Logo DBNL
De wolfjager. Deel 2 (1860)

De wolfjager. Deel 2

(1860)–August Snieders–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie

VI.

Het was den 28 april 1567.

Op dien dag was Antwerpen reeds vroegtydig in volle beweging. Men zag aen de toebereidselen, welke men ten allen kante maekte, dat er iets feestelyks ging plaets hebben. De burgers waren in hun zondagsgewaed; de Antwerpsche meisjes pronkten in hare prachtkleêren; de kinderen waren opgeknapt; schoone ridders, in blinkend harnas, reden door de straten; Waelsche krygsknechten verlieten de Mechelschepoort en de inwooners volgden meestal denzelfden weg.

Buiten langs de heirbaen, op de stadsmuren, in de takken der boomen, in de vensters en op de daken der huizen krioelde eene bonte volksmenigte. Bont, zeggen wy, want de bevolking

van Antwerpen leverde destyds nog eene wonderlyke verscheidenheid op.

Immers uit al de landen der wereld, met welke de ryke koopstad handel dreef, vloeiden daer menschen te samen, en hoewel de tydsomstandigheden dien stroom deels hadden afgeleid of vertraegd, ontmoette men er nog vele Hoogduitschers, Denen, Franschen, Oosterlingen, Engelschen, Spanjaerds, Florentynen, Milanezen, Venetianen, enz., en ieder volgde vry zyne eigene zeden en gebruiken, behield zyne eigene kleeding en sprak zyne eigene tael1.

En al die verschillende kleedingvormen bemerkte men in de groepen, welke op den hooger gemelden dag naer buiten stroomden. Men zag den Vlaming in zyn kleurig laken, of meer de Spaensche mode volgende, in fluweel gehuld; men zag den Milanees en den Venetiaen in hunne prachtige stoffaedje, glinsterend in de warme najaerszonne; den Deen in zyne met kostbaer bont omzette kleeding. Er waren Venetiaensche vrouwen, wier opgedofte hairen met kostbare peerlen door-

vlochten waren, en wier boezem onder een net van zevenkleurig gesteente verborgen was.

Boven die duizende menschenhoofden, met honderdvormige en in kleuren afgewisselde kapsels, met helmen, morlioenen1, mutsen en hoeden bedekt, wuifden pluimen en veêren en hooger dan deze, de wimpels en de vanen der gilden. Men hoorde eene mengeling van talen, welke aen de spraekverwarring van Babel deed denken - kortom, men kon geen schooner bewys van de wereldburgery der koopstad hebben, dan op dien aprildag, toen iedereen zich in de opene lucht vertoonde.

Wat was er op dien dag, en terwyl hemel en aerde ten eenemale schenen te verjongen, in Antwerpen toch wel te doen?

Margaretha van Parma, gouvernante der Nederlanden, zou een plegtig bezoek in de koopstad afleggen; doch niettegenstaende dat hoogtyd lag er op den bodem van ieders hart eene onrust, welke zich onwillens op ieders gelaet afteekende, en voorwaer niet zonder reden!

Wy denken dat een oogslag op de gebeurtenissen des tyds hier onmisbaer wordt, om den lezer des te vertrouwelyker met het verhandelde te doen kennis maken.

Vroeger hebben wy gezeid, dat de beeldstormery het

Compromis der Edelen allengs deed verzwakken en eindelyk in duigen vallen. Antwerpen had zich in de woeling onderscheiden, en nog maer zeer kort, vóór den tyd waervan wy spreken, had de oproer andermael in de straten gebulderd1.

De tyding dat een leger, onder bevel van den geduchten hertog van Alba, welhaest in de Nederlanden komen zou; de afval der edelen en het vertragen der hulp door de Duitsche vorsten beloofd, hadden de zucht tot hervorming een harden slag toegebragt.

De meeste edelen, zoo als wy reeds meldden, hadden den op nieuw gevorderden eed van trouw aen den koning van Spanje afgelegd, en Antwerpen, met een bang oog de toekomst inziende, had een gezantschap naer de landvoogdes gezonden, om haer vergiffenis te vragen voor de ongeregeldheden, waeraen een deel der bevolking zich had pligtig gemaekt.

De prins van Oranje, wiens heldere blik de toekomst meer

dan eens doorpeild had, zag de zaek der Hervorming allengskens verloren gaen, en dit des te meer, omdat er reeds over de leerstukken der Reformatie verdeeldheid tusschen de Lutherschen en de Kalvinisten heerschte, en deze het eigenlyk gezeid maer in één punt eens waren - namelyk in haet tegen de Roomschen. De prins was te doorzigtig staetsman, om niet te gevoelen, dat de zaek der vryheid, door hen zelven die de vryheid zochten, benadeeld werd. Hy deed te vergeefs een beroep op eensgezindheid, en toen daerenboven de graef van Egmond, in de gekende byeenkomst te Willebroeck, hardnekkig weigerde openlyk met het leger de party der omwenteling te kiezen, verliet Oranje deze gewesten, zoo als wy in den aenvang van ons verhael zeiden, en begaf zich naer zyne landgoederen in Duitschland.

Met hem hadden vele edelen, kooplieden en andere voorname poorters het land verlaten; de kerken der Kalvinisten werden gesloten of afgebroken; de predikanten moesten op last van het Antwerpsche magistraet de stad ontruimen. Er heerschte overigens een bange schrik by Roomsch en Onroomsch; want de eerste zoowel als de laetste zag vooral de komst van Alba, over welken veldheer reeds duizende sprookjes en ook vele waerheden in omloop waren, met huivering te gemoet.

Den 26 april, twee dagen vóór de feestelyke intrede, waren

zestien vendelen Walen1 in Antwerpen gekomen. Zy stonden onder het kommando van Pieter Ernst van Mansfeld en dezes zoon, Karel, dien wy eenige maenden te voren als een vurige aenhanger der oppositie ontmoet hebben, en die zelfs in zynen yver zoo ver ging, dat hy den prins van Oranje voorsloeg, Egmond van kant te helpen, omdat deze een hinderpael voor de oogmerken zyner party was2. Deze troepen waren in slagorde de stad binnen gerukt, alsof de landvoogdes weinig of geen vertrouwen had in het peccavi dat Antwerpen, door den mond der gezanten, had uitgesproken en wat de stad nog meer ontstelde was de tegenwoordigheid in die bende van Spelleken, de zoo geduchte Roôroede,3 die eenige en

alvermogende regter, wiens yselyke en bliksemsnelle strafuitvoering de volksspreuk heeft achtergelaten sitôt pris, sitôt pendu1.

Het was ongeveer op den middag van den eerstgemelden dag, dat het lossen der roeren de komst van de landvoogdes aenkondigde. Een glinsterende troep paerdenvolk deed zich in de verte op; het waren vier benden ligte ruitery: die van Aremberg, Berlaimont, Bevoys en eindelyk eene bende ligte ruitery der hertogin zelve. By die eerewacht voegde zich een deel der Waelsche vendelen des graven van Mansfeld.

De trommel werd op dit oogenblik geroerd, de trompet schetterde hare krygshaftige toonen in het rond; het geschut werd by tusschenpoozen gelost, en Carolus verkondigde de blyde intrede uit den hoogen Onze-Lieve-Vrouwen-toren.

Mevrouw de hertogin zat in eene prachtige koets, door sneeuwwitte paerden gevoerd en wier dekkleêren van donkerroode stoffaedje door gouddraed omboord waren; op hunne koppen wiegden sierlyke pluimen. Livreijen in roode sloffe gekleed, leidden de paerden by de teugels. Een stoet edelen, onder welke men den graef van Egmond, den graef van Aerschot en de reeds hooger genoemden, altemael ridders van het Gulden Vlies, opmerkte, omringden het rytuig der

vorstin. Een aental koetsen, waerin de verdere hofhouding zich bevond, volgden de eerste. Voor en achter het rytuig der landvoogdes reed de ligte ruitery in eene blinkende wapenrusting, met zwarte stormhoeden en op welke zwarte pluimen golfden, alsmede de hertziers1 van Hare Hoogheid.

