't Kleyn lust-hofje vol van bruyloft-zangen, echt-liedekens, houwlijcx-baken en feest-gedichten

Echts-Eer-Liedt.

Stemme: Iongh-Vrouw wat ick u vragen laet.

DE Heer, die ons besorght en voedt,
Heeft eenmael wel geseydt:
Het is den mensche gansch niet goet
Te zijn in eensaemheydt,
Terwijl hy 't al,
Op 't aerdtsche dal,
Zijn Ega had bereydt.

[p. 225]

 

2. Oock heeft den wijsen Salomon

 

De eensaemheydt versmaet,

 

En hiel dat 's levens vreught begon

 

In d'Echtelijcke staet;

 

Want een valt haest,

 

Of is verbaest,

 

Maer twee-dick Snoer bestaet.

 

3. Terwijl het dan is onvolmaeckt,

 

En quaet te zijn alleen;

 

Soo hebt ghy 't Bruygom wel geraeckt,

 

Dat ghy het Echts-vereen

 

Koost met u Bruydt,

 

Door liefds besluyt,

 

Na Godes wijse reen.

 

4. Want 't woordt dat Godt van Adam sprack,

 

Spreeckt noch in dese tijdt,

 

Want ons ontbreeckt 't geen hem ontbrack,

 

Eer men te recht bevrijdt

[p. 226]

 

Voor 't quaet kan sijn,

 

Want druck en pijn

 

d'Eensaemheyt staegh bestrijdt.

 

5. Vyt der naturen is den mensch

 

Tot paringh noch gesint,

 

Behoefticheyt die port sijn wensch,

 

Tot dat hy hem verbint

 

In d'Echten-stant,

 

Door trouw-heydts bandt,

 

Daer hy vernoegingh vindt.

 

6. Dus ghy vereende zijt nu mee,

 

Door Godt en eygen aert,

 

Getreden tot den Echt alree,

 

Waer in ghy vriend'lijck paert,

 

Maeckt dat d'een Min

 

In 's anders sin

 

Staegh weder-Minne baert.

 

7. Maeckt dat ghy soo tot een verselt

[p. 227]

 

(Als strengen tot een touw,

 

Of als een Smit het Yser welt)

 

Door liefd', eendracht en trouw,

 

Op dat u licht,

 

In elcx gesicht,

 

Een Hemels glans behouw.

 

8. Oorlof getrouwde, siet wel toe,

 

Dat ghy u trouwlijck draeght,

 

Poocht dat elck sijn plicht voldoe,

 

Op dat ghy Godt behaeght,

 

Soo sal van druck,

 

Noch ongeluck,

 

V vreught niet zijn verjaeght.

Tracht na 't goede.