|
| |
| |
| |
Het II. Deel.
Dat God meer in Iesus is als in den Hemel, de Sonne, of eenig ander Hemelsch Schepsel.
Indien een Engel, of een noyt gevallen Geest,
En Iesus soo seer lieft, en Iesus soo seer vreest,
Wat moesten wy wel zyn die soo veel trappen lager
Als sy luy zyn geplaetst? meer wacker en min trager,
Want schoon de Hemelen ons toonen een gesigt,
Dat ons te locken schijnt en toelagt met haer ligt,
Soo weet nogtans dat dit maer een ontleent gesigt is
Van Iesus, die alleen het wesentlijckt ligt is.
De Son dat schoone vuyr, der Starren middelpunt,
En die gy met uw’ oog niet lang beschouwen kund,
En is God selve niet; haer loopbaen en haer percken,
Die toonen dat sy is een Hooft-stuck van syn wercken.
God heeft u door de Son en ‘t ligt dat in haer speeld,
Het ongeschapen Ligt een weynig afgebeeld.
Maer niet soo leevendig als Iesus helle stralen,
Daer dese Sonne rijst moet die van schaemte dalen.
Soo God maer op ons schiet een strael uyt synen Throon,
Hoe suyver en hoe klaer werd alles en hoe schoon,
Maer al wat ligt hier, is by Iesus haest verdwenen,
Wijl hy van ’s Vaders ligt is om end’ ons beschenen.
De sienlijcke Son die wierd eens inder tijd,
Maer Iesus Son heeft al geligt van Eeuwigheyd,
Hy kendt geen Avondstond’, hy weet oock van geen Morgen,
Aen d’eene schijnt hy klaer, aen d’andere verborgen.
Hy is oock nergens oyt als in syn Middag zyn,
Daer brand hy, evenwel syn hitte geeft geen pijn,
Daer staet hy immer stil, schoon dat hy schijnt te snellen,
Of als een dapper Held tot loopen sig te stellen.
| |
| |
Hy schaemde nimmermeer, syn glans verandert niet,
Hy heeft een vaste kleur, die nimmermeer verschiet,
Alleenelyck in ‘t Vleesch soo scheen hy wat gerimpelt,
Om dat hy voor een tijd syn luyster had bewimpelt,
Maer als hy wederom uyt ‘t graf ten voorschijn quam,
En weer syn ouden glans en eygen verw aennam,
Doen blonck hy helderder als immermeer te voren,
Dewijl dat schoone ligt scheen op een nieuws geboren.
Ia d’and’re Son betrock gelijck een swarte pot,
Als dese ware Son tot aller Menschen spot
En schouspel, aen een hout of kruys wierd opgehangen,
Wanneer hy kermen moest, Mijn God wat is my bange!
Hy sag hem weynig tijds daer na weer opgestaen,
Hy schepte beter moed, en rolde door syn baen,
Met meerder vrolickheyd en jeugt als wel voor henen,
Want van syn Opper-Son wierd hy nu weer beschenen.
Uyt ‘t hoogste van den Throon van suyver Christalijn,
Daer werpt hy kolen Vyers op yeder Serafijn,
Hy stuyrt oock hierom laeg in menig dorre schoncken,
Een gloeyende Revier van Goddelycke voncken.
In ‘t nieuw Ierusalem en is nog Son nog Maen,
Want daer haer nietig ligt maer in de ligt soud’ staen,
Hierom soo en komt geen ligt in uytverkoren Vaten,
Dan ‘t geene van die Son op ons word neergelaten.
Gelyck de Son haer ligt de wereld oversend,
Soo scheen oock Iesus eens van ‘t een tot ‘t ander end,
Of door syn kragtig woord, of door syn wonderwerken,
Van Noord tot Zuyder-Asch bouwd Iesus sig een Kerke.
Hy doet het nog ter tijd wanneer hy van om hoog,
Werpt op syn Kinderen by wijl een schichtig oog.
Dat als een Blixem treft, en herten nog soo killig
Maeckt hetet gelyck een vyer, en tot syn dienst gewillig.
Gy weet het heyligen, die hem nu steets omarmt,
Gy weet het, hoe uw’ hert van Iesus wierd verwarmt:
Gy weet het Stephanus, hoe gy van liefde branden.
Wanneer gy door dit vyer uw’ Geest sond in syn handen,
| |
| |
Gy Paulus wist het oock doen gy ter nederlag,
Doen ‘t oore Iesus hoord, maer ‘t ooge niemand sag,
Gy voelde dat sijn Vyer was heter als uw’ yver,
Als bliedt gy bloed en moord, sijn Geest blies veel stijver,
Wat was het, seg eens op, dat u soo schielijck trof?
Wat was het dat u uyt den Sabel wierp in ‘t stof,
Als Iesus en sijn onverdraegelijcke klaerheyd?
Die van Vervolgers maeckt belijders van sijn Waerheyd.
Wy en bekennen oock, dat wy vergaen tot niet,
Als hy een Opslag van sijn Oog maer op ons schiet,
Sijn Vinger raeckt maer aen de grootste Tegenstanders,
En die hem lasterden, die spreecken daetlijck anders.
O Goddelijcke Son! komt schiet ons oock ter neer,
Het sal maer wellust zijn en ons en lust niet meer.
En wie sou soo niet graeg ter neder zijn geschooten,
Dewijl na dese dood uw’ ligt eerst werd genooten.
|
|
Auteursrechtvrij