Het wonder van Saint-Hubert. Uit het dagboek van den gerechts-dokter

[p. t.o. III]

[p. V]

Voorwoord.

Na de lezing van ‘het Wonder van Saint-Hubert’ hoor ik den lezer de opmerking maken:

- Welke zonderlinge stof!

Met welke sombere kleuren heeft de schrijver ditmaal geschilderd!

- Ja, de kleuren mijner schildering zijn somtijds eenigszins somber, dat moet ik bekennen; doch men make daar geen kritiek van. Men zie niet zoo zeer naar de kleuren zelve, dan wel naar de wijze, waarop zij op het doek werden gebracht,

Mijn doel was een boek te schrijven, waarin ik aan den katholieken lezer geloof en ongeloof, het eerste met al zijnen luister, het tweede met al zijne afschuwelijkheid wilde afschilderen; - een boek welks lezing den booze niet slechter kan maken, en den braven in de deugd wellicht zal versterken.

Heb ik dat doel bereikt, dan moet er weinig aan gelegen zijn, of ik mijne bloemen op de balzaal, in de bekoorlijke wandeldreven van bruid en bruidegom heb

[p. VI]

geplukt, of dezelve op de kerkhoven heb bijeen gegaard.

- Liever toch lees ik een lief, een aardig, vermakelijk roman, dan die verhalen van akelige dingen, doorweven met moord, lijkontgraving, ziekten, razernij en dood; ja, ik zie gaarne dat een schrijver binnen de grenzen der kunst blijft.

- Wat men eigenlijk een lief, aardig en vermakelijk boek noemt, is mij onbekend; dat moet afhangen van de persoonlijke beoordeeling welke men over de lezing maakt; wat de grenzen der kunst aangaat, nooit heb ik geweten, hoe ver ik op het gebied der letteren mag komen, om niet op verboden grond te loopen; - leer mij dat en ik beloof u in het vervolg altijd binnen de meet te blijven.