Een juichkreet, die uit de digt saêmgepakte menigte opsteeg heette de regentes welkom binnen Antwerpen's muren2. Echter waren er veel onder de menigte die al deze beweging koud en koel aenzagen, en in het diepste van het hart den haet verborgen, dien zy tegen de overheersching van den vreemdeling gevoelden. Het volk, dat zich meest altyd door den indruk van het oogenblik laet geleiden, juichte en jubelde; doch het vergat zyn Antwerpsch karakter niet. Het mengde tusschen de vivats niet zelden eene scherpe spotterny, zoo dat men inderdaed niet regt weten kon of zyn juichtoon wel opregt was. Zóó was het volk toen - zóó is het volk tegenwoordig.

Tusschen de menigte ontmoeten wy eensklaps eene oude kennis: Arend Bout stond tegen den stam van eenen boom geleund en weidde zyn scherp oog over al die pracht en

schittering. Met den eersten zonnegloed van het jaer had de jager zyne karakteristieke wolfskleeding, waerin wy hem drie maenden geleden, uitgedost zagen, verlaten en wy zien hem nu in de gewoone dragt van de toenmalige boeren der Kempen, zoodat hy de nieuwsgierigheid der omstanders door niets opwekte, ten ware het door zyne krachtige gestalte. Doch wie hield zich met een eenvoudigen boer bezig als eene hertogin, als een gansche stoet schoone edelvrouwen, ridders, paedjes en krygsknechten voorby togen!

Bout zag alles nauwkeurig na. Wy zouden ons hoofd verwed hebben, dat hy nadien elken vliesridder, die de landvoogdes vergezelde, had kunnen beschryven; dat hy de koetsen, de wimpels, de vanen, de vendelen ruitery had geteld; dat hy daerenboven beurtelings de gelaets-uitdrukking zoowel van de hertogin, van den graef van Egmond, als van het volk had nagegaen. Hy ving de kreten op, die rondom hem werden aengeheven; hy luisterde naer de ruwe spotternyen of naer de fyne kritieken welke de poorters elkander toebliezen.

Onder het vivat madame! toog de stoet de stad in. Elk venster was om zoo te zeggen eene groote lyst met familie-portretten; elk huis van onder tot boven eene estrade, waerop de nieuwsgierigen hadden plaets genomen. Aen de de noordzyde der Onze-Lieve-Vrouwe-kerk trad de hertogin

uit het rytuig; de stoet edelen en de andere hofhouding volgden haer voorbeeld en, omringd door hare ridders en muskettiers1, naderde zy te voet den tempel. Eene groep prachtig getooide kinderen was tusschen de soldaten doorgedrongen, en strooide de eerste lente-bloemen voor de voeten der regentes, welke alzoo over een tapyt van natuerlyke bloemen voorttrad.

Margaretha van Parma droeg een kleed van zware witte, met zilveren bloemen doorweven, zyde. Hetzelve sloot hoog aen den hals, alwaer het met een fyn geplooid kanten kraegje omzoomd werd. Het voorstuk van het lyf was met edelgesteenten bezaeid, even als de hemel in den heldersten zomernacht met millioenen starren. De gouden koord, die het midden omvatte, was van voren vastgestrikt en daelde tot op de voeten neêr, waer hare einden in twee gouden dopjes uitliepen. De mouwen van het kleedsel waren nauwsluitend en vervat in eene tweede doch zeer wyde mouw, van voren open en met hemelsblauwe zyde gevoerd; op drie verschillige plaetsen was die opening door agrafen vastgehecht. Uit het kraegje aen den pols kwam eene hand te voorschyn, die door witte handschoenen, aen dewelke twee gouden kwastjes bengelden, omsloten was. Op het hoofd had de hertogin eene

soort van zwarte zyden huik, welke halfweg over den met koesterend bontwerk prykenden sleepmantel neêrhing, die door paedjes werd opgehouden.

Margaretha van Parma bezat inderdaed al de majesteit eener gebiedster. Er was iets mannelyks in haer wezen, zonder dat dit nogtans den fynen omtrek van het vrouwelyke ten eenemale uitsloot, en tot het eerste droeg voorzeker het ligte hairdons by, dat men aen hare kin en bovenlip opmerkte1. Haer glimlach, vooral voor de lieve krullekopjes, die bloemen strooiden, was hoogst bevallig, innemend zelfs.

Aen de deur der kerk werd de regentes onthaeld door den choordeken Rutger van Taxis, aen het hoofd des kapittels en met veel plegtigheid naer het hooge choor geleid. Het was de eerste mael dat de landvoogdes, na de beeldstormery, deze kerk binnen trad en men zegt, dat de tranen haer over de wangen liepen, toen zy de verwoesting van den voorheen zoo prachtigen tempel zag.

Het orgel dreunde, en toen de hertogin op de haer voorbereidde plaets gezeten was, hief men statig het Te Deum aen ‘in nieuwen musicque2’ van meester Geert van Turnhout

‘sanckmeester der stadt ende kercken.’ Meester Geert was niet alleen de Rossini, maer ook de Rubini van zynen tyd, en wy rekenen het ons ter eere den gevierden man, te dezer gelegenheid, zoo niet een metalen dan toch een papieren standbeeld op te rigten1.

De musicus stond, niet verre van het hooge choor, tegen eenen pilaer; hy zag niets van al hetgeen er rondom hem gebeurde; hy hoorde niets dan zyn Te Deum, na hetwelk de fama zynen naem, even als dien der beroemdste meesters des tyds, tot in de verste landen zou verkondigen! Hy maekte gebaren met handen en voeten; hy knikte, schudde, sloeg met het hoofd; hy draeide de oogen van den grond naer het gewelf en van het gewelf weêr naer den vloer; hy mompelde nu eens presto, prestissimo, dan weêr staccato, resoluto, ofwel hy verhief de stem en zong mede. Wie hem zag en niet wist wie hy was, kon niet anders denken of meester Geert had, zoo als men zegt, eene quint weg en Bout, die hem van verre gadesloeg, dacht er ook zóó over; maer ernstig gesproken, meester Geert was een talentvol en

in het gewoone leven een vry kalm man, doch nu verkeerde hy, uit liefde voor de kunst en begoocheld door de eer welke hem te beurt viel, in eene onbeschryfelyke overspanning.

De zang hield op, de plegtigheid was ten einde. Mevrouw de landvoogdes verliet met haren stoet de kerk. Arend Bout stond nog altyd aen eenen der pilaren; hy liet het hof andermael langs hem heen trekken, doch ditmael om slechts met aendacht twee persoonen gade te slaen, welke deel maekten van den stoet: Martha van Baldrikum en don Velasquez, en als wy ons niet bedriegen, overtoog eene doodelyke bleekte het mannelyke gelaet van den Wolfjager by het zien van dit paer. Was don Velasquez, ofwel de schoone Martha de oorzaek van die ontsteltenis? Was het haet jegens den Spanjaerd, ofwel ontroerde het hem dat die jonge vrouw haren verloofde reeds voor eenen andere, en nog wel voor dien Spanjaerd, vergeten had?

Terwyl de stoet zich op weg begaf naer de prachtige St.-Michiels-abdy, waer de hertogin haer hof hield, zag de Wolfjager, den ‘sanckmeester’ zich als een knipmes voor de jonkvrouw van Baldrikum en don Velasquez plooijen, en men zag aen zynen glimlach dat hy de lofspraek, die zediglyk door de schoone Martha, over het nieuwe Te Deum gehouden werd, als een aengenamen wierook opsnoof.

