|
| |
| |
| |
I.
De morgenzon had de laetste dauwdroppelen van de grashalmen opgezogen, toen de kleine Evert Bierinck de nederige hut zyns vaders verliet.
De knaep had eene lange, kempen zweep in de hand, en droeg een grooten ossenhoorn, die, by middel van eene koord, om zynen hals hing. Zoodra hy in de straet kwam, welke door het dorp liep, bragt hy zynen hoorn aen den mond en begon te blazen.
De holle toon van zyn speeltuig klonk droevig, gelyk de toonen der stormklok, door het dorp rond. Dat Evert's ossenhoorn een droevig geluid maekte, was onbetwistbaer; doch de kuaep moet gewis dit gevoelen niet gedeeld hebben; want zyn aengezigt blonk van vreugde, en zyn speeltuig van den
| |
| |
mond trekkende, zag hy met fleren blik in het rond, als hadde hy de buerjongens willen by een roepen, om zyne kunst te komen bewonderen; of om hen uit te dagen zoo hard en zoo schoon te blazen als hy.
Op dat oogenblik gingen overal de staldeuren open en gaven doortogt aen het vee, hetwelk reeds, gedurende eenige oogenblikken, met een ongeduldig geloei, het geluid van den hoorn had beantwoord.
Weldra wemelde de straet van kalveren en runderen, welke met opgeheven staert woest door elkander liepen. Evert trok een paer toonen uit zyn speeltuig, deed met de behendigheid van een ouden voerman, zyne lange, kempen zweep kletsen, en bragt, in een oogenblik, eene zekere orde in de woelende menigte.
Het was als of de knaep eenetooverende kracht bezat in het kletsen zyner zweep, en het geluid van zynen ossenhoorn; want zyne bonte kudde van honderd runderen en kalveren stelde zich eensklaps in beweging, en rigtte zich bedaerd naer de weide, welke aen de zuidzyde het dorp begrensde.
Eenige minuten later graesde de geheele kudde op de wyde, groene vlakte, welke de Bloemvyver genoemd werd: het was eene laegte, welke in den winter met water overdekt was, en in den zomer in een heerlyk grasveld, met miljoenen bloemen doorstippeld, veranderde.
Midden door den Bloemvyver, die meer dan een uer gaens lang en een half uer breed was, kronkelde de beek met haer helder blauw water, gelyk een weg van korenbloemen, en
| |
| |
hooge berken met hunne zilveren stammen teekenden den wyden kring af, die de heerlyke grasvlakte omsloot.
De Bloemvyver was het schilderachtigste plekje dat er uren in het rond te vinden was: heden loopt er een klinkerweg kruiselings over de beek, en sombere dennenbosschen bedekken de plaets, waer voorheen de gouden knopjes der boterbloemen boven het gras, in de zon, stonden te schitteren, en waer de maegdelieven, even als zoo vele miljoenen sterren, op den grond der zoden verstrooid lagen.
Zy, die in hunne kinderjaren deze tooverachtige streek gekend hebben, werpen in het voorby ryden over de klinkers, eenen weemoedigen blik om zich heen, en zoeken te vergeefs naer die onafzienbare, gekleurde vlakte en hare belommerde boorden, en naer de heldere beek, welke thans onder de dennen geborgen, zonder byna den dag te zien, daer stil heên dryft.
Evert zat aen den voet van eenen berk op den boord van den Bloemvyver, en zag, gedurende eenige oogenblikken, hoe de runderen zich in de vlakte verspreidden, en de kalveren elkander dartelend achterna liepen, of zich in het water der ondiepe beek gingen haden; en de knaep lachte van genoegen terwyl hy zyn vee in die gebloemde weide, door het zonlicht verguld, gade sloeg.
Eensklaps trok het gefluit van een voorby vliegenden vogel hem uit den droom, waerin hy sedert eenige oogenblikken verdiept scheen. Evert hief het hoofd op, en ontwaerde eenen kievit, welke de kronkels der beek navloog, dan eensklaps in
| |
| |
de hoogte rees, om langs den reeds beschreven weg wederom terug te komen.
