Verborgen geluk

[p. 56]

XXII.

Mijnheer Dolberg zit, den dag na het gebeurde bij Klak, in zijnen leuningstoel voor het vuur. Hij heeft zoo even den gouden bril van den neus genomen en dien op de tafel gelegd, en nu, een geopenden brief in de hand houdende, zit hij diep bedroefd het hoofd naar de borst gebogen.

De inhoud van den brief, dien de oude rentenier gelezen heeft, moet wel smartelijk zijn, om een zóó diepen indruk op Dolberg te hebben gemaakt. Mevrouw integendeel is rood van verontwaardiging; er moet reeds een geweldige storm tusschen de beide echtgenooten hebben geheerscht.

‘En ik vraag nog eens,’ zegt mevrouw, terwijl zij haar breiwerk op de tafel werpt, ‘wat al dat schrijven beteekent! Uw domme, lieve neef klaagt mijnheer Georges aan, behandelt hem als een onwaardig mensch, en beweert dat ge hem de hand van Ada weigeren moet voor eene dwaze jongelings-avontuur! Dat alles is niets dan het werk van jaloezie, nijd en spijt welke die ezel gevoelt.’

‘Neen,’ zegt Dolberg stil en droevig, ‘neen, daartoe is Max niet in staat, vrouw. Er is in het gebeurde iets of wat waarheid, wel wat overdreven misschien; maar toch.....’

‘En al zou dat zoo zijn? Welke jongeling heeft geen.... kennissen gehad? In onze wereld vormt dat alles den jongen man, en de vrouw weet dat zij slechts een man bekomt, die een dozijn of zes netten is door gevlogen. Dat zijn overigens de beste mannen. In onze wereld.....’

‘In onze wereld, vrouw!’ zegt de oude man, en hij dacht aan zijn vroeger tijd, en het eergevoel van den burger werd wakker in hem. ‘Neen, zóó heb ik nooit mijn vader of moeder hooren spreken. Wat die zeiden klonk heel anders, en zij hadden het niet slecht voor!’

‘Och, wat komt gij altijd met die versleten denkbeelden voor den dag. Leven wij niet in eene andere wereld? Zult gij dan nooit den ouden winkelier kunnen uitschudden, en u op de hoogte van uwen rang plaatsen? In onze dagen en in de hooge wereld vermaakt zich de jonkheid en knoopt avonturen aan; vele burgermeisjes vinden zich daardoor vereerd en zijn gelukkig op de publieke bals elegante dansers te ontmoeten en met beschaafde heeren te verkeeren. Zijn ze dom en kortzichtig genoeg, om alles te gelooven wat haar gezegd wordt, des te erger voor haar. Overigens, eenige bankbilletten zijn de beste plaasters op de wonden van die hartjes!’

‘En zóó spreekt gij, gij vrouw, die een meisje uit den burgerstand zijt!’ zegt de man, zonder te denken dat hij daar juist eene pijnlijke wonde open maakt.

Mevrouw is een oogenblik inderdaad boosaardig, en ik zal u de

[p. 57]

harde woorden niet herhalen, die op den armen Dolberg neêrvallen. Die toch zouden het beste en meest afdoende doop-extrakt van deze dame geweest zijn.

Mevrouw Dolberg heeft, men hoort het, zeer valsche en loszinnige denkbeelden over wat zij hare wereld noemt, ingezogen.

De oude man heeft zich eigenlijk nooit met die wereld kunnen vereenzelvigen, en 't is slechts de invloed van zijne dwaze, kortzichtige, lichtzinnige en verwaande vrouw, welke hem zooveel kleine misstappen doet begaan.

‘En wat zoudt gij dan willen?’ hervat mevrouw andermaal, wel ziende dat zij er, niettegenstaande alle moeite, den ouden burger nog niet heeft uitgeklopt.

‘Ik zou Ada's hand niet geven aan iemand, die zich zóó gedraagt als Georges. Geloof mij, vrouw, dat zal geen geluk aanbrengen.’

Mevrouw berst in eenen schaterlach uit en zendt haar achtbaren echtgenoot eenige niet heel vleiende benamingen toe. Dwaasheid! dat alles is laster, en indien het waarheid is, staakt men al die jongelings-grillen op den trouwdag. Waar geld is, komt liefde, en volgens haar zijn Georges en Ada voor elkander als bestemd. Daarbij, het huwelijks-ontwerp is bekend, de wereld - altijd de wereld! - houdt er zich druk meê bezig. De bruidskorf wordt reeds in orde gemaakt - en nu, voor eene dommigheid, welke door dien gekken neef, die zich durft beroepen op familie-plicht, geschreven wordt, zou men zich aan opspraak bloot stellen!

Heeft Georges de ruiten stuk geslagen - wel, dan heeft hij daartoe zeker reden gehad, en hij zal ze betalen - en daarmeê gedaan. Is een burgermeisje zoo gek geweest op hem te verlieven - wel, dan zal ze nu weten, dat, met het huwelijk alles tot de orde terug keert, en musschen met musschen en arenden met arenden paren - en daarmeê uit!

En na dien uitval verlaat mevrouw de kamer en slaat driftig de deur toe.

De oude man is niet overtuigd; hij heeft wel is waar het denkbeeld opgevat eens naar Max op inlichting uit te gaan; maar de brief van neef is zoo streng, zoo kortaf, zoo mannelijk geschreven, dat hij op geen goed onthaal durft rekenen. Och, wat zou het ook helpen!

Dolberg laat het hoofd in de palm der hand rusten, en tranen vloeien over de gerimpelde wangen.

‘Neen,’ zegt hij, ‘neen, dat kan nooit een gelukkig huwelijk zijn!’

De man wil in alle geval de denkwijze van raadsheer Jan over dit alles inwinnen.