Er heerschte eene ongeloofelyke drukte in de Klooster-

straet, alwaer de abdy, een wezenlyk paleis met grootsche gebouwen, tuinen en wandelparken, beelden en vischvyvers, gelegen was - een paleis, zeggen wy, dat eens de kroon spande over al de dergelyke gebouwen in Nederland, en gewis wel waerdig was om vorsten in zyn midden te ontvangen1. De poort der abdy stond open, en was door eene wacht hertziers en ligte ruitery bezet; ridders en ruiters reden de poort in en uit; de zware koetsen verdwenen onder de poort en zuilengangen om de abdy te naderen, of keerden er van terug. Daer binnen was er eene mengeling van vrolyke paedjes en statige magistraten, lagchende jonkvrouwen en styve matroonen, losse edellieden en ingetogene abdyheeren.

Het was daer, zeiden wy, in het zoo geheeten Prinsenhof2 dat mevrouw de landvoogdes haren intrek had genomen.

Men begrypt ligtelyk dat Arend Bout zich onder de nieuwsgierige volksmenigte bevond, welke op eenigen afstand van de poort de minste beweging binnen de abdy trachtte gade te slaen; men begrypt ook dat hy een dergenen was

die altyd terugkwamen, hoe dikwyls de soms baldadige soldaten deze nieuwsgierige groepen ook uiteen dreven. De Wolfjager scheen echter een bepaeld voornemen te hebben, want anders hadde hy na zyne nieuwsgierigheid te hebben bevredigd, zynen weg voortgezet, aengezien hy beladen was met eenige keurig bereidde wolfshuiden en een zwart houten kastje, waerin hy eenige der wonder-voortbrengsels van moeder Aecht geborgen had.

Bout ventte inderdaed zyne waren in het volkryke Antwerpen rond, en zyne koopmanschap werd gewoonlyk door eene goede opbrengst gezegend. Eene poos te voren hebben wy hem aen het huis van den edelen Joès van Baldrikum gezien, en ongetwyfeld moest de persoon dien hy dáér zocht, zich op dat oogenblik in het Prinsenhof bevinden.

Dat was ook zoo.

Bout wanhoopte sedert eenige oogenblikken zyn voornemen te kunnen uitvoeren, toen hy eensklaps de musicus, meester Geert van Turnhout, de poort van St. Michiels-abdy zag verlaten. De kunstenaer droeg het hoofd fier in de hoogte, stapte door de wachten heen, als ware hy de koning zelve geweest.

‘Meester ut re mi!’ riepen eenige straetjongens. De muziekant wendde gebelgd het hoofd om. Hoe, men durfde hem bespotten - hem, wiens muziekstuk de eer had ver-

worven, voor mevrouw Margaretha van Parma en Plaisantië en geheel hare hofhouding te worden gespeeld; hem, die door gansch den Nederlandschen en Spaenschen adel was bewierookt en door mevrouw de hertogin zelve met zoo menig vleijend woord was aengemoedigd geworden!

Meester Geert was op het punt van prestissimo in gramschap te schieten, toen hy plotselings Arend Bout, met ontblooten hoofde voor zich staen zag.

‘Hoogedele heer!’ zeide de jager.

Die titel vleide de ydelheid van den muziekant. Hy trok dan ook zyn gezigt in eene statige plooi, zette de borst vooruit, stak den spitsen neus in de hoogte en de oogen half toegeknepen, zag hy op den ellendigen boer neêr, die hem gewis eene gunst, eene voorspraek, eene genade te vragen had.

Bout hervatte aerzelend:

‘Gy zyt meester Geert van Turnhout, de voorname.....’

De voorname..... dat klonk andermael vleijend in de ooren des kunstenaers.

‘Ja, die ben ik, en wie zyt gy?’

‘Een arme Kempenaer, hoogedele heer, die, schoon onbekend, eene kleine gunst van u zou willen verzoeken.’

Meester Geert nam den jager op van het hoofd tot de voeten.

‘Na uw schoon Te Deum.....’ zeide Bout andermael.

‘Schoon, ja, majestuoso, gracioso, niet waer? Hoe presto die aenvang! Hoe largo dat middenstuk!’ - en vergetende tot wien hy sprak, ging de musicus opgewonden voort - ‘hebt gy dat mineur gehoord, die la bewonderd, die mi hooren galmen, dat goddelyk ensemble gaè geslagen!’

Begeesterd en alleen met zyn muziekstuk bekommerd, begon meester Geert zyn geliefkoosd largo te neuriën en wilde zynen weg voortzetten.

‘Hoogedele heer?’ hervatte Bout.

‘O ja, ik had u vergeten; presto, wat wilt gy?.... Zangen, missen?’

‘Neen, neen! hoogedele heer.’

‘Magnificats, requiems?’

‘Neen!’

‘Motetten, met of zonder speeltuigen?....’

‘Neen, neen!’ onderbrak Bout op ongeduldigen toon den muziekant, die eene tong als een' ratel had. ‘Ik heb u zien spreken, hoogedele heer, met de jonkvrouw Martha.....’

‘Martha van Baldrikum! Mezzo forte, kerel! De schoone Martha, de beste myner leerlingen! Eene stem als die van eenen engel.....’

‘Zoudt gy haer iets willen ter hand stellen? Zy is daer, in het Prinsenhof.....’

‘Dolce, dolce! spreek.’

‘Iets wat ik dezen middag, by het uitgaen der kerk, toevallig vond.’

‘Geef, geef!’ ging meester Geert driftig voort.

‘Dit kleine gouden kruis.’

‘Attaca subitto! Geef, ik zal haer zeggen.....’

‘Zeg maer liever niets, meester Geert.’

Doch de musicus, zonder naer die woorden te luisteren, begon eene deklamatie te houden, doorspekt met eene gansche litanie muziekale woorden, om den trek van eerlykheid diens armen Kempenaers naer behooren af te schilderen. Toen hy gedaen had stak hy driftig de hand in zyne geldtesch en zeide:

‘Ziedaer eenen roosen nobel1.’

Alvorens het geld voor den dag te brengen, bedacht hy zich echter:

‘Neen’ zeide hy plotseling, ‘ik zal eenen magnificat voor u maken’ - en eene melodie neuriënde keerde meester Geert zich om, gelukkig van de schoone Martha, welke zich inderdaed in het Prinsenhof bevond, te kunnen benaderen en

een voorwerp ter hand stellen, welks verlies zy zonder twyfel betreurde. Bout oogde den muziekant achterna; de nederigheid, welke hy eene poos aen den dag had gelegd, verdween en terwyl een sarcastische lach om zyne lippen zweefde, mompelde hy:

‘Hy is stapelgek, die meester Geert..... Overigens, wat scheelt het my, de jonkvrouw zal toch verwittigd zyn en weten dat ik hier ben.’

Toen meester Geert de dochter van Joès van Baldrikum, in eene der zalen van het Prinsenhof ontmoette, en onder eenen vloed woorden haer den hem toevertrouwden schat overhandigde, overtoog eene doodelyke bleekte haer aengezigt. Zy nam het haer aengeboden voorwerp, met bevende vingers, aen en antwoordde in den beginne niet op de bezorgde vragen, welke haer vader of don Velasquez haer toerigtten. Eindelyk werd zy meesteres over het gevoel dat haer bestormde, en met een gedwongen lachje dankte zy den dienstwilligen Geert: het kruis, zeide zy, was eene herinnering aen hare moeder, en zy was gelukkig weêr in bezit van dat dierbaer voorwerp te zyn.

Eene korte poos nadien vond Martha gelegenheid, in het voorbygaen meester Geert eenige woorden toe te fluisteren, die de muziekant gracioso met eenen glimlach en eene diepe buiging beantwoordde. Het moest een verzoek

zyn, waeraen Geert gelukkig was te voldoen, want men zag hem het Prinsenhof verlaten, de poort uittreden en toen hy den Wolfjager gewaer werd, kwam hy naer hem toe en zeide:

‘Ik heb u allegro by de beminnelyke jonkvrouw aenbevolen; zy wil u zelve eene schitterende belooning geven, en wacht u dezen avond in het huis van Joès van Baldrikum.’