De knaep klapte van blydschap in de handen, en riep in vervoering:
- Kievitseijeren, kievitseijeren voor oom Daniël!
Met een sprong hy regt, en volgde gedurende eenigen tyd de vlugt van den vogel, die in onafzienbare bogten over de weide fladderde.
- Neen, neen, myn lieve kievit, mompelde de knaep, met al uwe slimme streken zult gy my niet beletten uwe eijeren te vinden; anderen zult gy met uw heen en weêr fladderen van uw nest afleiden; maer toch my niet..... Zie, ik verwed de vyf spreeuweneieren, welke ik aenstonds uit gindschen els ga halen, dat ik regelregt naer uw nest ga?
Evert hield het oog op den vogel gerigt; iets hetgeen dezen gewis niet scheen te bevallen; want hy veranderde van vlugt, en schreeuwde angstig, terwyl hy wyde kringen rondom den koeherder beschreef.
De knaep sloeg dit alles met het oog van een bedreven waernemer gade, en ging voort in de genomene rigting.
Weldra stond hy stil, zag in eenen kleinen kring rondom zich heên, en ontwaerde aen zynen voet het kievitsnest, hetwelk vyf bruin gespikkelde eijeren bevatte. Toen Evert bukte om dezelve op te rapen, fladderde de vogel met een fel geschreeuw rondom zyn hoofd, en verwyderde zich langzaem in de rigting van eene kleine hoogte, waer hy zich nederzette. Hy scheen zoo weemoedig te kermen, dat de knaep
| |
| |
zich bezon, om de geroofde eijeren op hare plaets terug te leggen.
- Arm diertje, mompelde hy; neen, ik wil u niet bedroeven; ziedaer, behoud uwe eijeren en wees gelukkig met uwe lieve jongskens, welke binnen eenigen tyd, uit de gebrokene dopjes, zullen te voorschyn komen....
Nu viel het oog van den knaep op eene wooning, welke zich van verre op den boord van de weide verhief, en besluiteloos zeide hy:
- En toch moest ik een geschenk hebben voor oom Daniël, die my gisteren zoo veel duiten gaf voor vader en moeder.... Arme kievit, ik heb medelyden met u; maer oom Daniël zal zoo blyde zyn met uwe schoone eijeren, dat ik er niet aen weêrstaen kan dezelve te rooven....
Weldra was de kievit vergeten, en Evert rigtte zich naer den kant van den Bloemvyver, waer een oude elzenstronk zyne dorre takken boven de beek uitstak. De knaep klom op den stam, bragt zyne kleine hand in eene opening, door den yzeren bek der bonte houtspechten geboord, en haelde er vyf spreeuweneijeren uit: zy waren blauw gelyk de lucht; en de knaep, dezelve in verrukking beziende, zegde stil by zich zelven: ‘En deze zyn voor Coba!’
Hy klom van den ouden elzenstronk, en sloeg de rigting in van den Beukberg, welke zich in de verte, achter den Bloemvyver verhief.
Men noemde aldus eene hoogte welke overschaduwd was door een vyftigtal honderdjarige, zwarte beuken, onder
| |
| |
wier loof zich eene ryke hofstede scheen te willen verbergen.
Daer woonde Daniël Heyman. Niets gaf in de verte een zoo verrukkend gezigt als die hoeve, met hare helder gewitte muren en roode pannendaken, onder het donker loof van den zwarten beuk. Wanneer de zon haer licht op het gebladert neêrschoot, was het als of de beuken eene kruin hadden van donker bruinen vloer, met miljoenen punten van goud en zilver doorstippeld. Uren ver zoude men gegaen hebben, om een pachthof te vinden zoo als dat van Daniël Heyman; want niet alleen was de ligging hoogst bekoorlyk, maer de Beukberg was daerby voorzien van schoone mastbosschen, oude, eiken dreven, en het vruchtbaerste akker- en weiland; en dat alles hoorde toe aen oom Daniël, zoo als hy gewoonlyk genoemd werd.
Daniël en zyne vrouw, door iedereen nooit anders dan tante Donatilla of liever Tilla genoemd, waren reeds oude lieden, by den aenvang van onze geschiedenis. Ook hielden zy zich met niets, dan met het inwendige van het huishouden bezig, en hadden sedert langen tyd de bezigheden der uitgestrekte boerdery, aen vertrouwde knechten en meiden overgelaten.
