Werken. Deel 22. Zoo werd hij rijk

[p. 5]

Aan mijne Kinderen Maria-Johanna-Augusta en August-Johan-Maria.

Jaren geleden - we woonden toen van 1865 tot 1875, in het rustige huis der Ommeganckstraat (n^r 56), waar uwe goede en liefhebbende moeder en ik, het huiselijk leven intraden en zooveel stil genoegen genoten; waar gij beiden, dubbele kroon van ons geluk, het levenslicht zaagt - jaren geleden moest ik allerlei wonderlijke vertelsels uitvinden om uwe opkomende nieuwsgierigheid te voldoen.

Wat heb ik destijds verteld van brave en slechte kinderen, van engeltjes die in den hemel aan het speelgoed knutselden, hamerden, schaafden en kleurden, dat St Nicolaas 's nachts, over daken en huizen rijdend, in uwen korf zou laten vallen, terwijl de heilige man nog tijd vond in dien overdrukken nacht, om uwe naïeve brieven te beant-

[p. 6]

woorden - brieven, geschreven met letters zoo groot als een vinger.

Hij moest met verkleumde vingers geschreven hebben, die goede Heilige, want zijn schrift was precies niet heel schoon. 't Was integendeel erg verwrongen, heel onregelmatig en getuigde bijzonder dat zijn hand gebibberd had; maar dit juist was voor u een bewijs dat het authentiek was. Wat heb ik uwe groote en naïeve oogen bij al die wonderen zien opentrekken, toen gij nog niet wist wat al wezenlijke wonderen de goede God rondom ons gezaaid heeft!

Later woonden wij in de Jordaensstraat (n^r 29) met uitzicht op het Park, want al de huizen die er nu staan waren toen nog niet gebouwd. Gij gingt beiden reeds druk naar de school; gij leerdet toen ook de kinderfeesten begrijpen: den verjaar-, den naamdag uwer lieve moeder, en vooral het Kerstfeest, waarvan het zinnebeeld, in den vorm van een groenen kerstboom, in onze voorkamer stond.

Daar ook, in die woning, las ik u reeds de vertellingen van Grimm voor, die heerlijke, geestige en dichterlijke vertellingen! Ik las er van Sneeuwwitje en Roozerood, van De IJzeren Ridder, van Slimme Hans en uwe moeder legde dan ook glimlachend hare lievelingsschrijvers Dickens, Thackeray, Louis Veuillot en anderen, hare reisbeschrijvingen in verre landen terzij, om met u in de tooverwereld van het Germaansche volk te leven.

Dat gebeurde in den Winter. Dan waren alle deuren gesloten, dan gloeide het vuur, dan spreidde de hanglamp haar licht over tafelkleed en kamerplanten, dan vlamde Zaterdag 's avonds het lichtje onder het antieke, vergulde

[p. 7]

Maria-beeldje, voor hetwelk gij in het schoone jaargetij de eerste en de laatste rozen uit den hof roofdet.

Daar, in dat huis, vierden wij den dag uwer Eerste Communie (1879 en 1880). Zaliger dagen hebben wij nooit beleefd. Ik herinner u deze gebeurtenis om u te binnen te brengen, dat gij toen reeds groot waart en het niet te verwonderen is, dat gij, in den frisschen hof en in de schaduw van de waaierige linde of in die van den wilden Wingert gezeten, naar het voorlezen mijner verhalen luisterdet vóór dat zij de wijde wereid in gingen.

Zoo hebt ge ook naar de vertelling van Hiob en Jean Hibou, van Nippel en het poppenmanneke, van Nard, Narda en Yolande geluisterd; gij hebt gedroomd van den grooten kermiswagen en vooral van de hondekar, die door Li, Lo, Lu bespannen, over de bergen vloog. Heel het verhaal was u lief, en daarom wijd ik u ook deze bladen toe, die gij in later leeftijd beter begrijpen zult dan nu; ik wijd ze u toe als een aandenken aan onzen gelukkigen huiskring, die zijne schoonste bezieling aan uwe goede moeder te danken heeft.

Herleest in later leeftijd sores dit boek: gedenkt gansch uw leven zijne strekking, zijn doel, en dat immer voor u, uit deze bladen, de woorden stralend opschieten: ‘Eerlijk duurt het langs’.

Antwerpen, 1882.