Geert van Turnhout, fier over de verleende bescherming, luisterde niet naer de dankbetuigingen van Arend; hy trad door de menigte, en als hy by toeval zynen naem achter zich hoorde fluisteren, of een half woord over zyn Te Deum meende te hooren, stak de kunstenaer des te fierder het hoofd in de hoogte. Bout zag hem andermael achterna.

‘'t Is gelyk’ mompelde hy; ‘het hart zit hem toch op de regte plaets. Dezen avond? Ik weet reeds van over maenden op welke plaets ik my moet bevinden.’

De Wolfjager scheen te vreden over den uitslag; hy dacht niet meer aen het verkoopen zyner waren. Een oogenblik nadien ontmoeten wy hem niet verre van den oever der Schelde, waer hy de schippers-taveerne den blinden Valk binnen treedt - eene taveerne, waer de Walen van Mansfeld tuischten en dronken met de schippers, reizende kooplieden en ander volkje. Dat was daer het Prinsenhof

van Arend Bout! De jager gaf zyne wolfsvellen in bewaring aen den hospes, en zich in een hoekje neêrzettende, laefde hy zynen dorst met eenen dronk vaderlandsch bier, zonder schynbaer acht te geven op de woelige Walen van graef Karel, die de kroeg vervulden.

By de schemering verliet Bout de taveerne, rigtte zich naer het Kipdorp, en sloop welhaest in deze straet eene enge steeg in. Na behoedzaem gezien te hebben of niemand hem bespiedde, klopte hy driemael op eene met nagelkoppen bezette deur en boven dewelke nog een gebroken wapenschild, in steen uitgehouwen, zigtbaer was. Overigens, men zag by den eersten oogslag, zoowel aen den grond als aen het spinneweb, hetwelk aen dezelve gehecht was, dat die deur zelden geopend werd. De koopman - want Bout droeg zyne kas met wonder-medicamenten op den rug - groette den ouden dienstknecht. Deze laetste nam den Kempenaer van het hoofd tot de voeten op, mompelde eenige onverstaenbare woorden, en het bleek dat hy van de komst des jagers onderrigt was.

‘Gy heet toch wel.....’ ving hy echter aen, als tot verzekering zyner veronderstelling.

‘Arend Bout’ was het antwoord.

De deur werd gesloten en de Wolfjager volgde den grysaerd, die langzaem en sukkelende eenen slingertrap opklou-

terde. Na een aental trappen te zyn opgeklommen, kraste de sleutel in een slot en na eene zware gordyn te hebben opgeligt, deed de knecht Arend Bout in eene verlichte kamer treden. By den eersten oogslag, zou men het bidvertrek van de familie van Baldrikum herkend hebben.

Er heerschte inderdaed pracht in die kleine kamer: de muren waren met eikenhouten panneelen bedekt en deze laetste, in gothischen styl, met keurig beeld- en snywerk versierd. Hier en daer, op die eentoonige en zelfs donkere wanden, schitterden, tusschen het beeldwerk in, de kleurryke wapens van de adellyke familie. Het gewelf was met schilderingen bemaeld, en toen Bout de oogen opsloeg, meende hy inderdaed dat een groote, schoone engel, die den draed van de bidlamp in het plafon vasthield; hem regt als een pyl op het hoofd zou gevlogen zyn. Onder die bidlamp stond eene knielbank en vóór deze laetste, tegen den muer, een groot Christus-beeld, hetwelk gewis door eene yverige hand en een naïf hart, met de eerste bloemen der lente was versierd geworden. Er heerschte eene zalige rust in dit vertrek, en zelfs niet het minste gedruisch klonk tot in hetzelve door.

Behoedzaem werd er eene deur, welke in den eikenhouten wand verborgen was, geopend en Martha van Baldrikum, vergezeld door den ouden dienstknecht, die Arend Bout had binnen gelaten, trad binnen. De jonkvrouw was bleek en

diep ontsteld toen zy den jager bemerkte; zy hield de regterhand tegen haer hart gedrukt, als wilde zy de onstuimige klopping van hetzelve doen bedaren. Aen de knielbank gekomen, hield zy stil en leunde op dezelve. Wat den knecht aengaet, deze zette zich in een afgezonderd hoekje van het vertrek neêr, en bekommerde zich niet meer om hetgeen er in zyne tegenwoordigheid gebeurde.

‘Ik dank u’ zeide de jonkvrouw zacht, zich tot den Wolfjager wendende; ‘gy hebt uwe zending, ik geloof het, trouw volbragt. De aenbeveling, welke graef Karel van Mansfeld u gaf, om den heer Nicolaï Cuyli te geleiden, scheen my niet voldoende; ik heb, door u eene som geld te beloven, aen dien edelman meer dan eenen gids, ik heb hem eenen beschermer willen geven.....’

‘Dien hy eigenlyk niet noodig had’ liet Bout er op volgen.

‘Dat geloof ik’ zeide Martha, met eenen byna onmerkbaren glimlach. ‘Ik reikte u het gouden kruis over “ging zy voort” welks teruggave het teeken der verwittiging zyn zou, en gaf u die inlichtingen, welke noodig waren om my te benaderen. Gy komt dus nu de beloofde geldsom invorderen, en ik voeg er myn hartelyken dank by. Doch sta my toe u eerst eene vraeg te doen: weet de heer Cuyli dat ik belang in hem stelde?’

‘Gy hadt my verboden hem dit kenbaer te maken, en ik hield woord.’

‘Dus is hy onbewust van de overeenkomst, welke er tusschen u en my bestond?....’

‘Ten eenemale.’

Een deels weêrhouden zucht steeg uit den benauwden boezem der maegd op.

‘Het is wel’ hervatte Martha. ‘Hy mag ook niets van dit alles weten, niets - verstaet gy my?....’

Een oogenblik liet zy het hoofd naer de borst zakken, en toen zy het gelaet weêr ophief, blonken er twee tranen in hare schoone oogen.

‘Waer bevindt zich de heer Cuyli op dit oogenblik?’

‘In het godshuis van Postel.’

‘Heeft hy ooit.....’ en de jonkvrouw aerzelde; ‘sprak hy ooit van Antwerpen, van zyne vrienden, van.....’

‘Ik geloof het wel. De edele heer heeft niemand vergeten. Over eenige dagen ontmoette ik hem, te paerd ronddwalende, in de groote dreef van het klooster; hy sprak my onder andere over u.’

Er tintelde iets zaligs in de gelaets-uitdrukking van Martha, dat zy niet dan met moeite bedwong. Dat gevoel was echter slechts een onbeduidend oogenblik zigtbaer geweest; het werd door eene zekere gebelgdheid vervangen,

ons zoo eigen, als menschen, die wy ter nauwernood kennen, plotseling tot in onze innigste geheimen doordringen. En echter was dat laetste gevoel by Martha, op dat oogenblik, niet natuerlyk: zy wilde zoo gaerne iets naders over den jongeling hooren, in wien zy nog altyd belang scheen te stellen.

Het gelaet van het meisje nam eene strenge plooi aen, en droogweg zeide zy:

‘Heer Cuyli heeft ongelyk zich om my te bekommeren.’

De Wolfjager liet zich echter door die woorden niet afschrikken; hy scheen besloten te hebben, gebruik te zullen maken van zyne tegenwoordigheid by de dochter van heer Joès, om den twyfel die hem beheerschte te doen verdwynen. Men moest juist geen fyn opmerker zyn om te zien, dat, niettegenstaende de hooger gemelde woorden, Martha het gesprek wilde doorzetten. Stoutmoedig en als van den goeden uitslag zyner onderneming verzekerd, antwoordde de jager op het gezegde van het meisje:

‘Ja, omdat gy de bruid zult zyn van don Velasquez.’

Martha van Baldrikum bloosde; maer het was geen rood der schaemte, maer wel dat der verontwaerdiging, hetwelk haer lief aengezigt kleurde. Een weinig vinnig liet zy er dan ook op volgen:

‘Wie zegt dat?’