Heyman had geene kinderen; daerom had hy het tienjarige dochtertje zyns broeders by zich genomen. De goede, oude lieden beminden de kleine Coba als ware zy hun eigen kind geweest; uren lang vermaekten zy zich met het bevallige wicht, hetwelk door zyne eenvoudigheid en zyn zachtaerdig hart, byna onmisbaer geworden was voor oom en tante.
| |
| |
Wanneer het meisje de oude lieden verlaten had, werd het gesprek, tusschen hun beiden, weldra zeer eentoonig en eindigde gewoonlyk by gebrek van stof. Tilla deed dan haer opgehouden spinnewiel wederom voortsnorren, en Daniël stak zyne lange, aerden pyp aen.
Dikwyls ook nam hy papier en scheer, en knipte zeer behendig allerhande loof- en bloemwerken, waerop hy zoo trotsch was, dat hy dikwyls met den elleboog, als by vergissing, eene ruit uitstiet om die door zyn uitgeknipt papier te vervangen.
Zoo had hy op dit oogenblik, na dagen werkens, een allerfynst loofwerk, in welks midden zyn naem stond, gesneden, en het papieren kunststuk tegen de houtjes geplakt, waer hy, in afwezen van tante Tilla, de ruit had uit gestooten.
Daniël zat statig voor zyne papieren ruit uit zyne lange pyp te rooken, en trok gedurig de aendacht zyner vrouw naer het voortbrengsel zyner kunst. Tilla kon geen slag werken, zoo veel moeite had zy, om al de opmerkingen van den kunstenaer te beantwoorden.
Op eens builde de ruit, en scheurde in alle rigtingen vaneen, voor een rond, zwart ligchaem, hetwelk van buiten naer binnen drong; het was het hoofd van den kleinen Evert, die met zyne vrolyke stem, zacht riep: ‘Goeden dag, oom Daniël en tante Tilla!’
Heyman, voor en aleer hy de oorzaek der vernieling van zyn kunstgewrocht vatte, werd eerst bleek als de muer van gramschap, toen rood als een oven, van verontwaerdiging.
| |
| |
Zyne pyp viel hem uit de hand en tot stukken op den grond, en terzelfder tyd sloeg hy den roomer met aelbeziën-brandewyn omver, welke Tilla er zoo even had neêrgezet. Geheel en gansch van zyn stuk door dat alles, nam Daniël de tinnen tabaksdoos van de tafel, met het voornemen om er het hoofd van den vandael mede te treffen; doch hy zette dezelve byna eventydig neder, toen hy door het venster den kleinen Evert gewaer werd.
- Ho, kleine guit, zyt gy het! riep hy; wat drommel gaet u door het hoofd, Evert?
Dit zeggende sprong hy naer buiten, met het doel om den knaep eens geducht de ooren te wasschen; maer zyne gramschap verliet hem, by het zien van het lieve, zwarte krulhoofd en het lagchend gezigt van den koeherder.
- Oom Daniël, zeide de knaep, vergeef my, ik wist niet dat ik misdeed; ik meende slechts u te doen lagchen; ik wist niet....
Doch Daniël was reeds geheel ontwapend, en voor al ter wereld had hy Evert geen het minste kwaed gedaen. Integendeel; hy begon goedaerdig te lagchen, nam den kleinen by de hand, en bragt hem binnen, zoo als hy altyd deed, wanneer deze op den Beukberg een gedeelte van den dag kwam doorbrengen. Evert was zyn lieveling; omdat hy de zoon was van een ouden speelmakker, en omdat hy een zoo vrolyk en opregt hart had. En toen deze hem de vyf schoone kievitseijeren aenbood, streelde hy hem het aengezigt en wreef hem met voldoening over zyn zwarte krulhairen. Tante
| |
| |
Tilla nam de eijeren, borg dezelve in de eetkast, en fluisterde Evert in het oor, dat hy onder de beuken achter de schuer zoude gaen, om aerdbeziën te plukken, waerin hem de kleine Coba zoude behulpzaem zyn.
