|
| |
| |
| |
Hoofdstuk IX
Feestje
Toen de familie Maarendonk in Amsterdam weer geheel op toeren was gekomen na die buitengewoon heerlijke vakantie, riep de vrouw des huizes Heidi op een ochtend bij zich in de huiskamer.
‘Ga eens rustig bij me zitten, Heidi,’ verzocht ze.
Aan de toon hoorde Heidi onmiddellijk, dat er iets prettigs op komst was en nieuwsgierig nam ze plaats in het lage stoeltje, dat zo'n beetje haar eigen plekje geworden was.
‘Kan ik u ergens mee helpen, mevrouw?’ vroeg het meisje.
‘Dat kan je zeker.... Ik heb met mijn man afgesproken, dat we aanstaande zaterdagavond een feestje geven....’
‘Een feestje!’
Heidi's ogen begonnen te glinsteren van plezier.
Welk jong meisje zou ook niet beginnen te stralen als er van een feest sprake was!
‘Waarom?’ wilde ze allereerst weten. ‘Er is toch niemand jarig?’
‘Nee, maar ik, of liever wij, want mijn man is er eigenlijk over begonnen, willen mevrouw Jacobs en je vriendin Tine en natuurlijk ook meneer Tims, onze dankbaarheid tonen, omdat ze ons in staat gesteld hebben een hele maand naar Zwitserland te gaan door Edwin zolang in huis te nemen.’
‘O, enig!’ riep Heidi enthousiast uit. ‘Weten ze het al?’
‘Welnee! Jij bent de eerste die het hoort. Gisteravond laat is het plan opgekomen.... Och, ik had er wel eens eerder
| |
| |
een balletje over opgegooid, maar gisteravond begon mijn man er ineens weer over en toen hebben we maar meteen spijkers met koppen geslagen.’
‘Enig!’ herhaalde Heidi met vuur. ‘Dat moeten we dan eens heel mooi versieren.... Op mij kunt u rekenen!’
‘Dat dacht ik wel,’ zei mevrouw Maarendonk glimlachend.
‘Het is vandaag dinsdag,’ zei Heidi peinzend. ‘Zouden we officiële uitnodigingen sturen? Of wilt u ze zo gewoon vragen?’
‘Zie je!’ riep mevrouw Maarendonk opgetogen, ‘dat is jouw eerste goede inval al! Officiële uitnodigingen! Daar beginnen we mee. Laten we meteen eens proberen of we een mooie invitatiekaart kunnen opstellen.’
Heidi sprong overeind en haalde uit het bureautje van mevrouw Maarendonk een blocnote en een ballpoint. Daarmee gewapend zei ze:
‘Dicteert u me maar, dan zal ik het straks netjes uittypen!’
‘Goed!’
Na enig probeerseltjes kwam het volgende resultaat te voorschijn, dat Heidi vol trots voorlas:
De heer en mevrouw Maarendonk hebben het genoegen (hier moesten de namen van de gasten ingevuld worden) U uit te nodigen hun gast te zijn op zaterdagavond aanstaande.
Vriendelijk doch dringend verzoek: geen weigering te zenden.
Gaarne wordtt u om 8 uur verwacht ten huize van de familie Maarendonk in de De Lairessestraat.
‘Keurig!’ zei mevrouw Maarendonk tevreden. ‘Weet je wat we doen?’
‘Nog niet.... het enige wat ik weet is, dat we een fijn
| |
| |
feest gaan bouwen,’ antwoordde Heidi lachend.
‘Ik zal mijn man vragen, of hij de kaarten op mooi oudhollands papier wil laten drukken op de huisdrukkerij van zijn zaak.... Dat zal wel kunnen!’
‘O ja! Dat is veel mooier natuurlijk dan wanneer ik ze zou typen!’ riep Heidi verrukt uit.
‘Afgesproken. Dat neem ik dan voor mijn rekening en omdat jij zo'n mooi handschrift hebt, moet jij de namen van de gasten invullen!’
‘O, dat wil ik wel.’ zei Heidi onmiddellijk. ‘Ik zal zo mooi mogelijk schrijven.... Dan zal ik het nu even op de machine tikken, zodat meneer het kan meenemen naar de zaak.’