‘Dezen morgen, toen gy de kerk verliet met dien Spaenschen edelman, fluisterden de omstanders elkander dat nieuws in het oor.’

‘En welk gevolg trekt gy daer uit, opzigtens den heer Cuyli?’ hervatte Martha, als wilde zy andermael eene pooging doen om den indringer af te wyzen.

‘By mynen patroon, jonkvrouw; gy hebt geenen gids, geenen beschermer, gy hebt aen den heer Cuyl eenen vriend gegeven - want ik ben zyn vriend, verstaet ge dat, jonkvrouw, en wat zegt men al niet aen eenen vriend?’

‘Indien gy zyn vriend zyt, zult gy my kunnen zeggen, of de heer Nicolaï Cuyli welhaest hoopt naer de hofstad terug te keeren?’

‘Minder dan ooit: het oogenblik van eene beslissing is nog niet gekomen. Of weten de Nederlanden reeds wat het Spaensche ei zal uitbroeijen? Men zegt, dat het.....’

‘Stilte!’ en Martha plaetste waerschuwend den wysvinger voor de lippen, ten teeken dat Bout zwygen zou.

De jonkvrouw zag den Wolfjager strak aen en het bleek haer reeds duidelyk genoeg, dat hy geen gewoone boer en der vryheid met hart en ziel toegedaen was. De aenbeveling die Karel van Mansfeld haer, in de dagen dat deze edelman zoo yverig Geus- als hy nu Spaenschgezind was, over Bout had gegeven, bevestigde dit denkbeeld. Niettemin boezemde

Arend haer vertrouwen in: zy scheen geneigd te zyn eene openhartige samenspraek met den vriend van haren vroegeren zielsvriend te willen aengaen; doch eene magt sterker dan hare nieuwsgierigheid beheerschte haer nog altyd, en alsof zy plotseling het gesprek wilde afbreken, haelde zy een aental geldstukken uit hare tesch te voorschyn. Toen zy deze echter den jager toestak, schudde hy het hoofd.

‘Waerom weigert gy?’ vroeg Martha zacht.

‘Ik ben reeds genoeg beloond.’

‘Door wie?’

‘Door het goed en edel hart van Cuyl. Het was ook niet daervoor dat ik gekomen ben. Wilt gy my echter iets geven voor hetgeen ik gedaen heb, jonkvrouw?

‘Voorzeker.’

‘Geef my dan die kleine rozette, welke gy op de borst draegt.’

‘Die rozette? Waertoe zou dat voorwerp, zonder waerde, u dienen.’

‘Het is niet voor my, jonkvrouw.’

‘En voor wie dan zou het moeten wezen?.... Voor de som welke ik u schuldig ben, kunt gy wel eene halve wagenvracht van zulke rozetten koopen’ voegde het meisje er fyn glimlagchend by.

‘Neen’ hervatte de jager ook glimlagchend ‘het is

juist die rozette welke ik zou willen meêdragen. Luister: toen ik den heer Cuyl ontmoette.....’

Het meisje bloosde en boog het hoofd. De jager hield eenen stond op en hervatte:

‘Toen ik den heer Cuyl ontmoette, zeide hy my onder ander: ‘Gy zult my zeggen, Bout, dat ik kinderachtig ben; maer ik zou zoo gaerne een aendenken, hoe nietig ook, van jonkvrouw Martha bezitten.’

Het meisje verborg hare oogen achter de handen; zy aerzelde.

‘Ik kan, ik mag niet, Bout!’ zeide zy ten laetste en wendde het hoofd om, gewis om hare ontroering te verbergen. Na eene poos ging zy voort. ‘Neem dit geld Bout, en wees gelukkig!’

‘Ik weiger.’

‘Zyt gy dan ryk, Bout?’

‘In 't geheel niet.’

‘Waerom weigert gy dan de verdiende som?’

‘Drommels!’ zeide de jager eenigzins ongeduldig, ‘omdat ik gaerne op eene andere wyze zou beloond worden.’

Martha liet zich in den leuningstoel, die achter haer stond, neêrzakken en haer voorhoofd in den palm der linkerhand rusten. Herhaelde keeren, in gedachten verzonken, hadden de

vingeren der regter rond het gevraegde voorwerp gespeeld, doch iederen keer vielen zy magteloos terug. Bout volgde stilzwygend al hare bewegingen. Na eenige oogenblikken ligtte zy het hoofd op, zuchtte diep en, alsof zy eene andere wending aen het gesprek wilde geven, zeide zy:

‘Gy zyt geen vriend van Spanje, Bout, niet waer?’

‘Voorwaer, ik heb er geene reden toe. Ik zag dat anderen Spanje uit een staetkundig of godsdienstig oogpunt haetten: daervan begreep ik vroeger niets.’

‘En nu dan?’

‘Nu begryp ik ook min of meer, dat de vreemdeling op dezen grond, ons voor de toekomst geen geluk kan aenbrengen.’

‘Ik begryp door welken invloed uwe denkwyze veranderd is. Waerom haettet gy de Spanjaerden vroeger?’

‘Omdat zy my ongelukkig gemaekt hebben’ zeide Bout op vasten toon.

‘Allen?’

‘Neen, een enkele; maer ik vermengde ze allen in mynen haet, omdat ik ze allen met dezelfde schelmeryen bezield dacht.’

‘Gy waert niet regtvaerdig.’

‘Wat wilt gy, jonkvrouw; misschien had ik ongelyk. Doch als gy wilt zal ik u myne geschiedenis verhalen, en

nadien zult gy my misschien de rozette geven, welke gy my nu weigert.’

‘H[oe] kan deze gift met uwe geschiedenis in betrekking staen?’

‘Wie weet!’

‘Welnu, ik luister;’ en Martha verzocht den jager zich neêr te zetten.

Bout trok een tweeden zetel wat naderby, zette zich en vertelde de geschiedenis, welke wy hem reeds op den weg van Turnhout aen den edelman Cuyl hoorden verhalen; doch hy eindigde niet zoo plotseling als destyds, en ging in dezer voege voort:

‘Ik trad dan in dienst van de edele koningin - God hebbe hare lieve ziel! Ik verzorgde de valken, de fazanten, de zwanen; ik reinigde de jagtgereedschappen, sleep de jagtmessen, paste de honden der genadige vrouwe op, en als deze op jagt ging, en ik myne ongeduldige en blaffende brakken aen de lederen riemen geleidde, was ik gelukkiger dan een kapitein, die over een gansch vendel het bevel voert.

Trouw diende ik myne meesteres en ik was fier op myn jagerskleed en op het kleurryke wapen der koningin, hetwelk my op de borst geborduerd was. Koningin Maria was in myn oog eene godheid, en ik zou op een enkelen wenk, op één woord, myn bloed voor haer ten offer gebragt hebben.

Myn oude vader was des te gelukkiger als hy my zag, omdat de Turnhoutsche straetjongens my het schoone kleed en de groene veder, die op myne jagtmuts wiegelde [o]penlyk benydden.

Zoo werd ik zeventien jaren oud. Gy moogt het gelooven of niet, jonkvrouw, maer ik was een flinke jager, en het zou my niet veel moeite gekost hebben, om een aental deernen het hoofd op hol te brengen. Boven alle die ik had kunnen vangen, zoo gemakkelyk als eenen vogel aen de teer-roede, was er eene aen welke ik de voorkeur gaf. Ze was arm, dat is waer; maer ze beviel my en ik raedpleegde het hart en niet de beurs.’

De jonkvrouw glimlachte welwillend.

‘Als de hofstoet des morgens ter koninginne-hoef op jagt toog, ofwel ter kerke ging, ofwel eene wandeling in de Vryheid deed, ontmoette hy iedermael, aen de poort des kasteels, een jong meisje dat daer bloemen te koop aenbood. Arm was zy in kleeding, dat is zeker, maer in schoonheid won zy het van vele der edelvrouwen. Zy vlocht op eene kunstige wyze kransen, en maekte bloemtuilen, zoo als eene groote dame het niet kon.