Evert liet zich dit niet voor den tweeden keer zeggen, en met een paer sprongen was hy de deur uit. Achter de schuer stond het lieve nichtje van oom Daniël; hare schoone, blauwe oogen vonkelden van vreugde, toen zy Evert ontwaerde, en met een dankbaren blik bezag zy hem, terwyl hy de spreeuweneijeren, in haren schoot liet rollen. Doch Evert vergat zyne aerdbeziën, en zette zich naest het meisje op de zoden neder.
Het schoonste plekje van den Beukberg, was op dit oogenblik dat, waer die twee kinderen op het gras, onder de zwarte beuken, nevens elkander zaten.
Waerom vergat de kleine koeherder zyne aerdbeziën te plukken, welke als groote, gekleurde suikerbollen onder haer loof lagen te blozen? Waerom vergat hy nu en dan eens op te staen, om een oog te werpen over zyne runderen en kalveren, welke op een half uer afstands van elkander, in den Bloemvyver rondliepen? Waerom had de kleine Coba hare breikous ter zyde geworpen, en hoorde zy het klokje niet, hetwelk, in het torentje boven het huis, het werkvolk toeriep dat het twaelf ure was? Waerom?.... Omdat er eene geheimzinnige overeenstemming bestond in de harten dier twee lieve kinderen; omdat de knaep bedroefd was, wanneer er somtyds eene ligte nevel van neêrslagtigheid den glans der oogen van het meisje verminderde, en omdat deze zoo vrolyk, zoo ver- | |
| |
heugd was, wanneer zy ontwaerde, dat de kleine Evert te vreden was.
Daerom vergaten zy dit alles, en dachten aen niet anders dan aen het genoegen, hunne onschuldige zamenspraek zoo lang mogelyk te rekken.
Zoo als wy daer even zegden, was het de schoonste schildery, welke men zien konde, wanneer men dat reine tweetal kinderen, daer tegen den stam van een beukenboom, gadesloeg. Daniël en zyne vrouw zagen hen door het venster en waren uitgegaen, om zich achter den hoek van de schuer te verbergen, en hunne drukke, naïve gesprekken af te luisteren.
Elk oogenblik, stiet Daniël zyne vrouw met den elleboog in de zyde, om haer opmerkzaem te maken, op de duizenderlei dingen, die de kleine Coba aen haren speelmakker vroeg, en aen de duizenderlei ernstige antwoorden van den koeherder.
Evert vertelde, hoe hy zyne kempen zweep zelf gevlochten had; hoe hy van den hoefsmid had verkregen, dat deze om zynen ossenhoren een paer yzeren ringen zoude leggen, om zyn speeltuig aen den hals te kunnen hangen. Met fierheid zegde hy, dat er geen der buerjongens zoo hard, als hy de zweep konde doen klappen, en er geen enkel was die half zoo hard op den horen konde blazen. En dan kwam de fiere blik van den knaep in de oogen van het meisje lezen, dat zy blyde was, omdat geen der buerjongens zoo behendig was als de kleine Evert.
En onmiddelyk ging de koeherder voort, en verhaelde hoe hy boven al zyne mededingers tot wachter van het rundvee
| |
| |
van het dorp was uitgekozen; hoe zyn vader het voor hem verkregen had, dat hy op den boord van den Bloemvyver teenen mogt snyden, om korven te vlechten, welke hy verkocht, en hy reeds zooveel verdiende, dat zyn vader weldra ryk zoude zyn. En om het meisje hiervan te overtuigen voegde hy er by, dat elk kalf of rundbeest hem 's wekelyks eene duit opbragt, en hy er dagelyks nog vier of vyf met korven te vlechten verdiende.
By de opsomming van al die verdiensten, bevonden de twee kinderen, dat Evert 's wekelyks ongeveer honderd en dertig duiten in de schatkist zyns vaders stortte. Evert hief het hoofd trotsch omhoog, by het uitspreken der som, en Coba klapte van blydschap in de handen. Maer eensklaps parelde er haereen traen in het oog, toen haer makker zegde, dat hy nu en dan wel eens eenige duiten achter hield, om vader en moeder moppen en krentenbrood te koopen, terwyl hy zelf nooit dan met een stuk roggebrood naer den Bloemvyver trok.