Toen dit gebeurd was, werd de bespreking voortgezet. Er viel heel wat te regelen, maar toen de heer Maarendonk om half een thuis kwam voor de lunch, waren de hoofdzaken al deugdelijk besproken.
De heer Maarendonk verklaarde dan ook:
‘Nou, nou, de dames hebben niet stil gezeten vanochtend!’
Hij was dadelijk bereid het drukken van de kaarten voor zijn rekening te nemen, want hij vond het een ‘geniaal’ idee van Heidi. De volgende dag zouden ze wel klaar kunnen zijn. Hij zou er vanmiddag al dadelijk achterheen zitten.
‘En wat hebben jullie verder bekokstoofd?’ wilde de heer des huizes vervolgens weten. ‘Krijgen we nog iets lekkers te eten en te drinken?’
‘Anders zou het geen feest zijn,’ riep mevrouw Maarendonk verontwaardigd. ‘Maar.... de dranken laat ik graag aan jouw zorgen over. De hapjes en andere lekkernijen zijn bij ons, vrouwen, wel in goede handen, nietwaar, Heidi?’
‘Dat zou ik denken!’ riep Heidi uit.
Ze had een kleur van opwinding en gaf mevrouw een knipoogje van verstandhouding.
| |
| |
‘Mogen wij ook bij het feest zijn?’ vroeg Edwin, die stilletjes zijn boterhammen zat te eten, maar intussen goed luisterde naar alles wat er gezegd werd.
‘Jij en Sandra mogen tot negen uur opblijven,’ zei zijn moeder, ‘en er is voor jullie ook een verrassing.’
‘Dat is een geheimpje.... Het is een verrassing voor allemaal en als ik het nu ga vertellen is het geen verrassing meer, nietwaar?’
Ja, dat begreep Edwin wel, maar de kleine Sandra nog niet helemaal. Ze begon een beetje te zeuren, doch Heidi wist haar gauw af te leiden door van een appel een kunstig gesneden ‘doosje’ te maken.
Wat kan ze toch goed met kinderen omgaan, dacht mevrouw Maarendonk, terwijl ze glimlachend naar het aandachtige gezichtje keek van haar dochtertje en naar dat van Heidi, die vol overgave bezig was met het kunstwerkje.
Toen de rust weer teruggekeerd was in huis - Edwin was naar school, meneer Maarendonk naar de zaak en Sandra in bed om haar middagslaapje te doen - werden er hele blocnotevellen volgeschreven met dingen, die ingeslagen moesten worden voor het festijn.
In de komende feestdagen werd er heel wat werk verzet, hoofdzakelijk door mevrouw Maarendonk, Heidi en Elly.
Het zilver werd gepoetst, glazen en kristal werden glanzend gewreven en inkopen gedaan.
De volgende avond reeds had Heidi de uitnodigingen, die er keurig uitzagen op het mooie papier met de sierlijke letter, geschreven en verzonden. En de dag daarop kwamen meteen de enthousiaste telefoontjes van mevrouw Jacobs, Tine van Duren en meneer Tims dat ze graag zouden komen.
‘Denk er aan,’ had Heidi tegen Tine gezegd, ‘dat jullie er feestelijk uitzien!’
Meneer Maarendonk had het druk met het inslaan van
| |
| |
allerlei lekkere drankjes en.... met het voorbereiden van de verrassing, waarop mevrouw Maarendonk gedoeld had. Alleen Heidi wist, wat deze verrassing was.
Toen de eerste ronde met smaak genuttigd was, stond de heer Maarendonk op en sprak:
‘Dames en heren! Zoals u inmiddels wel duidelijk geworden is, hebben wij dit gezellig avondje en elkaar gezet om onze dankbaarheid te uiten aan mevrouw Jacobs, Tine van Duren en meneer Tims voor de wijze waarop zij mijn vrouw, Heidi en mij.... en Sandra, in staat gesteld hebben een onvergetelijke vakantie in Zwitserland door te brengen. Nee, nee....’ vervolgde hij, toen mevrouw Jacobs iets in het midden wilde brengen, ‘ik wens geen tegenspraak! Wanneer zij er niet geweest waren, zouden wij dit niet hebben kunnen doen. Maar.... wij hebben daarginds zoveel genoten, dat we het jammer vonden wanneer zij, die thans onze gasten zijn, en onze Edwin, er niet iets van zouden kunnen zien. Daarom nodig Ik u allen thans uit naar de kamer hiernaast te gaan en op de daar gereed staande stoelen plaats te nemen!’