De koningin gaf eens, ter kerk gaende, het voorbeeld om by de bloemverkoopster stil te houden; zy kocht en betaelde ruimschoots eenen bloemtuil. De hofdames volgden; de jonkers

beyverden zich welhaest vooruit te snellen, de bloemen te koopen en ze der edelvrouwen aen te bieden, en Dora - zy heette Dora - keerde telkenmale met eenige zilverstukken by hare moeder terug. Het koopen der bloemen werd zoodanig de mode, dat de edele koningin, zelfs als zy ter jagt ging, de teugels introk en hare hakenei by het arme meisje deed stilhouden.

Eens togen wy weêr ter jagt: een der ruiters was, by het verlaten der poort, zyn paerd niet meester; het steigerde en de kleine bloemverkoopster viel, hoe ik weet het niet, ter aerde. Nooit heb ik le koningin meer bezorgdheid aen den dag zien leggen dan op dat oogenblik. Toen wy het meisje oprigtten, was zy zoo bleek als eene doode; doch zy was niet gewond. De vryvrouwe gelastte my Dora naer hare wooning te geleiden, haer te verzorgen en te beschermen.

Zie, jonkvrouw, nooit ben ik gelukkiger geweest dan op dat oogenblik! Dora steunde vertrouwelyk op mynen arm; zy dankte my voor myne goedheid, [z]y zegende de edele weldoenster - en van toen af had myn hart zyne keuze. Hare wooning was armoedig; zy leefde met hare moeder, eene booze en gierige vrouw, welke de arme Dora meer slagen dan eten gaf, indien zy des avonds geen geld genoeg aenbragt, of niet genoeg met kantwerken verdiende.

Het medelyden, dat die toestand in myn hart opwekte,

vergrootte de liefde en voortaen, als my eenige uren uitspanning overbleven, ging ik niet meer naer het vaderlyke huis, maer wel naer Dora's wooning. Ik hielp het meisje de bloemen plukken, welke zy aen het hof kwam te koop bieden; ik bragt haer lekkernyen welke my in het kasteel ten deel vielen, en ik beken dat ik, om den wille der liefde, soms wel eens tot myne oude stroop-gewoonte terugkeerde, en er nu een fazant, dan een konyn, ofwel eene patrys in myne netten viel. Men waegt veel, als men een meisje gaerne ziet, jonkvrouw!’ voegde Bout er met eenen glimlach by.

‘Ik heb u gezeid dat my een kleine Spanjaerd, ter jagt zynde, onder de hoeven van zyn paerd deed vertrappelen en my daerenboven de ryzweep over het aengezigt sloeg: - de knaep was geruimen tyd afwezig geweest en keerde als jongeling in den hofstoet terug. Hy veinsde den gemeenen jongen niet meer te kennen; maer de oogslag dien hy op Dora wierp, toen hy des morgens met de vryvrouwe ter misse ging, had den brandenden minne-nyd in myn gemoed doen ontvlammen. De herinnering aen den hoef zyns paerds, aen zyne snydende zweep, aen zyn honend gelach werd plotseling levendig in my, en ik droeg dien ellendigen Spanjaerd eenen gloeijenden haet toe, die slechts beteugeld werd, omdat ik eens der koningin beloofd had alle gedachte van wraek, tegen hem, uit de ziel te verbannen.

Myn hart had zich niet bedrogen: die jongeling was door Dora's schoonheid betooverd, en hy wist maer al te spoedig den weg naer de wooning der lieve kantwerkster, won de oude door den klank van het geld - maer trachtte te vergeefs het hart van het meisje door datzelfde middel tot zich te doen keeren. En echter, Dora scheen my toe niet meer te zyn wat zy vroeger voor my was. De geest des kwaeds, welke gedurig sprak van schoone kleêren en rykdommen, was er in gelukt eene worsteling in haer hart te doen ontstaen; zy wankelde, maer viel gelukkig niet.

Eens trad ik onverwachts de wooning van Dora binnen; het meisje stond aen het venster en beschouwde, met eenen glimlach om de lippen, een met glinsterende steenen omzet medaillon, aen 't welk een rood zyden lint gehecht was. Naest haer, en met het hoofd byna vertrouwelyk op den schouder geleund, stond de gehaette Spanjaerd. De prior van Corsendonck1 toonde my eens, op eene schildery, den duivel - God zegene ons! - die bezig was met moeder Eva te verleiden: welnu, zulk gezigt trok op dat oogenblik de schouwveger2.

Bulderend van woede schoot ik toe, rukte het medaillon

uit Dora's hand en slingerde het in 't vlammende vuer. De edelman herkende, aen myne kleeding, een der jagers van de vrouwe en gebelgd over de stoutheid van zulken livreislaef, greep hy naer zyn rapier. Ik was een kind des doods geweest, hadde Dora zynen arm niet weêrhouden. Ongelukkig struikelde ik en de woesteling prentte my met een helschen lach, den hak van zyn schoeisel op het aengezigt. Dat was de tweede mael, dat hy my zoo eerloos behandelde. Ik vloog op en striemde hem met myne hondenzweep over het aengezigt, dat het bloed er uit zypelde.

Ik lachte op myne beurt; maer ik lachte niet meer toen ik een uer nadien achter de traliën zat en nog veel minder toen my de schoutet van arbitrale correctie - en de hemel weet! van wat al dingen sprak1. Ik rukte my de hairen uit het hoofd; ik rolde door den ziltigen kerker; ik schudde de deur der gevangenis in hare hengsels - doch alles te vergeefs. Des avonds, toen ik meer bedaerd voor de traliën van myn hok lag en aen den hemel de heldere starren trachtte te tellen, hoorde ik niet verre van my eene stem, welke my moed in het hart

sprak: het was die van Dora. Het scheen my toe dat die stem my uit den hemel toeklonk, en bedaerder legde ik my op het stroo, dat my tot slaepplaets diende, neder. Ik droomde van Dora, welke ik myne legersteê met bloemen meende te zien tooijen.

Dora wachtte den dag nadien de edele vorstin aen de kerkdeur te Vosselaer af, wierp zich op de kniën, bekende onze liefde, bad om vergiffenis - en - ja, jonkvrouw, de koningin was voor my een engel van goedheid! - zy rigtte het arme meisje op en beloofde haer my te gedenken.

Ik werd inderdaed vrygelaten, omdat het bewezen werd, dat de edelman my reeds voor den tweeden keer mishandelde; maer ook ik had in de vrouwe eene magtige voorspreekster; zy berispte den edelman zeer streng, die, om zynen drift te voldoen, zynen naem vergeet en het ongeluk in eene arme familie brengt. Na eene stellige belofte van beterschap, en na vooral eene soort van verontschuldiging voor mynen vyand gemompeld te hebben, keerde ik in dienst van het kasteel terug - en weinige weken nadien werd het bloemenmeisje, op den wil der koningin, myne echtgenoote.

De Spanjaerd had de Vryheid verlaten: er verliepen verscheidene zomers eer hy op het kasteel terug kwam. Slechts toen in 1556 de koningin voor het laetst hare domeinen kwam bezoeken, verscheen hy er insgelyks weder, doch gewis

nog meer bedorven dan vroeger. Hy was een dronkaerd, een tuischer, een ellendige, een liederlyk edelman geworden, die van geenen zyner gezellen bemind of geacht werd: een valschaerd, die zich gruwelyk en in het geheim wreekte.’

De Wolfjager zweeg een oogenblik.