Oom Daniël en tante Tilla gevoelden even als hun nichtje eenen traen van medelyden in het oog voor den braven jongen, die zyne ouders zoo lief had, en beiden gingen heen, omdat het hun eng aen het hart werd, en zy zich door luidop te weenen, zouden verraden hebben.
Toen Evert eene poos later den Beukberg verliet, en zynen linnen eetzak, welke hy in huis had laten liggen, om den hals hing, vond hy denzelven letterlyk met allerhande lekkere dingen opgevuld. Oom Daniël en tante Tilla loerden door de
| |
| |
spleet van de deur, en vermaekten zich met de verbazing van den goeden jongen; en de lieve Coba klapte in de handen en sprong van vreugde, terwyl Evert zyne oogen wyd open sparde, op hetgeen zyn eetzak bevatte, en er blyde mede heên ging.
Eenige minuten later zette hy zich tegen eenen berk neder, om zyn middagmael te houden: hy raekte niet aen de lekkernyen, welke hy voor zyne ouders ter zyde legde; maer hy at zyne drooge broodkorst, welke hy dagelyks van huis mede bragt, en schepte, in zyne hand, water uit de heldere beek, om zynen dorst te lesschen. Dien dag vlocht hy geene korven: onophoudelyk sloeg hy zyne oogen naer den Beukberg en dacht aen den goeden oom Daniël, wien hy door zyne guitery een oogenblik boos had doen worden, en aen de goedhartige tante Tilla, die hem naer achter gezonden had om, onder de beuken, aerdbeziën te plukken; hy dacht aen de kleine, lieve Coba, en aen duizend dingen, waervan zyn klein hoofd hem geene rekening konde geven. Reeds werd de zon, die achter de vergelegene dennenbosschen weldra ging wegzinken, zoo rood als een vuerklomp en tweemael grooter, dan toen zy nog boven den Bloemvyver hangende, de weide met haer licht overgoot, toen Evert uit zyne droomery, met een kleinen zucht, opstond. Hy wierp een laetsten, byna weemoedigen blik, naer den Beukberg, en bragt zynen ossenhoorn aen den mond om zyn vee byeen te blazen. Weldra dartelde alles dooreen; en kalveren en runderen kwamen zich tot eenen groep vormen rondom den kleinen wachter, die het sein gaf tot den aflogt.
| |
| |
Oom Daniël stond met zyne vrouw, op de helling van den Beukberg, te zien naer die bonte kudde, welke in eene lange ry, de kronkels der beek volgende, naer huis keerde: by de toenemende daling van het licht, was het als of er in de verte een lang gedrocht door de weide sloop, waerop het rood der avondzon beurtelings een mengsel van kleuren kwam neêrgieten. Aen het einde van den kronkelenden troep zag hy nog even den kleinen Evert, die, op dit oogenblik aen den ingang van het dorp gekomen, zynen horen opstak, en de terugkomst van het vee aenkondigde.
- Tilla, zeide toen Daniël, indien een of andere straetlooper, in plaets van den kleinen Evert, myne schoone ruit had uitgestooten, weet ik waerlyk niet of ik my op dat oogenblik wel zoude hebben kunnen bedwingen, en hem niet de ooren van het hoofd zoude hebben getrokken..... Maer ik heb een zwak voor dien kleinen krullebol, met zyne heldere oogen en openhartig gelaet....
- Arme Coba! zegde Tilla, hoe blyde is het kind, wanneer zy den hoorn van den braven jongen gewaer wordt!
- Zoo waren wy ook, antwoordde Daniël, in onze kinderjaren; weet gy nog dat ik voor u in de hooge dennen van het bosch klom, om vogelen en eijeren te zoeken, en dat wy zoo menigmael voor ons, daer in den Bloemvyver, bloemen hebben geplukt?....
- En kransen hebben gevlochten van honderderdlei bloemen?.... onderbrak Tilla.
Die ik op uwe zwarte hairen zette, zegde Daniël, en
| |
| |
waermede gy, fier als een koningskind, naer huis gingt?