Langzaam opende Heidi de schuifdeuren en Edwin, riep uit:
‘O! Film!’
‘Nee, geen film,’ zei de heer Maarendonk lachend, ‘maar wel kleuren-dia's van onze reis!’
Er ging een algemeen gejuich op.
Weldra had ieder een plaatsje gevonden. De kamer werd donker gemaakt en het volgend ogenblik schoot een witte stralenbundel naar het open vlak op de wand, waar een wit doek opgesteld stond.
De heer Maarendonk had de vertoning van de dia's goed voorbereid. Terwijl hij in de juiste volgorde de werkelijk prachtige dia's liet zien, vertelde hij er op onderhoudende wijze bij wat alles voorstelde. Hij was de enige, die de plaats- | |
| |
jes al gezien had, zodat ze ook voor mevrouw Maarendonk en Heidi volkomen nieuw waren.
‘Wat een enige man is je grootvader, Heidi!’ riep Tine uit, toen zijn prachtige oude kop meer dan levensgroot op het doek verscheen.
‘En wat een schattig huisje!’ zei mevrouw Jacobs.
‘O, wat zou ik graag eens op zo'n bergweide tussen de geiten liggen luieren!’ verzuchtte de heer Tims.
Edwin was verrukt over de beekjes, die zijn vader onderweg ‘geknipt’ had en over de bergen. Plotseling bleek, dat de kleine jongen een echte natuurliefhebber was!
Heidi zat stil te genieten van al die bekende plekjes en voelde zich trots, dat iedereen het er over eens was dat Zwitserland toch wel een van de mooiste landen ter wereld was.
Een kreet van teleurstelling ging op toen de heer Maarendonk aankondigde, dat nu het laatste plaatje kwam. Het was.... de aankomst in het huis van de De Lairessestraat, waar Heidi en mevrouw Maarendonk ieder een zware koffer naar binnen sjouwden.
‘Ik heb niet eens geweten, dat je die foto genomen hebt!’ riep mevrouw verrast uit.
Terwijl de anderen nog napraatten over alles wat ze zojuist gezien hadden, borgen de heren Maarendonk en Tims de apparatuur op. Elly en Heidi zetten de stoelen weg.
Toen kregen de kinderen nog een glas limonade en een paar hapjes, die ze zelf mochten uitzoeken en bracht Heidi hen naar bed. Het was al later geworden dan negen uur en wonder boven wonder gingen ze gewillig naar hun kamer.
Toen Heidi terug kwam hadden de kamers een geheel ander aanzicht gekregen. Er was een flinke ruimte opengelaten om.... te dansen!
Dit was nu weer een verrassing voor Heidi. Ze had hier niets van geweten, maar de heer en mevrouw Maarendonk
| |
| |
hadden dit samen besproken met de heer Tims, die voor gezellige dansplaten gezorgd had.
Nu kwam het feest eerst goed op gang.
Heidi had nooit veel aan dansen gedaan, maar ze bleek er een natuurlijke aanleg voor te bezitten.
Zowel de heer Tims als de heer Maarendonk waren goed thuis op de dansvloer, evenals mevrouw Maarendonks en Tine van Duren. Ieder beijverde zich om het hardst om Heidi in de danskunst in te wijden en het Zwitserse meisje genoot met volle teugen van deze, voor haar nieuwe, ontspanning. Ze vergat hierbij echter niet haar steentje bij te dragen in de bediening der gasten, want ze wilde beslist niet, dat dat alleen op Elly zou neerkomen. Ze zorgde er voor, dat Elly ook haar aandeel kreeg in de dansvreugde.
‘Mevrouw,’ fluisterde Heidi op zeker ogenblik, ‘zou het voor Elly niet leuker zijn als ze haar schortje en mutsje afdeed? Ze is nu zo echt het dienstmeisje.... en ze heeft zo haar best gedaan. In haar zwarte jurk ziet ze er keurig uit.... ze zou misschien een bloem kunnen opspelden om het wat fleuriger te maken.’
‘Natuurlijk, kind, je hebt gelijk.... Maak het maar gauw met haar in orde!’
