Wat sonden daer al water-beecken,
Uytvlieten ô! dat Tranen-broot.
Sou nu mijn rechte spijse wesen,
Dat sou mijn siecke ziel genesen,
En helpen uyt den swaren noot.
19. Dat ick nu oock (als David dede)
Met tranen mocht mijn Leger-stede
Nat maecken, dan sou door dien vloet,
Mijn ziel (gelijck op lichte baren)
Tot haren Trooster henen varen,
En tot haer heyl, en hooghste goet.
20. Wech werelt, ick wil u verlaten,
U vreughde kan mijn gantsch niet baten,
Nu ick mijn Liefste missen moet,
‘t Is uwe schult, ô! ydelheden,
Dat ick soo droevigh moet gaen treden,
Ghy hebt mijn al dit quaet gebroet.
21. Ick wil by u niet langer blijven,
Mijn koude ziel sou voorts verstijven,
| |
| |
Ach! ick moet na de warmte toe,
Ick wil mijn Liefste weer gaan soecken,
In alle straten ende hoecken,
Ick ben dit ydel leven moe.
22. Mijn Liefste ach! mijn welbeminden,
Wanneer sal ik u eens weer vinden?
Siet doch mijn armen aerd’-worm aen,
Dat ick u eens mocht weder krijgen,
Ik sou niet na de wereldt hijgen,
Of oock u soo niet laten gaen.
23. Wien sie ick daar in dese wijcke,
Het is mijn Lief, ach! ick beswijck,
En moet van flaute sijgen neer,
Sou hy mijn noch met troost versaden,
Daar ick hem ging soo stout versmaden,
Neen, neen, ik krijgh sijn gunst niet weer.
24. Daer komt hy aen, ach hoort hem spreken,
Wel hoe mijn Lief, waerom besweken,
Kom staet doch op, ick, seg u kom,
U sal geen straf maer gunst gebeuren,
Daerom wilt doch niet langer treuren,
Kom kust mijn uwen Bruydegom.
25. Ick wil den doot niet der sondaren,
Maer wilse door mijn doot bewaren,
En wissen al haer sonden uyt,
Ick heb gehoort haer droevigh kermen,
Daerom kom ick met open ermen
Om u t’omhelsen als mijn Bruyt.
26. O! Bruydegom, ô! mijn beminde,
O! Bruydegom, die mijn besinde,
Komt ghy hier uyt u Heyligdom,
Om mijn misdaet met heyl te konen,
Hoe kost ghy mijn meer liefde tonen?
O! alderliefste Bruydegom.
27. Ach! dat ick nu had hondert tongen,
Die uwen Lof te samen songen,
| |
| |
Nu ghy mijn ziele soo versaet,
Nu ghy mijn komt soo vrolick maken,
Hoe laet ghy mijn u liefde smaken,
Mijn Bruydegom, mijn toeverlaet.
28. Ach! Liefste, had ick tranen-plassen,
Om daer u Voeten meed’ te wassen,
Die door mijn sonden zijn gewont,
Hoe wort mijn ziel daar door bewogen,
Ick souse met mijn hayr afdrogen,
En kussen oock met mijnen mont.
29. Laet doch de stroomen der genaden,
Waer med’ mijn ziel is overladen,
Ey! laet die soete Hemels-vreught,
Doch binnen in mijn herte trecken
Om steets mijn ziel daer op te wecken,
Tot uwe liefd’, en alle deught.
30. Nu ghy mijn hert heb ingenomen,
Ach! later nu geen werelt komen,
Die my soud’ trecken van u af,
O! Iesu, maeckt al mijn vyanden,
Mijn Zielen-moordenaers te schanden,
U Geest bewaer my tot in ‘t graf.
31. Ick smaeck nu rechte Hemels-spijsen,
Die my een soete vreught bewijsen,
Nu is my ’s werelts vrucht te laf,
Het is een pil met gout bestreken,
Maer alsser dat is van geweken,
Soo isser niet als swijnen-draf.
32. Ick wil dan Hemels spijse minnen,
Dat’s gout van buyten en van binnen,
Dat is dien wijn en soeten most,
Waer van men voedsel kan verwachten,
Want hier door krijght de ziele krachten,
Hoe lieflijck is die Hemels kost.
33. Mijn Lief, ach! wilt mijn steets aenkleven,
Want sonder u kan ick niet leven,
| |
| |
Soo niet u Geest steets in mijn leeft,
Soud’ ick mijn nieuwe kleet beslijcken,
Ia al mijn kraght soud’ van my wijcken,
Als yemant die geen hooft en heeft.
34. Gunt my, mijn Lief, dees’ laetste bede,
Neemt over al mijn herte mede,
Bewaert het tot den laetsten dagh,
Op dat ick by Godts lievelingen,
(Als sy verheught en vrolijck singen)
Oock desen Lof-sangh brengen magh.
35. O! Heyligh, Heyligh, Heyligh Heere,
U zy alleen den lof en eere,
Of driemael groote Majesteyt,
Dat ick hier met die reyne Scharen,
Mach uwe Heerlijckheyt verklaren,
O! Heyligh, in der eeuwigheyt. Amen
Psalm 34: 5.
Ick hebbe den Heere gesocht, ende hy heeft my geantwoort, ende my uyt alle mijn vreese gereddet.
Robertus Immens.
In ’s Hertogenbosch, den 11. Nov. 1670.
|
|
Auteursrechtvrij