- Waer is de tyd? zuchtte Tilla; alles staet my nog zoo levendig voor oogen, als of het slechts gisteren gebeurd was!
- My ook, zegde Daniël. Wie dacht toen, dat de kleine Daniël Heyman, een jaer of tien later, dat onschuldig meisje, Tilla met hare bloemkransen om het hoofd, tot bruid zoude hebben? Als ik dat alles nadenk.....
- Wy waren byna twee kinderen, zegde Tilla, zoo als de kleine Coba en Evert.
- Behalve dat Evert een doodarme jongen is! merkte Daniël aen.
- Doodarm, ja, zegde Tilla.
Beiden bleven eenige oogenblikken sprakeloos; beiden vergeleken in gedachten, de innige vriendschap van hunne kinderjaren en derzelver gelukkige gevolgen, in eenen lateren leeftyd, met de neiging welke er tusschen hun níchtje en den kleinen koeherder bestond, en beiden hadden op dit oogenblik dezelfde gedachte: het was die, dat er eene oneindige grens bestond tusschen de schatryke erfgename van Daniël Heyman, en den zoon van een doodarmen daglooner, en dat die grens natuerlyk de oorzaek zyn moest, dat Evert wel kransen voor het lieve hoofd van Coba kon vlechten, maer niet zoo gelukkig zyn kon, als de jonge Daniël, die de gezellin van zyne kinderjaren eens tot bruid kreeg.
Deze inwendige redeneering, zeggen wy, had op dit oogenblik, in beider geest plaets; doch dezelve was zoo vlug als duizenderlei gedachten, welke ons dagelyks door het hoofd
| |
| |
vliegen, en welke wy, zonder dezelve aen anderen mede te deelen, laten voorby gaen.
Oom Daniël brak het stilzwygen.
- Tilla, zeide hy; indien gy eten uit het huishouden te veel hebt, of oude kleederen of aelmoezen uitdeelt, denkt dan eens aen de ouders van den kleinen Evert.... Arme jongen, die zyn vader wil ryk maken met honderd en dertig duiten in de week.... Welke eenvoudigheid!
- Zóó zie ik de kinderen gaerne, zeide Tilla.
- Zy zyn zoo gelukkig in hunne eenvoudigheid! antwoordde Daniël.
- Dat dacht ik ook, toen wy hen achter de schuer stonden af te luisteren.
- Ho! als ik daeraen denk! ging Daniël voort, zonder acht te slaen op de woorden zyner vrouw - hoe ligt van ligchaem en geest ik in die jaren was, waerin zich thans die kinderen bevinden! Als ik denk aen die trotsche vreugde, welke ik toen somtyds gevoelde voor eene beuzeling! Als ik denk aen dat triomfgeroep, toen ik in de kruin van eenen eik, by het vogelnest gezeten, door de ruimte zag, en meende dat my alles tot aen den gezigteinder, toebehoorde! Ja, de kinderjaren, zyn een gelukkige tyd.... Daerom, Tilla, laet de kinderen spelen en zich vermaken.... Toch heb ik spyt, dat de kleine guit myne ruit gescheurd heeft.
Hierop stak Daniël zyne lange, aerden pyp aen, en ging op de bank aen de voordeur, nevens tante Tilla, zitten rooken, tot dat men het avondeten zoude opdienen........
| |
| |
Elken morgen, kwam Evert met zyne kudde in den Bloemvyver terug. Wanneer hy in den loop van den dag geen bezoek op den Beukberg aflegde, dan gewis kwam de kleine Coba by hem, om in de weide te spelen. Even als oom Daniël, toen hy nog slechts een jaer of twaelf oud was, wist Evert uit de waterroozen en de gouden knopjes der boterbloemen, de schoonste kransen te vlechten, die hy Coba op het hoofd zette, en waermede deze, trotsch al eene gekroonde vorstin, naer huis ging. Hy vlocht korfjes van biezen en teenen, welke hy met bloemen of met gitzwarte boschbeziën, of met de vrucht van den purperen braemstruik opvulde.
Somtyd plaetste hy zyne kleine gezellin op den rug van, een der tamste runderen, en geleidde haer, het dier met zyne kempen zweep vasthoudende, zegepralend door den Bloemvyver.