‘Ha, jonkvrouw’ ging Bout op smartelyken toon voort ‘ik heb de droevige bewyzen van die wraek ondervonden. De rust heerschte in onzen huiskring. Een lief meisje van omtrent zes jaren was onze hoop. Dora was drie-en-twintig jaren oud: zy was nog schoon, zoo zy zelfs niet schooner was geworden. Welnu, die Spanjaerd had haer niet vergeten, of beter gezeid de zucht naer wraek deed hem zich onzer herinneren. Hy heeft baldadig ons huiselyk geluk vernietigd, om het nooit meer te zien opgebouwd worden. God moge het vergeven, dat hy zich op weerloozen wreekte, toen hy zag dat hy voor de mannelyke vuist zou hebben moeten bezwyken.....

Onze Bela was ziek geworden. Terwyl ik over dag in de bosschen dwaelde, verzorgde Dora, met eene voorbeeldige liefde, de kleine lyderes. De ziekte was een oogenblik dreigend geweest, doch zy keerde, en ik kuste dankbaer Dora's handen, die ons kind zoo goed gekoesterd hadden.

Als ik des avonds in myne wooning trad, vond ik niettemin meer dan eens myne vrouw met dikgeweende oogen

by het bedje van ons kind zitten. Het was de onrust over de ziekte van ons dochtertje niet meer, welke haer kon doen weenen; want ik dacht dat het gevaer geweken was. Ik maekte duizenderlei gissingen, doch alles was te vergeefs. De verschrikkelyke waerheid bleef eenigen tyd voor my verborgen, tot nadat de hofhouding de Vryheid reeds verlaten had.

Kleine Bela was echter tegen myne verwachting zieker en lydender geworden, en toen ik haer eens op myne kniën wilde sussen en zoet met haer spreken, zag zy my starlings aen, antwoordde niet op myne vragen, sprak alles wild dooreen, lachte en weende te gelyk en stiet my ten laetste met hare handjes van zich af, alsof ik haer afschrik inboezemde. Het arme kind had aenvallen van ylhoofdigheid, en als het by zyne zinnen was, klaegde het zoo bitter, dat het de moeder deed weenen.’

Bout hield een oogenblik op: de herinnering aen zyne familie-ongelukken verstikte hem; in Martha's oogen blonken tranen van medelyden. Eindelyk hervatte hy:

‘Bela's lyden trof myne vrouw zoo diep, dat de ongelukkige ziek werd en wegsmolt als sneeuw voor de zon. Ik zat aen een dubbel ziekbed gekluisterd. Dikwyls weende de zieke en smeekte my haer kind te mogen kussen, my ten laetste eens vergiffenis vragende voor het kwaed dat zy onwetend ons arm kind had aengedaen.

Eene yselyke gedachte joeg my, by het hooren dier woorden, door het hoofd. Ik wilde myne vrouw ondervragen, en zy verborg het aengezigt met de twee handen.

“Dora” riep ik uit “wat let ons kind? Spreek, ik bid er u om.”

“Bout” antwoordde zy “ik voel dat ik sterven zal. Men liegt niet in het aenschyn van den dood, en op dat Christus-beeld zy het gezeid, ik ben altyd trouw aen mynen pligt gebleven,”

“Wat wilt gy zeggen?” hervatte ik, terwyl een verschrikkelyk vermoeden my door het hart ging.

En Dora vertelde my dat hy, de Spanjaerd, tydens myne afwezigheid, weêr in onze wooning was verschenen; dat hy haer vergiffenis had gevraegd, over hetgeen er vroeger gebeurd was, en, om te doen zien dat hy geenen haet droeg, ons kind door den geneesheer des kasteels zou doen verzorgen. Dat gebeurde inderdaed, en Dora, uit vrees dat ik my tegen de tusschenkomst van den Spanjaerd zou verzet hebben, verzweeg my het geluk dat ons kind te beurt viel. De slang had het gevoelige moederhart weten te verteederen!

Myne Dora geloofde hem en hy hernieuwde soms zyne bezoeken. Eens echter sprak hy haer van het verledene, toen zy nog jong meisje was, en deed dit zóódanig dat het der arme vrouw eene huivering over de ledematen joeg. Zy begreep

dat hy niets, hoegenaemd niets vergeten had en verklaerde hem, dat zy my met alles zou bekend maken.

“Doe dat” had de Spanjaerd gezeid; “maer ik heb nu het middel by de hand, om hem op de pynbank te brengen.”

Dora zweeg; maer zy haette den man, dien zy, misleid door zyne schoone woorden, een oogenblik in haer vertrouwen had toegelaten. Is het te verwonderen dat eene moeder, aen welke men de genezing van haer kind voorspiegelt, ligtgeloovig is?... Nog eens, en dit was de laetste mael, kwam de Spanjaerd terug en bragt, zoo hy zeide, namens den medecynmeester, een geneesmiddel voor ons kind.

“Geef het uw dochtertje” zeide hy tot Dora “het is het leven dat gy uw kind in de aderen giet.”

Het leven..... Helaes! van dat oogenblik begon ons arm kind te lyden, het werd zieker en zieker, het ylde in zyne koortsen. Ha, jonkvrouw, hy had door de hand der moeder, ons kind ongelukkig gemaekt; hy pynigde die moeder by het zien lyden van haer kind; hy wreekte zich op den vader, die het hoofd tegen hem had durven verheffen. De drank, welke hy had aengebragt, bevatte een langzaem werkend vergif.....’

Het afgryzen deed zich op Martha's gelaet zien, terwyl er tranen over de mannelyke wangen van Arend Bout stroomden.

‘En uwe vrouw?’ vroeg de gevoelige Martha.

‘Zy stierf, zoo als zy het my voorspeld had. Zy had,

alvorens te sterven haer wegkwynend kind, weenend gekust, vergiffenis vragende aen my en aen het arme schepseltje, dat zy zich aen dien valschaerd had toevertrouwd. God was echter nog goed voor my; door wonderkruiden en misschien wel door de voorspraek myner Dora in den Hemel, bleef myn kind in leven. Na jaren gekwynd te hebben werd Bela gezond van ligchaem, doch zy is thans zinneloos en ik schryf die verstandsverbystering toe aen den duivelsdrank, die Bela elf jaren geleden genomen heeft..... En gy zoudt verwonderd zyn’ ging Bout voort, terwyl hy zich oprigtte ‘als ik den Spanjaerd haet.....’

‘Maer is het geen spel uwer verbeelding?’ hervatte Martha. ‘Beschuldigt gy dien man niet onregtvaerdig? Bout, wat gy my verhaelt is zoo verschrikkelyk, zoo monsterachtig, dat ik aen het bestaen van zulke ontaerde wezens niet gelooven kan.’

‘En de woorden dan, die myne arme Dora op haer sterfbed uitsprak?’

‘Zy ook kan gedwaeld hebben.’

‘En de verzekering dan, welke de medecynmeester der Vryheid my gaf, nadat hy myn kind gezien en het overschot van het vocht onderzocht had? - “Bout” zeide hy my “dat is een dier geheime dranken, welke de booze aen de slechte menschen heeft leeren bereiden: zy geven den dood of, indien

met Gods hulp, zy ons het leven laten behouden, betooveren zy den geest.” - Neen, neen, ik heb my daerin niet bedrogen!’

Martha zweeg.

‘En nu zoudt gy u willen wreken op hem, die u verongelykte, misschien wel bloed om bloed?’ vroeg het meisje.

‘Neen, ik wil myne hand niet met zyn bloed bezoedelen, hoe vurig ik het vroeger gehoopt heb. Ik ben kalmer geworden en heb dat gevoel trachten te overmeesteren, omdat ik weet dat er een regtvaerdige God hier boven is, wiens hand hy niet ontgaen zal. Misschien zal ik echter het werktuig zyn, waervan de Hemel zich bedienen zal..... Maer als ik nu geen bloed vraeg, dan toch heb ik geene reden, om my niet tegen de Spanjaarden te verklaren, waervan het goede ras schynt uitgestorven te zyn, sinds koningin Maria dood is.’

‘En is uw vyand nog hier te lande?’