Heidi wenkte Elly in haar kamertje. Daar liet ze Elly zich een beetje opknappen. Het meisje maakte haar gezichtje wat op. Heidi gaf haar een mooie vergulde ceintuur, die bijzonder aardig stond op het strakke zwarte japonnetje en maakte een beeldige corsage van de gele fresia's en wat teer groen voor haar.
Toen de meisjes weer binnenkwamen ging er een gejuich op, zo lief zag Elly er uit.
Meneer Maarendonk maakte een diepe buiging voor haar en vroeg haar ten dans.
Met een dankbare blik naar Heidi danste het meisje met
| |
| |
de heer Maarendonk op de tonen van een bekende Engelse wals.
Heidi volgde met de heer Tims.
Het was jammer, dat er niet meer heren waren, maar gelukkig wilde mevrouw Jacobs niet dansen en liet ook mevrouw Maarendonk verschillende malen verstek gaan, zodat Tine, Heidi en Elly hun gunsten moesten verdelen tussen de twee heren. Maar deze hadden het dan ook wel verschrikkelijk druk!
Toch waren er ogenblikken, dat allen even zaten uit te blazen en weer nieuwe krachten opdeden uit de heerlijke drankjes en versnaperingen.
Het werd een onvergetelijke feest, dat tot diep in de nacht duurde.
Bijna drie uur was het, toen de gasten aanstalten maakten om weg te gaan.
‘Breng jij ze even met de auto naar huis, Dick?’ vroeg mevrouw Maarendonk aan haar man.
Deze schudde het hoofd.
‘Ik zou het graag doen,’ zei hij, ‘maar je kent mijn stelregel! In het verkeer geen alcohol! En ik moet tot mijn schande bekennen, dat ik vanavond beslist geen limonade gedronken heb....’
Verontschuldigend keek hij zijn drie gasten aan.
‘Jullie vinden het toch niet erg, wel? Maar ik ben nu eenmaal een man van principes.... en veronderstel, dat er juist vanavond iets zou gebeuren.... al was het alleen maar een schrammetje aan de wagen.... het zou een onaangename nasmaak geven.’
‘Natuurlijk! U hebt gelijk!’ riepen mevrouw Jacobs en Tine van Duren uit en ook de heer Tims erkende dat het heel verstandig was.
De heer Maarendonk liep naar de telefoon.
| |
| |
‘Maar ik breng jullie wel naar huis in een taxi!’ zei hij, terwijl hij een nummer draaide.
‘Maar dat is toch niet nodig!’ zei mevrouw Jacobs. ‘We kunnen dat stukje toch wel even lopen. Zo ver is het niet!’
‘Voor u niet, mevrouw Jacobs,’ zei de heer Maarendonk lachend, ‘maar denk eens aan die arme voetjes van Tine!’
‘Ik zou niet weten hoe ik thuis moest komen,’ zuchtte Tine met pijnlijke blik op haar voeten. ‘Ik schrok me naar toen u zei, dat u ons niet thuis bracht met de auto.... Het klinkt misschien niet aardig, maar het is de waarheid!’
‘En die mag altijd gezegd worden.... Ja, een taxi graag.’
Hij gaf het adres op.
Een kwartier later was hij alweer thuis.
Met ware mannenmoed hielp hij nog even met het opruimen van de ergste rommel. Toen zakte hij met een diepe zucht in een fauteuil.
‘Erna! Heidi! Elly! Nu nog allemaal een “afzakkertje” en dan naar bed!’
‘Wat willen jullie hebben?’ vroeg mevrouw Maarendonk, die de minst vermoeide voeten had.
Algemeen stemde men voor een ‘flesje fris’ en stil genietend werden de glazen geleegd.
‘Wat een feest was dat!’ zei Heidi zacht voor zich heen.
Ineens vloog ze op en omhelsde beurtelings mevrouw Maarendonk, haar man en Elly.
‘Ik heb nog nooit zo'n heerlijk avond gehad! Dank u wel! Mevrouw.... Meneer.... En jij ook, Elly!’
‘Het was alleen jammer dat grootvader er niet bij was,
| |
| |
kind,’ zei mevrouw.
‘Hij was er wèl, mevrouw.... op de dia's.... en ik heb vanavond steeds aan hem gedacht,’ zei Heidi en ze geneerde er zich niet voor, dat haar ogen even volschoten.
EINDE
|
|
Auteursrechtelijk beschermd