Barstte er een onweder boven de weide los, dan trok Evert zyne kleine vriendin verre van den berk, waer zy anders schuilden, uit vrees dat de bliksem, dien hy zoo dikwyls de boomen had zien verbryzelen, zyne kleine speelgenoote zoude komen deeren. Dan gingen beiden in de kleine hut, welke Evert, tegen den boord van den Bloemvyver, uit takken van boomen en dunne graszoden, had getimmerd, om zich tegen den regen en de brandende zonnestralen te beschutten. Daer zat de kleine Coba, terwyl zy Evert's hand vasthield, te sidderen als een blad, en verborg zich achter haren makker, zoo dikwyls de donder, met zyn akelig geratel, boven de weide losbarstte. En zoo dikwyls de bliksem sissend neêrschoot, en in verschrikkelyke kronkels door het gras scheen heên te
| |
| |
loopen, bad zy den kleinen om hulp, en maekte het kruis na, waermede deze zich zegende.
En zoodra het onweder heên dreef, en de donder verder voortrolde, traden de kinderen uit hunnen schuilhoek en gingen verrukt staen dansen en in de handen klappen, voor den schitterenden regenboog, welken de Heer van hier boven, met zynen onzigtbaren en magtigen passer, tegen de lucht afteekende. Somtyds haden zy dan de schoone gebeden, welke zy van oom Daniël geleerd hadden, of zongen met hunne teedere stemmekens: ‘Glorie zy den Opperheer!’ een lied, dat hun Tante Tilla zoo gaerne voorzong.
Gelukkige tyd! hoe lang zult gy nog duren?
Evert was elf, en Coba tien jaren oud; oordeel dus zelf, myn goede lezer, of er nog wel vele jaren elkander in dat eenvoudig, kinderlyk genoegen zullen afwisselen. Neen, neen! eer de hoorn van den kleinen koewachter, misschien zesmael het lentegety zal hebben aengekondigd; eer de waterroozen misschien zesmael hare gestorvene hoofdjes in het water zullen laten vallen, zal al die vreugde, al dat geluk in eens plaets maken voor pranging des harten en rusteloozen kommer van den geest.
Die voorspelling was al te natuerlyk, om later niet letterlyk uit te komen; dat kon niet anders: zoo gaet het immers altyd in de wereld?
Zoo rolde de zomer heen; de herfst schudde de berken rond den Bloemvyver kael, maekte het gras vael en rosachtig, en blies, met zynen killen adem, de lieve bloemen der
| |
| |
weide in den grond. Toen kwamen de aenhoudende regens op het land nedervallen, die de beek zoo hoog deden zwellen, dat zy weldra buiten hare oevers trad, en den Bloemvyver in eene onafzienbare watervlakte veranderde. Weldra kwam de winter zyne lange, puntige yskegels aen de stroodaken hangen, en de voetpaden hard maken als yzer. Eenige dagen daerna was de Bloemvyver gevloerd met ys, waerin zich de boomen van den Beukberg, en de berken rondom de weide, blyde stonden te spiegelen.
Den eersten zondag, dat het ys droeg, wemelde de vlakte van schaetsenryders en sleden. Het weder was helder, en de noord-oosten wind was dien dag zoo stil, dat de takken der berken rondom den Bloemvyver, zich niet verroerden.
Lang had de kleine Coba, op hare schaetsen onverschillig aen den voet van den Beukberg rond gereden, tot dat zy eindelyk in de verte den koeherder ontwarende, met eenen schreeuw van blydschap, en zoo hard het hare krachten toelieten, vooruit reed.
Evert zag haer reeds van verre aenkomen; hy snelde haer met denzelfden kreet van vreugde te gemoet, en ving het meisje, met een krassenden draei, in zyne armen op. Daer zwierden en zwaeiden de twee kinderen, hand aen hand, over den gladden ysspiegel, ver van de andere jongens en meisjes weg, en gingen aen den overkant van den vyver zitten uitrusten. Zy hadden elkander zooveel te zeggen!