‘Ja, hy is hier’ antwoordde Bout peinzend ‘hy spant zyne strikken, om nieuwe slagtoffers te maken, en dat wil ik beletten.’

Arend Bout was ontroerd; het duerde eenige oogenblikken, eer hy weêr bedaerde. Toen hy zich ten eenemale meester was, wilde hy het gesprek voortzetten; doch op dat oogenblik werd de deur van het vertrek zacht geopend, en don Velasquez vertoonde zich aen den ingang.

‘Lieve Martha!’ zeide hy, zonder Bout in den beginne te zien, en met een valschen glimlach op de lippen: ‘voorwaer gy doet ons al te lang wachten. Ik begryp dat het der engelen aengenaem is met u in samenspraek te zyn.....’

Op dat oogenblik zag hy den Wolfjager.

‘Don Velasquez’ zeide deze ‘engelen van myne soort hadt gy hier zeker niet verwacht’ en Bout beefde als werd hy door eene hevige koorts geschud.

De Spanjaerd werd bleek en er was eene stem in Martha's hart welke haer zeide, dat don Velasquez niet vreemd was aen de geschiedenis van den Wolfjager. Zy las het, zoo dacht zy, in den blik van die twee mannen; zy meende het in den toon van de stem des Wolfjagers te hooren. Deze laetste zag ook dat Martha hem begrepen had.

‘Geef my de rozette, jonkvrouw!’ hervatte Arend met nadruk en stak de hand uit.

De edelvrouw boog het hoofd en ging de deur uit, zonder echter de hand aen te nemen, welke don Velasquez haer aenbood om haer te geleiden, en terwyl de Spanjaerd den jager, zonder spreken, met een vlammenden blik aenstaerde, verliet deze ook snel het vertrek.

‘Zy heeft my begrepen’ mompelde Bout ‘en echter volgt zy hem gedwee als een lam. De schurk triomfeert! Rekent dan al op het hart van sommige vrouwmenschen!’

Arend Bout wendde zich tot den ouden dienaer, die, in zynen hoek gezeten, zachtjes was ingeslapen; eenigzins kwaedgezind schudde hy den grysaerd wakker, en de vrouwen en de Spanjaerds in het hoogste deel der maen wenschende, keerde hy naer den blinden Valk terug.

Bout had zeer goed begrepen, wat de oogslag van den edelman zeggen wilde; doch alvorens Antwerpen te verlaten, alwaer zyn verblyf voor het oogenblik zeer gevaerlyk werd, wilde hy nog eene laetste pooging by Martha van Baldrikum wagen. Wy zullen hem echter in al zyne sluiptogten rond het huis, aen de kerk, op de wandeling, aen het Prinsenhof, of daer waer hy meende de jonkvrouw te zien, niet volgen: wy zullen enkel zeggen, dat de trouwe makker van Cuyl in zyn voornemen gestyfd werd, toen hy twee dagen nadien, in eene plegtige godsdienst-oefening, welke door mevrouw de hertogin werd bygewoond, don Velasquez niet meer by den heer Joès en zyne dochter zag; maer wel graef Karel van Mansfeld.’

Mansfeld had dus, in dit geval, groote diensten kunnen. bewyzen aen Arend Bout; maer graef Karel stond niet meer in goeden reuk by den jager, sinds hy zoo openlyk en zoo hardnekkig de Spaensche zyde had gekozen.

 

Het was den 4 mei, dat Arend op de ‘puijen’ van het stadhuis eene ordonnantie van mevrouw de hertogin had

hooren uit-trompetten, welke welhaest ten zynen nadeele keeren moest. Zy betrof hoofdzakelyk de verbanning van alle straetloopers en ‘rabauwen1.’

‘Bah!’ zeide Bout ‘dat gaet my niet aen.’

‘Schreeuw dat niet te hard!’ antwoordde een schippersmaet. ‘Dat is een van die ordonnantiën, waervan de groote heeren gebruik maken, om die over boord te stooten, welke hun op het dek in den weg staen.’

‘Gy zegt daer zoo al iets!’ viel Bout hem in de reden.

‘Bout, kameraed’ ging de maet plagend voort ‘gy laveert hier in Antwerpen al eenige dagen rond, zonder dat men weet wat ge in uwe vlag voert; ge hanteert de verdachte schipperskroeg den blinden Valk.....’

‘En wat zou dat?’

‘My dunkt, ik zie u al in de kabels van Spelleken's knechten verward en u te land komen in het Steen. Dan

komt Cosyntje1, die u eene koord om den nek slingert en daerop gaet het vrolyk: hael op dat lyn!’

De maet schaterde van lagchen; Bout lachte ook, maer inderdaed, er kon wel iets of wat waerheid in dat: alles zyn, als don Velasquez wist dat hy zich nog in de stad bevond. Een woord van den Spanjaerd aen Spelleken, eenen knip met het oog van Spelleken aen Cosyntje, en Bout zou zonder genade tusschen hemel en aerde wiegelen.

De schippersmaet had, zonder iets te weten, een deel der waerheid voorzien.

Op eenen schemer-avond dwaelde Bout met zyne wolvenremedies in de omtrek van de Meirebrug, toen vier Waelsche krygsknechten, onder bevel van don Velasquez, op hem toeschoten om hem in hechtenis te nemen. Nu, dat zou niet zeer gemakkelyk zyn geweest, maer de vier soldaten waren met spies en rapier gewapend.

De Wolfjager zag geen middel om aen de knechten te ontsnappen, en nadat de Walen hem de handen op den rug gebonden hadden, geleidden zy hem de brug over.

Op dat oogenblik kwam een krygsman, in volle wapenrusting, daer voorby gereden. Hy wierp een onverschilligen blik op den gebonden gevangene; doch Bout, van zynen

kant, beschouwde den ruiter aendachtiger en herkende in hem graef Karel.

‘Heer van Mansfeld, heer van Mansfeld!’ riep hy driftig, en als hadde hy in hem een reddenden engel gezien.

De jonge bevelhebber trok den teugel van zyn paerd in.

‘St-Carolus!’ mompelde hy; zyt gy het Bout, de Wolfjager?’

‘Om u te dienen, edele heer.’

‘Waerom zyt gy aengehouden?’

‘Hy is een beeldstormer, kommandant!’ liet don Velasquez er op volgen.

‘Ik ben niet pligtig, edele heer’ zeide Bout kalm.

‘Ik ken u van vroeger dagen, Bout!’ zeide de graef bedenkelyk.

‘By al wat my dierbaer is, ik ben onpligtig! Het is don Velasquez, die my heeft doen aenhouden.’

‘Begrepen!’ mompelde de bevelhebber. ‘Don Velasquez’ ging hy in de Spaensche tael voort en zich tot den Spanjaerd rigtende ‘waer voert gy den gevangene heen?’

‘Naer het Steen, kommandant.’

‘Het zy zoo, doch vergeet niet, dat zoo er een hair van zyn hoofd gekrenkt wordt buiten myne weet, ik het met u zal verrekenen. Houd dat voor gezeid.’

In die woorden was de haet nog blykbaer, welke graef Karel den Spanjaerd altyd had toegedragen.

Don Velasquez' voorhoofd betrok.

‘Geleidt’ zoo ging de kommandant in de Waelsche tael voort en zich tot de krygsknechten wendende ‘geleidt dien man naer het Steen. Gy zyt borg voor hem, op straffe des doods.’

Bout ademde vryer; er kwam zelfs een glimlach om zyne lippen, en met ligter en hoopvoller hart vervolgde hy zynen weg.

Don Velasquez knarstandde en verwenschte het toeval dat den graef van Mansfeld juist op zynen weg had gebragt. Zonder die bescherming had Spelleken dien ellendigen jager, den dag nadien, aen de galg doen knoopen! Doch wat vermogt don Velasquez tegen den invloedryken edelman, die, schoon zyne vroegere neiging voor de omwenteling genoeg gekend was, thans weêr in blakende gunst stond by Margaretha van Parma?


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen


datums