Sedert weken, had Evert het huis niet meer verlaten, omdat vader en moeder ziek te bed liggende, zyne hulp onophoude- | |
| |
lyk noodig hadden. Ter loops had hy zyne kleine gezellin slechts des zondags, by het uitgaen der kerk, aengetroffen, of haer nu en dan met een wip gezien, wanneer zy door het dorp kwam. Daerom bleven de kinderen daer lang zitten, en vertelden elkander alles wat er van weêrszyden, sedert al dien tyd, was voorgevallen.
Evert wees met genoegen naer het haentje van den toren, hetwelk den bek in het noordoosten hield, en van daer naer de zon, welke zoo rood als vuer, naer beneden zakte. Het was een bewys, zegde hy, dat het weder vast stond, en er waerschynlyk nog vele dagen zouden verloopen, eer er verandering in de lucht zoude komen. En beide kinderen gevoelden zich gelukkig, omdat zy hoopten dat de schoone ysspiegel, welke den Bloemvyver bevloerde, lang zoude blyven liggen; dat geen sneeuwvlokje denzelve zoude komen bedekken, of geene regens hem zouden doen week worden en uiteen vallen.
Hunne harten klopten van vreugde; omdat zy elkander zegden, dat de winter, binnen eenige weken, wederom zoude ten einde zyn; dat de lente al weêr ras zoude volgen, en dat als eenmael de leeuwerik had gezongen, de bloemen van de weide ook weêr zouden opengaen. Dan zoude Evert zynen grooten ossenhoorn, die thans in den hoek van de schouw hing, wederom voor den dag halen, en zyn hoornvee naer den Bloemvyver dryven; dan zoude hy wederom veel kievitseijeren zoeken voor oom Daniël, en voor zyne gezellin honderderlei andere groote en kleine eijeren, waervan men, als naer gewoonte, pannekoeken zoude bakken, waer tante
| |
| |
Tilla zoo veel broodsuiker over heen strooide. Dan zoude men de uitgeblazene doppen, zooals in den voorbyzynden zomer, aen lange draden rygen, en dezelve in de wyde keuken van den Beukberg, tegen den muer, ten toon hangen.
Evert beweerde, dat hy dit jaer schoonere bloemen dan ooit zoude weten te vinden, en kransen voor de kleine Coba zoude vlechten, zooals zy er nog geene gezien had: hy zoude het sneeuwwitte rund van den buerman, met roode roozen, welke onder de berken groeiden, geheel en gansch optooijen, zyne gezellin op den gesierden rug zetten, en haer zoo naer den Beukberg voeren - en de kinderen staerden opgetogen naer de wooning van oom Daniël, welke zich in de verte achter de ysvlakte verhief; en in hunne verbeelding lachten zy den grysaerd toe, die de kinderen op de helling van den heuvel zoude moeten staen af te wachten.
Nu stond Evert op, reed eenige honderde passen het ys op, en deed al wat hy geleerd had, om zyne kunst te doen bewonderen. Hy sneed den naem van Coba met zyne schaetsen in het ys, boog zich in het zwenken zoo diep, dat hy een graspyl opraepte, en kwam, met snelheid achteruit rydende, naer de plaets terug, waer de kleine Coba zyne bewegingen gadesloeg.
Het wicht vermaekte zich zoo gulhartig, omdat zy seker was, dat niemand der dorpsjongens, den armen Evert in het schaetsryden evenaerde.
Toen bond Evert de schaetsen van de kleine vast, trok ook de zyne wat strakker om zyne voeten, en nam het meisje by
| |
| |
de hand, om naer huis te ryden. Het was tyd; want de zilveren stammen der berken begonnen vael te worden, en de roode bank, waer de zon was verdwenen, had zich achter een ligten nevel geborgen.
Vlug gelyk het winterkoningske, dat zich reeds sedert eenigen tyd in het riet, aen den beekkant, had geborgen, gleden de kinderen naer huis. Reeds stond Coba op den Beukberg voor de huisdeur, en deed, met hare kleine handen, haren zakdoek omhoog stekende, een laetste teeken van afscheid aen haren makker, hetwelk deze, met driemael op zyne vingeren te schuifelen, beantwoordde.
|
|
Auteursrechtvrij